Ο πρώτος χρόνος ήταν η χειρότερη περίοδος της ζωής μου μέχρι τώρα. Δεν μπορώ να σκεφτώ τον εαυτό μου να πέρασε πιο σκοτεινές ημέρες. Και κυρίως νύχτες. Την ημέρα όλο και έχεις κάποιον παρέα.
Εγώ είχα τους γονείς μου, είχα τους φίλους που με επισκέπτονταν στο σπίτι. Το βράδυ όμως μένεις μόνος. Πώς να σε πιάσει ύπνος; Και γιατί να σε πιάσει; Δεν έχεις να πας κάπου το επόμενο πρωί. Δεν σε περιμένει κανείς στη δουλειά. Δεν έχεις λόγο να ξυπνήσεις.
Ακόμα και αν ξυπνούσα νωρίς, ακόμα και αν ήθελα να βγω από το σπίτι, δεν το έκανα. Ήξερα πως για να γίνει αυτό έπρεπε να αγγαρέψω τους γονείς μου ή τον αδερφό μου να με βοηθήσουν. Να ντυθώ, να ετοιμαστώ, να χωρέσω με τις βακτηρίες στο μικρό ασανσέρ. Αφότου βγω από την πολυκατοικία, είχα να αντιμετωπίσω τις πιο μεγάλες δυσκολίες. Τον ήλιο που ξαφνικά με τύφλωνε. Εγώ του τον αγαπούσα τον ήλιο και όλες τις ηλιόλουστες μέρες.
Μετά να δεχτώ τα βλέμματα των γειτόνων που πιθανόν θα συναντούσα στην έξοδο ή κάπου κοντά στο σπίτι μας. Αυτά τα βλέμματα γεμάτα λύπηση και οίκτο. Που δεν μιλάνε και όμως λένε τα χειρότερα. Δες τι έπαθε το παιδί της Κατερίνας από τον 3ο. Δυο μέτρα παλικάρι και τώρα με το ζόρι περπατά. Πως το αντέχει η καημένη η μάνα του; Τι θα απογίνει τώρα;
Ήταν δικές τους σκέψεις ή μήπως δικές μου;
Ήμουν πλέον το καημένο παιδί της κυρά-Κατερίνας; Δεν ήμουν ο Μάριος, ετών 42, που ζούσε μόνος και ανεξάρτητος εδώ και 20 χρόνια; Αυτός που δούλεψε σκληρά για να φύγει από το πατρικό του όταν ήταν 20; Μόλις απολύθηκε από το στρατό και ξεκίνησε να δουλεύει; Που έπιασε σπίτι λίγους μήνες μετά, όχι γιατί μάλωνε με τους γονείς του. Όμως ήθελε πάντα να ήταν ανεξάρτητος. Ήμουν ο ίδιος ή ήμουν κάποιος άλλος;
Όλες αυτές οι σκέψεις στροβιλίζονταν στο μυαλό μου μέρα και νύχτα. Ξέρεις τι είναι να επιστρέφεις στο σπίτι των γονιών σου μετά από 20 χρόνια; Για άλλους ήταν ευλογία φυσικά που κατάφερα να επιζήσω από το ατύχημα. Για μένα ήταν μια κατάρα. Ο πρώτος χρόνος της ζωής μου ήταν σκοτεινός, όπως τη στιγμή που έκλεισα τα μάτια μου την ώρα που με χτύπησε το αυτοκίνητο. Εγώ την διάβαση πεζών περνούσα. Δεν ήξερα πως το πράσινο ανθρωπάκι, ο Γρήγορης, είναι και για τα αυτοκίνητα.
Μα τι λέω, σαφώς και το ήξερα όπως το ξέρουμε όλοι μας. Όσοι ζούμε σε αυτή τη χώρα, ξέρουμε από μικροί πως τα φανάρια δεν λένε τίποτα στους ασυνείδητους οδηγούς. Πράσινο, πορτοκαλί, κόκκινο. Τα χρώματα που σου αλλάζουν τη ζωή μια για πάντα. Πρέπει να κοιτάς πάντα και παντού όταν κινείσαι πεζός. Ειδικά αν ζεις στην Αθήνα, στην πόλη που γεννήθηκα και μεγάλωσα. Γεννήθηκα στο Παγκράτι, μεγάλωσα στη Νέα Σμύρνη, έμεινα να ζω χωρίς το ένα πόδι μου στο Σύνταγμα.
