Αυτισμός. Μια διαταραχή που, η ιδέα της και μόνο, προκαλεί τρόμο στους περισσότερους γονείς. Για κάποιους, όμως, είναι μια πραγματικότητα που ζουν καθημερινά και μαθαίνουν να προσαρμόζονται σ’ αυτήν για να βοηθήσουν ουσιαστικά το παιδί τους.
Μπορεί ένα αυτιστικό παιδί να αντιμετωπίζει πολλές δυσκολίες στη ζωή του, όμως, υπάρχουν και ιστορίες όπως η παρακάτω που δείχνουν ότι με σωστή καθοδήγηση και θέληση κανένας άνθρωπος με αυτισμό δεν είναι καταδικασμένος. Ίσα-ίσα που μπορεί να πετύχει πολλά…
«Για τον καθένα μας είναι πραγματική πρόκληση να αγαπήσουμε και να αποδεχτούμε τον εαυτό μας έτσι όπως είναι με τα ελαττώματά του. Φανταστείτε, λοιπόν, πόσο δύσκολο είναι για έναν άνθρωπο που είναι ήδη διαφορετικός!
Ο γιος μου είναι τώρα 22 χρονών. Στην τρυφερή ηλικία όμως των 2 ετών διαγνώστηκε με μια σπάνια μορφή αυτισμού. Σκεφτείτε, λοιπόν, με τι ”δαίμονες” χρειάστηκε να πολεμήσει, προκειμένου να βγει νικητής και να πετύχει τα όνειρά του.
Στην οικογένειά μας δεν υπήρχε κανείς που να είχε διαγνωστεί με αυτισμό. Καμία κληρονομικότητα απ’ όσο γνωρίζαμε, μέχρι τη στιγμή που γεννήθηκε ο γιος μου. Όταν ήταν δυο χρονών παρατηρήσαμε με τον σύζυγό μου ότι συμπεριφερόταν περίεργα. Είχε έντονες αλλαγές στη συμπεριφορά του-κάποιες φορές ήταν πολύ οξύθυμος και τοποθετούσε τα παιχνίδια του σε μια ευθεία γραμμή πριν ξεκινήσει να παίζει μαζί τους. Κάθε φορά.
Αυτά τα σημάδια γίνονταν ακόμη πιο έντονα με τον καιρό γι’ αυτό και επισκεφτήκαμε έναν παιδοψυχίατρο. Τότε ήταν που μάθαμε ότι το παιδί μας έχει μια σπάνια μορφή αυτισμού. Μια διαταραχή που καθυστερεί την νευρολογική ανάπτυξη του παιδικού εγκεφάλου.
Όλα αυτά συνέβησαν το 1999, μια εποχή που η λέξη αυτισμός ήταν άγνωστη και προκαλούσε τρόμο στους περισσότερους. Όπως και σε εμάς. Θυμάμαι το σοκ και τη θλίψη που ένιωσα για το αγοράκι μου, καθώς και την απόγνωση, όταν σε μια οφθαλμολογική εξέταση μου είπαν ότι μεγαλώνοντας θα έχανε την όρασή του.
Το μέλλον φαινόταν σκοτεινό, όμως, κανείς δεν περίμενε όσα θα έφερνε η ζωή.
Καθώς το αγόρι μου μεγάλωνε άρχισε να αντιμετωπίζει τις πρώτες δυσκολίες στο σχολείο. Σε αντίθεση με τα άλλα παιδιά αργούσε να καταλάβει τις ερωτήσεις και να απαντήσει. Στα διαγωνίσματα οι καθηγητές του έδιναν περισσότερη ώρα για να τελειώσει και πάντα τον έβαζαν στο πρώτο θρανίο.
Για ένα διάστημα δεν είχε καθόλου φίλους και οι κοινωνικές τους δεξιότητες ήταν σχεδόν ανεπαρκείς. Γι΄ αυτό και τον πείσαμε με τον πατέρα του να μπει στη χορωδία του σχολείου. Τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν από τότε.
Κάποια στιγμή ανακάλυψα το κρυφό του ταλέντο! Έγραφε ιστορίες. Υπέροχες ιστορίες που αποκάλυπταν την τεράστια φαντασία του. Περνώντας τα χρόνια βοηθούσε διάφορους συμμαθητές του με τις εκθέσεις τους.
Ήξερε ότι είναι αυτιστικός και όμως δεν το έβαλε ποτέ κάτω. Δούλεψε με τα ελαττώματά του και αποδέχτηκε τον εαυτό του από νωρίς. Τελείωσε με άριστα το σχολείο και υπήρξε πρόεδρος της τάξης του. Σπούδασε σε ένα ιδιωτικό κολλέγιο και αυτή τη στιγμή πήρε το πτυχίο του.
Τίποτα δεν τον εμπόδισε να πετύχει τα όνειρά του! Γι’ αυτό θα ήθελα να συμβουλεύσω όλους τους γονείς που έχουν παιδιά με αυτισμό να μην το βάζετε κάτω!
Το να είσαι διαφορετικός δεν είναι κακό. Όλοι είμαστε μοναδικοί με τον δικό μας τρόπο! Δώστε στα παιδιά σας τα απαραίτητα εφόδια και μην ξεχάσετε να τα γεμίσετε με θέληση για ζωή.»
Πηγή: boredpanda.com,mama365.gr