Η καραντίνα μέσα σε λίγες εβδομάδες, δίδαξε στους περισσότερους όσα δεν μπορέσαμε εδώ και δεκαετίες να σας μάθουμε εμείς. Τα άτομα με αναπηρία και για το πώς οι ζωές μας είναι μόνιμα σε μια καραντίνα. Ζούμε σε καθεστώς αποκλεισμού, κάποιοι για χρόνια και άλλοι για μια ολόκληρη ζωή. Σας μιλούσαμε για αυτή την άδικη ζωή και εσείς μας αγνοούσατε. Νομίζατε πως υπερβάλαμε, πως σας λέγαμε ψέματα. Πως είναι ωραίο να είσαι στο σπίτι και να μην κάνεις τίποτα. Κάθε μέρα, κάθε εβδομάδα, απλά να είσαι σε ένα δωμάτιο κλεισμένος.
Δεν σας το λέμε με κακία, ούτε με αίσθημα ικανοποίησης. Σας το λέμε διδακτικά, πως ότι ζούμε τώρα ας γίνει μάθημα για όλους μας. Τώρα που και εσείς βιώσατε τον αποκλεισμό από την κοινωνία, ίσως αύριο να δείξετε περισσότερη ευαισθησία. Λίγη παραπάνω ενσυναίσθηση, αναγνώριση της κατάστασης μας, να μας βοηθήσετε να ζήσουμε όπως μας αξίζει. Δηλαδή με τον ίδιο τρόπο που αξίζει να ζει ο καθένας μας!
Η πρόσβαση που δεν έχεις ούτε εσύ.
Όταν μου κλείνεις την πρόσβαση σε ένα χώρο, εγώ δεν μπορώ να πάω πουθενά. Αυτό συμβαίνει όταν παρκάρεις παράνομα σε ράμπες και εισόδους για άτομα με κάθε είδους αναπηρία. Αν μου φράξεις την είσοδο-έξοδο του σπιτιού μου, τότε είναι ανώφελο για μένα να κάνω οποιαδήποτε προσπάθεια να μετακινηθώ. Αν μου μπλοκάρεις τις ράμπες στα πεζοδρόμια παρκάροντας το όχημα σου, τότε με αναγκάζεις να γυρίσω πίσω. Να κουραστώ και ίσως να εξαντληθώ χωρίς λόγο. Αν είμαι άτομο με μειωμένη ή καθόλου όραση, τότε μόλις κατάφερες να με κάνεις να χαθώ στους δρόμους της πόλης!
Όταν δεν έχεις προβλέψει την ελεύθερη πρόσβαση σε ένα δημόσιο χώρο, εγώ δεν μπορώ να απολαύσω το θέατρο, τη συναυλία, το έργο στο σινεμά. Δεν μπορώ να έχω πρόσβαση σε υπηρεσίες και κοινωνικά αγαθά. Δεν μπορώ να παρακολουθήσω μια ομιλία, ένα σεμινάριο, τα μαθήματα μουσικής που είναι η μόνη μου διέξοδος στην βαρετή καθημερινότητα. Εσύ χωρίς να το σκεφτείς μπορείς ανά πάσα στιγμή να πεταχτείς κάπου. Εγώ όμως όχι. Μπορεί να μας λέτε υπερήρωες σε γιορτές, στις εκδηλώσεις και σε παγκόσμιες ημέρες. Όμως δεν μπορούμε να πετάξουμε, ούτε να πεταχτούμε με την ίδια ευκολία που το κάνετε εσείς.
Γιατί αρκετές φορές δεν έχει φροντίσει το κράτος για αυτό. Και εκεί όμως που έχει φροντίσει να δημιουργήσει τις υποδομές για πρόσβαση, έρχεσαι εσύ. Κλείνεις εισόδους, ράμπες, χαλάς ανελκυστήρες, πετάς τα σκουπίδια σου, παρκάρεις τη μηχανή ή το ποδήλατο σου. Εκεί που εγώ θέλω να περάσω. Εκεί, που μόνο εκεί έχω τη δύναμη και τη δυνατότητα να έχω άνετη διέλευση. Εκεί που παρόλο που καλώ την αστυνομία, σε αφήνει να φύγεις με μια παρατήρηση μόνο. Ούτε καν ένα μικρό πρόστιμο. Πως νιώθεις τώρα που σε έχουν αποκλείσει; Που τα πρόστιμα πέφτουν βροχή; Που βλέπεις την πόρτα του σπιτιού σου, αλλά και να την ανοίξεις δεν μπορείς και δεν έχεις πουθενά να πας;
Τα προβλήματα, οι γιατροί και οι υποχόνδριοι.
Πόσα προβλήματα λύθηκαν αυτό το διάστημα; Προβλήματα σαν αυτά που χρόνια φωνάζουμε να επιλυθούν. Να μπορώ να ανανεώσω τις ιατρικές μου συνταγές μέσω τηλεφώνου. Να μου φέρουν τα φάρμακα, τα είδη πρώτης ανάγκης και επιβίωσης στο σπίτι. Να προσέχουν όσοι με αγγίζουν ή έρχονται σε επαφή μαζί μου, λόγω της εύθραυστης υγείας μου. Αυτό που είναι για σένα ένα κρύωμα, για μένα μπορεί να είναι μια πλήρης αποδυνάμωση του ανοσοποιητικού μου.
