Φαντάσου να έρθει κάποια μέρα στη ζωή σου ένας άνθρωπος, που – σχεδόν με θράσος – θα επιδιώξει να σε μάθει.
Να σε ζήσει. Να απαιτεί από τον εαυτό του να σε κάνει να χαμογελάς.
Να σε βλέπει άβαφη, αχτένιστη, μ’ ένα μακό μαύρο φόρεμα και σαγιονάρες (απ’ αυτές που φοράς στη θάλασσα) και να σου λέει πόσο όμορφη είσαι. Να βλέπει κάτω από τις στρώσεις του make up, τα ενισχυμένα σοuτιέν και τις δωδεκάποντες γόβες.
Να βλέπει την αλήθεια σου και να την θαυμάζει, όχι απλά να την αντέχει!
Φαντάσου να έρθει ένας άνθρωπος, που σε διεκδικεί. Διεκδικεί το χρόνο σου, το χώρο σου, το μυαλό σου, το κορμί σου.
Ένας άνθρωπος, που κάνει πράξεις όλα όσα λέει κι εσύ, όσο και να θες να τον αμφισβητήσεις – για να μην την πατήσεις ξανά – να μη μπορείς να το κάνεις ρε γ@μώτο! Να μη στο επιτρέπει.
Να του στέλνεις “μου λείπεις” και μετά από δέκα λεπτά, να διαβάζεις μήνυμά του “είμαι απ’ έξω. Βγες.”, κι ας είναι δύο τη νύχτα κι ας πρέπει στις οκτώ να είναι στο γραφείο.
Να είναι εκείνος ο άνθρωπος, που σε αναγκάζει να πιστέψεις στη μαγεία του έpωτα.
Ναι, σ’ αυτήν που μέχρι εχθές ορκιζόσουν πως δεν υπάρχει, εκείνος να καταφέρνει να τη φτιάχνει παντού!Στα πιο απίθανα μέρη. Με τις πιο απλές λέξεις.
Με τον πιο άναρχο και απρόσμενο τρόπο. Να είναι πάντα εκεί. Δίπλα σου. Ακόμη κι όταν λείπει. Να σε κάνει να γελάς, να ξεχνάς και να ελπίζεις… Να μη φοβάται το σκοτάδι σου.
Να βουτάει κι εκείνος μέσα του, και σιγά – σιγά, κρατώντας με το ένα του χέρι το δικό σου, με το άλλο να τραβάει τις κουρτίνες, για να μπει στην ψυχή σου ξανά φως.
Να σε ρίχνει στα βαθιά και να σου μαθαίνει κολύμπι απ’ την αρχή. Φαντάσου – λέει – να είναι αυτός ο άνθρωπος, εκείνος που θα γκρεμίσει όλα τα τείχη που ο φόβος σου έχτισε, και πάνω στα χαλάσματα θα χτίσει το πιο ανθεκτικό οικοδόμημα : θα χτίσει όνειρα, χαμόγελα κι έpωτα…
Δεν υπάρχει, λες τέτοιος άνθρωπος ; Κι αν εγώ σου πω πως γνωρίζω έναν τέτοιον; Τότε, τι θα μου πεις;
Γράφει η Δήμητρα Γιαννοπούλου