Newsitamea.gr
AMEA news NEWS FEED ΖΩΗ ΚΑΙ ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Η Ελένη έχασε το πόδι της, τους φίλους της όχι όμως τα όνειρα της για καλύτερη ζωή!

Ακολουθήστε μας στο GOOGLE NEWS και FACEBOOK

Τι μπορεί να περιμένει μια γυναίκα μετά τα 30 της; Όταν έχει ήδη μια πολύ καλή δουλειά, ζει ανεξάρτητη, έχει μια οικογένεια και πολλούς φίλους να την αγαπούν. Όταν η ζωή της ήταν, μερικές φορές όχι πάντα, σαν βγαλμένη από βιβλίο. Το επόμενο βήμα τα 32 μου θα ήταν να γνωρίσω έναν άντρα που θα γινόταν ο μελλοντικός μου σύντροφος. Ο μεγάλος έρωτας που θα μας οδηγήσει και τους δυο στο γάμο. Και να είμαστε ευλογημένοι να αποκτήσουμε τα δικά μας παιδιά.

Πάντα σκεφτόμουν ότι θα ήθελα δυο αγόρια και ένα κορίτσι. Για να μπορούν να προστατεύουν την πριγκίπισσα μας. Όπως ακριβώς γίνονταν με τα αδέρφια μου. Ήταν πάντα εκεί να με προσέχουν όσο μεγάλωνα, οι δυο σωματοφύλακες μου. Υπάρχει κάτι καλύτερο από το να επιθυμώ με τον ίδιο τρόπο που μεγάλωσα εγώ, να μεγαλώσουν και τα παιδιά μου στο μέλλον;

Το μέλλον όμως κανείς μας δε το ελέγχει. Το ήξερα, όλοι το ξέρουμε νομίζω. Αλλά ποτέ δεν περιμένουμε πως κάτι σοβαρό και άσχημο θα τύχει σε εμάς. Αυτά είναι για τους άλλους. «Δες τι έπαθε η κακομοίρα η Τασία», έλεγε η μάνα μου για τη γειτόνισσα μας όταν ανακάλυψε πως έχει καρκίνο του μαστού. «Δες ο μικρός γιος του Μιχάλη του ξαδέρφου σου πως χτύπησε και έσπασε το πόδι του. Θα κουτσαίνει μια ζωή είπαν οι γιατροί».

Κάπως έτσι μεγάλωσα και εγώ. Ακούγοντας πάντα για τους άλλους όμως ποτέ για εμένα. Η Ελένη, εγώ δηλαδή, ήμουν πάντα στο απυρόβλητο. Το μικρότερο παιδί της οικογένειας, η καλή μαθήτρια(όχι η καλύτερη αλλά τα κατάφερνα μια χαρά). Το κορίτσι που ενηλικιώθηκε, που σπούδασε και βρήκε δουλειά σχετικά εύκολα. Μετά βρήκε καλύτερη δουλειά, μετακόμισε ένα τετράγωνο πιο πέρα από το πατρικό και έχτισε τη ζωή της όπως ήθελε.

Στο σωστό μέρος τη λάθος στιγμή.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Καβάλα. Ένα απόγευμα Πέμπτης μετά τη δουλειά, πάρκαρα στην Γραβιάς, στην παλιά πόλη. Πήγαινα να συναντήσω μερικούς φίλους σε ένα κοντινό καφέ. Όπως πήγαινα να βγω από το αυτοκίνητο, με την πόρτα ανοιχτή και το ένα πόδι έξω γύρισα να πάρω τη τσάντα μου από τη θέση του συνοδηγού. Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι ένας ήχος από μέταλλα να συγκρούονται και ένας αφόρητος πόνος στο αριστερό μου πόδι.

Μια μηχανή μεγάλου κυβισμού, πηγαίνοντας στο αντίθετο ρεύμα, ήρθε και χτύπησε πάνω στη μισάνοιχτη πόρτα του αυτοκίνητου μου. Η πόρτα με βία χτύπησε το πόδι μου, λίγο πιο ψηλά από τον αστράγαλο μου. Ένιωσα σαν να είχα σφηνώσει, πονούσα, ούρλιαζα σπαρακτικά. Δεν το έβλεπα ακόμα όμως ένιωθα κάτι ζεστό να κυλά στο πόδι μου και ήξερα πως αιμορραγούσα.

Στις δικές μου φωνές προστέθηκαν οι φωνές των περαστικών και των κατοίκων της γειτονιάς. Αργότερα άκουσα και τις σειρήνες του ασθενοφόρου. Προσπαθούσαν όλοι να με ηρεμήσουν. Εγώ όμως είχα ξεκινήσει να φρικάρω γιατί έβλεπα το αίμα να ποτίζει την άσφαλτο. Και σαν να μην έφτανε αυτό και ο πόνος, καταλάβαινα ότι κάτι δεν πάει καλά. Όταν προσπάθησα να κουνήσω το πόδι μου και δεν το ένιωθα πιο κάτω από το γόνατο.