Φιλελλήνων και Ξενοφώντος, πράσινο εγώ, κόκκινο αυτός.
Βρέθηκα στα κόκκινα εγώ, παρασυρμένος σχεδόν στην απέναντι γωνία. Εγώ πήγαινα να πάρω το λεωφορείο τη Λεωφόρο Βασιλίσσης Αμαλίας και αυτός μιλούσε μέσα στο αυτοκίνητο με την κοπέλα του. Μάλωναν όπως έμαθα αργότερα, όταν ζητούσαν συγνώμη στους γονείς μου. Αυτή ήθελε να πάνε κάπου ήσυχα μετά τη δουλειά και αυτός επέμενε να καταλήξουν στην παραλιακή. Κέρδισε αυτός. Εκείνη ξεκίνησε να βάφεται στο καθρεφτάκι του συνοδηγού. Εκνευρισμένος αυτός, δεν μάθαμε γιατί. Αυτή δεν είδε τίποτα.
Έχουν περάσει σχεδόν δυο χρόνια από τότε και μόλις πρόσφατα κατάφερα να βρω το κουράγιο να περάσω ξανά από εκείνη τη γωνία. Στάθηκα για ώρα και παρατηρούσα. Το φανάρι, τους ανέμελους πεζούς, τους βιαστικούς και τους ήσυχους. Η βροχή και ο Δήμος φρόντισαν να μην μείνει κανένα σημάδι στην άσφαλτο. Θα ήθελα να είχε μείνει. Να το βλέπουν όλοι και να προσέχουν. Να κοιτούν που πάνε, να βγάλουν τα ακουστικά και να δώσουν σημασία. Να αφήσουν την οθόνη του κινητού και να ρίξουν μια ματιά δεξιά και αριστερά. Και ξανά, και ξανά.
Εγώ το μόνο λάθος που έκανα ήταν που έψαχνα στην τσάντα μου αν πήρα μαζί μου από το γραφείο το μυθιστόρημα που διάβαζα. Χωρίς ακουστικά, χωρίς κινητό στο χέρι. Μετά θυμάμαι έναν απίστευτα διαπεραστικό πόνο. Πόνος από την πρόσκρουση, πόνος όταν σύρθηκα με τη δεξιά πλευρά στην άσφαλτο. Πόνος όταν βρέθηκε για ελάχιστα δευτερόλεπτα η ρόδα του αυτοκίνητου του, πάνω στο αριστερό μου πόδι όπως είχα καταλήξει μπρούμυτα σχεδόν στο έδαφος. Και μετά τον πόνο, δεν ένιωθα τίποτα.
Ξύπνησα μετά από 34 ώρες στο νοσοκομείο.
Εκεί ένιωσα να με τυφλώνει το φως για πρώτη φορά στη ζωή μου. Εμένα, που αγαπούσα το φως. Εκεί είδα οικογένεια και φίλους με δάκρυα στα μάτια. Να κλαίνε και να χαμογελάνε. Να αναρωτιέμαι τι συμβαίνει, να μην έχω ιδέα. Να με αγκαλιάζουν και μόνο η μάνα μου τόλμησε να με φιλήσει, χωρίς όμως να την νιώσω. Γιατί δεν την ένιωθα;
Μην σας κουράζω, το πρόσωπο μου ήταν τυλιγμένο με γάζες. Δεν ήταν μόνο που είχε καεί από το τρίψιμο στην άσφαλτο. Το δεξί μου μάτι πλέον λειτουργούσε μόνο το 20% της όρασης. Η ζημιά ανεπανόρθωτη, τουλάχιστον προς το παρόν. Τους έκανα πλάκα, λέγοντας τους ότι τώρα δεν θα χρειάζεται να φοράω γυαλιά για τη μυωπία μου. Γέλασαν, έκαναν μάλλον πως γέλασαν. Τους έδινα κουράγιο για να μου δώσουν πίσω άλλο τόσο, που το χρειαζόμουν όσο ποτέ!
