Ηλικιωμένοι…
Στη θέα τους πάντα θα βουρκώνω… Όχι από λύπηση, όχι!
Απλώς πάντα σκέφτομαι αν τελικά έζησαν όλα όσα ήθελαν…
Αν κατάφεραν να διώξουν τα τραύματα και της δικής τους ψυχής…
Αν η ζωή τους φέρθηκε καλά…
Αν κατάφεραν να αγαπήσουν και να αγαπηθούν…
Αν πληγώθηκαν και μέσα τους έμεινε ένα αγκάθι να τους τρυπάει την καρδιά μέχρι το τέλος…
Αν πλήγωσαν και ο εγωισμός δεν τους άφησε να ζητήσουν συγνώμη…
Αν μέσα τους έχουν αφόρητες τύψεις για όσα έκαναν ανάποδα…
Αν έγιναν σκληροί σαν πέτρα από τις δυσκολίες της ζωής…
Βουρκώνω!
…γιατί ξέρω πως ο χρόνος δεν είναι πια με το μέρος τους, ούτε για να ονειρευτούν αλλά ούτε και για να διορθώσουν όσα έκαναν λάθος…
Βουρκώνω!…
γιατί ξέρω πως θα ήθελαν μία δεύτερη ευκαιρία στη ζωή, να τα κάνουν όλα αλλιώς, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει για κανέναν μας…
Βουρκώνω!
…γιατί κάθε μέρα για αυτούς είναι μια δύση χωρίς ανατολή…
Να τους αγαπάμε λίγο παραπάνω τους ηλικιωμένους γιατί κουβαλάνε μέσα τους βαρύ φορτίο… Το φορτίο μιας ολόκληρης ζωής!
Κι ας έχουν και παραξενιές…Κι ας έχουν λιγότερη υπομονή από τη δική μας…Κι ας έχουν και τη γκρίνια τους… Μήπως εμείς θα είμαστε καλύτεροι;