Το μετά.

Η πρόσκρουση ήταν τόσο δυνατή που κατάφερε κυριολεκτικά να μου αποκόψει το αριστερό κάτω άκρο. Για αυτό δεν ένιωθα και το πόδι μου. Η ζημιά ήταν μεγάλη, ακαριαία και ανεπανόρθωτη. Η μόνη λύση ήταν ο ακρωτηριασμός. Με θυμάμαι να δίνω τη συναίνεση μου, καθώς οι γιατροί μου εξηγούσαν γιατί ήταν η μοναδική σωτηρία για να αποφύγω άλλες επιπλοκές. Μέρες αργότερα και όταν ο πόνος ξεκίνησε να υποχωρεί, ξεκίνησε ο εσωτερικός μου πόνος.

Ήξερα τι μέλλον με περιμένει. Για ένα διάστημα θα έπρεπε να ελαχιστοποιηθεί η πιθανότητα μόλυνσης από τον ακρωτηριασμό. Αργότερα θα ξεκινούσα τη διαδικασία για τεχνητό μέλος και την προσαρμογή του στο πόδι μου. Μια μακρά διαδικασία εξοικείωσης με το νέο μου άκρο. Η ζωή μου γέμισε με φυσιάτρους και φυσικοθεραπευτές. Συναντήσεις με ψυχολόγο, να μιλάμε για το χαμένο μου άκρο και τη ζωή μετά. Ένα πρόγραμμα αποκατάστασης που δεν έχει σημασία πότε ξεκίνησε αλλά ότι ποτέ δεν σταμάτησε. Έχουν περάσει 7 χρόνια και έχω ακόμα την ανάγκη να μιλήσω.

Έμεινα μόνη.

Η ανάγκη για να μιλήσω στην αρχή αφορούσε τον ακρωτηριασμό, το πώς νιώθω που όλα στη ζωή μου γίνονται με διαφορετικό τρόπο. Που έπρεπε να μάθω να περπατώ ξανά. Να διαχειρίζομαι την αίσθηση του άκρου φαντάσματος. Όταν δηλαδή μετά από έναν ακρωτηριασμό νιώθεις ότι το αποκομμένο άκρο είναι ακόμα εκεί. Το αισθάνεσαι, το νιώθεις να πονάει μερικές φορές. Χρειαζόμουν επίσης να ανακτήσω την χαμένη ασφάλεια και αυτοπεποίθηση μου. Νόμιζα πως ήμουν διαρκώς σε κίνδυνο, ειδικά αν βρισκόμουν μέσα σε αυτοκίνητο.

Μετά τον πρώτο χρόνο όμως ένιωσα και τη μοναξιά. Οι πολλοί φίλοι έγιναν λίγοι(και καλοί ευτυχώς). Όταν δεν μπορείς πλέον να γυρίζεις ελεύθερη σε συναντήσεις και κοινωνικές εκδηλώσεις, σταματούν να σε προσκαλούν. Σκεφτόμουν πως το κάνουν από ευγένεια για να μη με φέρουν σε δύσκολη θέση. Ύστερα όμως αναρωτιόμουν, γιατί δεν έρχονται να με επισκεφτούν στο σπίτι; Να καθίσουμε παρέα και να μάθω τα νέα των φίλων μου. Μπορούσα άλλωστε ακόμα και μόνη μου να περπατήσω μέχρι να κοντινά καφέ της γειτονιάς μου.

Το στίγμα της αναπηρίας.

Φαίνεται πως οι περισσότεροι δεν ήθελαν να βγουν με την ανάπηρη. Ναι, το ξέρω ακούγεται σαν φράση από μεξικάνικο σήριαλ. Τις λίγες φορές που βγήκα με φίλους έξω, ένιωθα τη διαφορά στο βλέμμα τους. Ένας οίκτος για το πώς κούτσαινα, πως περπατούσα αργά, πως παιδευόμουν για να καθίσω στην καρέκλα. Τα βλέμματα από περαστικούς ή από τους θαμώνες. Να με λυπούνται πιο πολύ από όσο λυπόμουν η ίδια τον εαυτό μου.

Ξεκίνησα να διαβάζω και άλλες ιστορίες. Ανθρώπους με τεχνητά μέλη, άλλους μετά από θεραπείες, εκ γεννητής ή με επίκτητη αναπηρία. Πως συνήθως δεν είχαν πρόβλημα αποδοχής της αναπηρίας οι ίδιοι. Αλλά ο οικογενειακός και κοινωνικός τους περίγυρος. Εκεί κατάλαβα πως μέσα στο σπίτι μας, απέφευγαν οι γονείς μου τη λέξη αναπηρία. Θυμάμαι τη μάνα μου κάποια στιγμή να λέει στο τηλέφωνο: ναι η Ελένη μας είχε ένα μικρό ατύχημα, αλλά είναι όλα καλά τώρα.