Το αριστερό μου πόδι δεν μπορούσε να σωθεί από το γόνατο και κάτω. Με αποτέλεσμα να ακρωτηριαστεί και αργότερα να αντικατασταθεί με τεχνητό μέλος. Κάπως έτσι ήρθε η ανατροπή στη ζωή μου. Θα μπορούσε να είναι και χειρότερα; Σαφέστατα, δεν χωράει αμφιβολία. Ευτυχώς ήταν το μοναδικό όχημα που πέρασε με κόκκινο. Αν έρχονταν άλλο ένα, αυτή τη στιγμή δεν θα ήμουν εδώ να μοιράζομαι μαζί σας το συμβάν.
Ο πρώτος χρόνος ήταν ο χειρότερος, δεν θέλω ούτε να τον θυμάμαι. Κατάθλιψη, μοναξιά, θεραπείες, χάπια, ξανά θεραπείες. Ανεργία, αεργία, μοναξιά μέρα και νύχτα. Οι φίλοι έμειναν, ακούω ιστορίες πως άλλοι τους έχασαν μετά από ανάλογο ατύχημα. Ήμουν τυχερός και πάλι καθώς φαίνεται. Η ζωή μου όμως έγινε δύσκολη, για μένα και για τους γύρω μου. Τίποτα δεν ήταν το ίδιο και δεν θα ξανά είναι ποτέ. Γεγονότα που σου αλλάζουν τα πάντα, για σένα και τον περίγυρο σου.
Το πήρα απόφαση όταν ο γιατρός μου είπε πως τα μόνα χάπια που δεν χρειάζομαι να παίρνω για μια ζωή, είναι τα αντικαταθλιπτικά.
Αυτό εξαρτάται από μένα. Θα μείνεις στάσιμος ή θα συνεχίσεις να ζεις Μάριε; Θα τα παρατήσεις ή θα σηκωθείς; Και αποφάσισα ένα βράδυ, πως την επόμενη μέρα θα σηκωθώ. Δεν κοιμήθηκα εκείνη τη νύχτα. Όμως είχα μια απίστευτη ενέργεια. Μια παρόρμηση να μου λέει ζήσε. Ίσως γιατί κάτι μέσα μου επαναστατούσε, που με κρατούσα κλεισμένο για τόσο καιρό!
Βγήκα και συνάντησα τους φίλους μου, περπάτησα κάτω από τον χειμωνιάτικο ήλιο. Έβαλα τα σκούρα γυαλιά μου και ήπια καφέ στην Πλάκα. Ένιωσα τον ήλιο να με δυναμώνει ακόμα περισσότερο. Πήρα κουράγιο όταν είδα στο μετρό στο Μοναστηράκι μια φευγάτη τύπισσα με αμαξίδιο να πετάει σχεδόν στο δίτροχο της. Αν μπορεί αυτή, μπορώ και εγώ, είπα από μέσα μου!
Ζύγισα τις επιλογές μου, μετρήθηκα με τους φόβους μου, στρίμωξα τις φοβίες μου στο ίδιο συρτάρι με τα αντικαταθλιπτικά. Ο καιρός πέρασε και εγώ ζω. Γιατί έχω μια δεύτερη ευκαιρία. Πόσοι έχουν αλήθεια την ευκαιρία να αναμετρηθούν με τη ζωή για δεύτερη φορά. Αποφάσισα πως θα μηδενίσω και θα ξεκινήσω από την αρχή. Προσάρμοσα τα όνειρα που είχα και ξεκίνησα να κάνω νέα, πιο σημαντικά, ίσως και πιο ρεαλιστικά. Ανακαλύπτω ξανά τον εαυτό μου, βρίσκω πτυχές που δεν ήξερα καν ότι είχα μέσα μου. Είμαι ακόμα ο Μάριος, δεν είμαι πάντα καλά όμως προσπαθώ να γίνω. Έχω μια δεύτερη ζωή μετά την αναπηρία και αυτήν θα ζήσω, από την αρχή!
*Αν θες και εσύ να μοιραστείς την προσωπική σου ιστορία, επικοινώνησε μαζί μου στο iliasvogiatzis@gmail.com.
Βογιατζής Ηλίας
ΓΙΑ newsitamea.gr