Εσείς γιατροί και νοσοκόμες, που είστε οι σημερινοί ήρωες, να μας θυμάστε και μετά. Όταν ο κόσμος θα ξεχάσει πως είστε το στήριγμα τους. Εμείς σας εκτιμούμε και σας έχουμε ως θεούς μερικές φορές. Ας μας είχατε παρατεταμένους, γιατί δεν είχατε κάτι να κερδίσετε. Για εμάς είστε η σωτηρία μας, η ελπίδα μας. Θα σας έχουμε σε εκτίμηση και σε ανάγκη, αύριο και για πάντα, όχι μόνο εν μέσω πανδημίας.
Σου ζητούσα να πλύνεις τα χέρια σου, να σκουπίσεις καλά τα παπούτσια σου στο πατάκι της εξώπορτας και με κοιτούσες σαν τρελή. Τώρα καθαρίζεις ακόμα και τις συσκευασίες των αντισηπτικών. Τώρα παίρνεις όλα τα μέτρα προφύλαξης και με το παραπάνω. Και πολύ καλά κάνεις. Θυμήσου όμως ότι πρέπει να συνεχίσεις να τηρείς τους κανόνες υγιεινής και μετά το τέλος της πανδημίας.
Τα μικρόβια ήταν, είναι και θα είναι εκεί. Θα παραμένουν ο μεγάλος κίνδυνος για άτομα με αόρατες αναπηρίες και ασθένειες. Για άτομα με Σκλήρυνση κατά Πλάκας, με αναπνευστικά προβλήματα, με αυτοάνοσα νοσήματα. Για όλους όσους οι ασθένειες τους δεν είχαν θεραπεία και δεν θα έχουν ούτε μετά. Δεν σου ζητώ να φοράς μάσκα ακόμα και όταν θα μου φέρεις την πίτσα που παρήγγειλα. Όμως θα ήταν τόσο καθησυχαστικό να ξέρω πως έχεις καθαρά χέρια εσύ και όσοι δουλεύουν στην πιτσαρία. Δεν είμαι υποχόνδρια, είμαι ασθενής με εύθραυστη υγεία και ένα ανοσοποιητικό σύστημα που δεν σώζεται με τίποτα.
Ο αποκλεισμός και οι κοινωνικά αμόρφωτοι γονείς.
Είμαστε και εμείς, οι γονείς του παιδιού με αναπηρία, που ζητούσαμε κατανόηση. Ζητούσαμε από το σχολείο να τηρεί τους κανόνες καθαριότητας έστω στις τουαλέτες των μαθητών. Ζητούσαμε οι δάσκαλοι και οι καθηγητές να εξηγήσουν στους συμμαθητές του παιδιού μας πως η αναπηρία δεν είναι μεταδοτική. Πως δε χρειάζεται να το αποξενώνουν, να το κοροϊδεύουν, να το εκφοβίζουν επειδή έχει κάποια αναπηρία.
Είμαστε σίγουροι πως αν εξηγήσουν στα παιδιά, αν τους διδάξουν πως πρέπει να φέρονται, αυτά θα γίνουν οι καλύτεροι σύμμαχοι του παιδιού μας. Την ίδια κατανόηση ζητούσαμε από τους γονείς και την κοινωνία. Εμείς φροντίζαμε το παιδί μας να είναι πάντοτε καθαρό, φρόνιμο, να φέρεται με σεβασμό προς τα άλλα παιδιά. Τώρα που αρρωστήσατε μερικοί από εσάς, πως θα νιώθατε αν σας κοροϊδεύαμε;
Αν σας κρατούσαμε μακριά από τις σχολικές εκδηλώσεις; Αν τα παιδιά μας, δεν έκαναν παρέα με τα παιδιά σας, για να μην κολλήσουν κάτι; Να μην καλούν τα παιδιά σας σε γενέθλια και στα πάρτι, γιατί δεν «κολλάτε» μαζί με τους υπολοίπους; Ο αποκλεισμός πονάει. Ειδικά όταν συμβαίνει αναίτια, από φόβο και προκατάληψη απέναντι στην αναπηρία. Τα παιδιά ξέρουν μόνο αγάπη να δείχνουν, αρκεί να μην τους μεταδώσουν μίσος και κακία οι γονείς τους. Δεν ξέρουν από ανώτερες κοινωνικές θέσεις, χρήματα ή ψηλομύτικες συμπεριφορές.
Όλοι εμείς ελπίζουμε να περάσει γρήγορα η πανδημία. Για να ακούσουμε πάλι τις φωνές των παιδιών στο δρόμο να φωνάζουν, να παίζουν. Μερικές φορές είναι η μόνη παρηγοριά μας, όσο είμαστε κλεισμένοι στο σπίτι και τα θαυμάζουμε από το μπαλκόνι ή από κρεβάτι του πόνου. Όσοι μπορούμε, να βγούμε και εμείς μαζί σας έξω, να θαυμάσουμε, να χαρούμε τη φύση, τον ήλιο που τόσο μας έλειψε. Να γελάσουμε παρέα, να σκεφτούμε όλοι μαζί. Για το αύριο που ξεκινά αβέβαιο για όλους μας. Χωρίς διακρίσεις, χωρίς εξαιρέσεις. Ότι συμβαίνει μας αφορά και μας αγγίζει όλους. Φοβόμαστε για το σήμερα, ζούμε μια ιστορική αλλαγή και η αβεβαιότητα του αύριο είναι κοινό μονοπάτι που το μοιραζόμαστε.
Σύνταξη – επιμέλεια: Βογιατζής Ηλίας
Email επικοινωνίας: iliasvogiatzis@gmail.com