Πως είναι καλά ρε μάνα; Γιατί κρύβεις αυτό που συνέβη; Γιατί δεν σου αρέσει το τεχνητό μου πόδι, που το πήρα και σε σαμπανιζέ χρώμα για να ξεχωρίζει; Μήπως έπρεπε να πάρω ένα από αυτά με τα περίτεχνα σχέδια; Τα αδέρφια μου ήταν και πάλι οι σωματοφυλακές μου. Μετά από τόσο καιρό και ακόμα, καθημερινά, με ρωτούν πως είμαι και αν χρειάζομαι κάτι. Κάνουμε αστεία με το πόδι μου, βγάζουμε ιστορίες, ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια. Είναι κομμάτι μου πλέον, το έχω αποδεχτεί. Το ίδιο και αυτοί.

Από ’δω και πιο πέρα.

Αν μου ζητούσε ο κ. Βογιατζής να μοιραστώ την ιστορία μου λίγους μήνες νωρίτερα θα είχα να σας πω μόνο ότι εργάζομαι και πάλι. Μετακόμισα ξανά 3 χρόνια μετά το ατύχημα και μένω μόνη μου. Μπορώ να καταφέρω ότι έκανα και πριν, με λίγες διαφορές ζωτικής σημασίας. Αυτό που είχε μείνει στάσιμο ήταν το όνειρο μου για οικογένεια και παιδιά. Ήταν αυτό που μου έφερνε δάκρυα οπότε το συζητούσα με την ψυχολόγο μου. Επι της ευκαιρίας να αναφέρω πως είναι πολύ σημαντικό να βρείτε ένα ψυχολόγο που να εμπιστεύεστε και να μιλάτε ανοιχτά για όλα!

Τους τελευταίους πέντε μήνες είμαι χαρούμενη που έχω δίπλα μου τον Χρήστο. Έρωτας με την πρώτη ματιά και από άκρο σε άκρο, ακόμα και το τεχνητό! Γνωριστήκαμε στη νέα μου δουλειά. Γίναμε φίλοι και για μεγάλο διάστημα εγώ τον έβλεπα ως φίλο, γιατί δεν φανταζόμουν πως θα ενδιαφέρονταν για εμένα. Ο ίδιος λέει πως από την αρχή ήθελε να με προσεγγίσει ερωτικά, όμως δεν ήξερε αν εγώ είμαι έτοιμη. Μέχρι που βρήκε το θάρρος, μου μίλησε ανοιχτά και αυτό ήταν η αρχή της σχέσης μας.

Ξέρω πως δεν είναι αργά για μένα και ας μπαίνω στα 39 μου. Έχω όνειρα ξανά, έχουμε όνειρα κοινά για τη ζωή μας, όσα θέλουμε να κάνουμε μαζί. Είμαι αισιόδοξη, είμαι ο εαυτός μου, είμαι καλύτερη από πριν. Δεν ζω στα σύννεφα όπως στα 32. Ζω όμως πραγματικά, αληθινά. Με τους φίλους που έμειναν δίπλα μου, με την οικογένεια μου που με αγαπά και τους λατρεύω. Είμαι έτοιμη από καιρό για το επόμενο στάδιο της ζωής μου.

Αν θα έστελνα ένα μήνυμα, θα ήταν κάτι απλό. Τίποτα δεν μπορεί να σε σταματήσει, ούτε ο πόνος, ούτε οι αναποδιές, ούτε ο οίκτος του κόσμου. Εσύ και μόνο εσύ ορίζεις τη ζωή σου. Να εκτιμάς που ζεις και έχεις τη δύναμη να μεταμορφωθείς σε κάτι καλύτερο! Επίσης σας συνιστώ να μην οδηγείτε ποτέ στο αντίθετο ρεύμα, ακόμα και αν δεν είναι πολυσύχναστοι δρόμοι.

Επιμέλεια συνέντευξης και κειμένου: Βογιατζής Ηλίας

*Να ευχαριστήσω την Ελένη που μοιράστηκε την ιστορία της αλλά όπως είπε γελώντας: «δεν με νοιάζει να δω τη μούρη μου στις εφημερίδες, ειδικά τώρα που είμαι τόσο καλά και ήρεμη».

Αν θέλετε να μοιραστείτε τις προσωπικές σας ιστορίες, επικοινωνήστε μαζί μου μέσω email: iliasvogiatzis@gmail.com

 

.

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Δασκάλα έγινε δότρια και έσωσε τη ζωή ενός 2χρονου αγοριού…

Efi Nika

Μπράβο κοριτσάρα: Η 18χρονη Μαρία από τη Θεσσαλονίκη διηγήθηκε την ιστορία της & πήρε υποτροφία για τις ΗΠΑ

Efi Nika

Διώχνει μακριά κάθε κακό: Αυτή είναι η πιο ισχυρή προσευχή του Άγιου Εφραίμ, να τη λες συνέχεια όπου και να’σαι – ΒΙΝΤΕΟ

Efi Nika