Είναι πραγματικά ανώφελο αυτό που συμβαίνει με αρκετούς ανθρώπους, οι οποίοι επιμένουν να κάνουν συνεχώς τα ίδια λάθη και έχουν το θράσος να ζητούν επανειλημμένα ευκαιρίες για να επανορθώσουν, όπως συνηθίζουν να λένε χαρακτηριστικά.
Οι δεύτερες ευκαιρίες θα ήταν καλό να δίνονται μόνο σε εκείνους τους ανθρώπους που δείχνουν να μετανοούν, σε εκείνους που στεναχωριούνται πραγματικά για τον πόνο ή το κακό που προκάλεσαν. Όλα τα υπόλοιπα ανήκουν στη σφαίρα του εξωπραγματικού. Στη σφαίρα του να ‘χαμε να λέγαμε.
Θα ήταν καλό επομένως να αντιλαμβανόμαστε ότι οι σχέσεις με το χρόνο έχουν μια φυσιολογική φθορά. Αυτό σημαίνει ότι με κάποιους ανθρώπους απομακρυνόμαστε, ενώ με άλλους ερχόμαστε πιο κοντά άλλοτε λόγω επιλογών και άλλοτε λόγω περιστάσεων και συνθηκών.
Έτσι είναι άλλωστε, η φύση της ζωής. Κάποια στιγμή αλλάζουν οι προτεραιότητές μας κυρίως όταν προχωράμε στη δημιουργία οικογένειας. Στη συγκεκριμένη λοιπόν χρονική συγκυρία αλλάζουν οι ισορροπίες, τα θέλω μας.
Χρειάζεται δύναμη και ψυχικό σθένος για να καταφέρουμε να δώσουμε ευκαιρίες στους γύρω μας. Το ιδανικό βέβαια θα ήταν η διαδικασία αυτή να μη μας προκαλεί ψυχολογική φθορά. Θα ήταν καλό λοιπόν να δίνονται σε ανθρώπους που τις αξίζουν πραγματικά που φαίνεται ότι προσπαθούν, ότι κοπιάζουν να τις κερδίσουν, διότι εν τέλει τις αξίζουν και όχι να δίνονται έτσι γενικά και αόριστα.
Δε θα πρέπει λοιπόν να εστιάζουμε στο πώς θα φανούμε καλοί άνθρωποι αλλά στο πώς θα νιώθουμε ολοκληρωμένοι και ισορροπημένοι είτε συνεχίζοντας με το άτομο που μας αγάπησε και μας πλήγωσε είτε χωρίς αυτό. Δε θα πρέπει όμως να σπαταλάμε τον εαυτό μας, την ουσία μας, την ανθρώπινή μας υπόσταση δεξιά και αριστερά. Δεν ωφελεί κανέναν αυτό και κυρίως εμάς γιατί στο τέλος κάθε τέτοιας προσπάθειας διατρέχουμε τον κίνδυνο να πληγωθούμε ανεπανόρθωτα.
Άλλωστε δεν έχει σημασία η διαδρομή αλλά το ταξίδι, το οποίο μας γέμισε αναμνήσεις, εμπειρίες και προσέφερε απλόχερα ένα σωρό διδάγματα που θα μας συντροφεύουν μια ζωή. Δίνουμε επομένως μια δεύτερη ή τρίτη ευκαιρία στους ανθρώπους εκείνους που φαίνεται ότι την αξίζουν πραγματικά. Σε εκείνους που προσπαθούν, που αποδεικνύουν έμπρακτα την καλή διάθεσή τους να αλλάξουν συμπεριφορά, που αναγνωρίζουν ότι άθελά τους μας στεναχώρησαν, μας πλήγωσαν. Σε συγγενείς, φίλους, στο σύντροφό μας. Σε εκείνους που ζητούν συγγνώμη
και το εννοούν πραγματικά, σε όσους κρατούν το λόγο τους, σε όσους έχουν μπέσα, πράγμα σπάνιο στις μέρες μας.
Καλό θα ήταν λοιπόν οι δεύτερες ευκαιρίες να κερδίζονται επάξια και όχι να χαρίζονται απλόχερα, γιατί έτσι χάνουν το νόημά τους, ευτελίζεται η αξία τους. Επίσης, δε θα πρέπει να αυταπατόμαστε νομίζοντας ότι οι άνθρωποι αλλάζουν άρδην από τη μία μέρα στην άλλη.
Θα πρέπει να έχουν μεσολαβήσει αρκετά αρνητικά γεγονότα που τους έχουν σημαδέψει, που τους έχουν στιγματίσει για να αλλάξουν τρόπο σκέψης και δράσης. Και αυτή η διαδικασία απαιτεί σίγουρα χρόνο καθώς και συνειδητοποίηση εκ μέρους μας. Αν λοιπόν αγαπάμε τον εαυτό μας και τον σεβόμαστε λειτουργώντας κατ΄ αυτόν τον τρόπο, τότε θα μας σεβαστούν και οι υπόλοιποι άνθρωποι που βρίσκονται γύρω μας.
Τέλος, έχει παρατηρηθεί ότι όσο πιο μικροί είμαστε ηλικιακά, τόσο περισσότερες ευκαιρίες δίνουμε. Μεγαλώνοντας μάλλον γινόμαστε κοινωνοί της σκληρής πραγματικότητας και μέσω αυτής της διαδικασίας ωριμάζουμε, σκληραγωγούμαστε. Μαθαίνουμε να θωρακίζουμε τον εαυτό μας με την πάροδο των χρόνων. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μη μοιράζουμε πια ευκαιρίες αριστερά και δεξιά σαν να μην υπάρχει αύριο αλλά να τις δίνουμε μόνο στους ανθρώπους εκείνους που θα τις αξιοποιήσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Σε εκείνους που πασχίζουν καθημερινά να μας δείξουν τον καλύτερό τους εαυτό, σε εκείνους που θέλουν να φανούν αντάξιοι της εμπιστοσύνης που τους δείξαμε κάποτε.
Για αυτούς λοιπόν τους ανθρώπους αξίζει να προσπαθούμε, διότι δύσκολα θα μας απογοητεύσουν στο τέλος.
Μαίρη Τσιχλή