Το άγνωστο χωριό με το παράξενο όνομα και το πιο ξινό νερό της Ελλάδας.

Σε μια από τις πιο πράσινες εκτάσεις του Νομού Φλώρινας ανάμεσα στις οροσειρές Βερμίου και Βιτσίου βρίσκεται το χωριό Ξινό Νερό που από την γη του σε υψόμετρο 650 μέτρων αναβρύζει το περίφημο φυσικό ανθρακούχο ομώνυμο νερό, γνωστό σε όλη την Ευρώπη.

Ανήκει στον Δήμο Αμύνταιου και είναι χτισμένο σε ύψος 550 μέτρων. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 ο πληθυσμός του χωριού ανέρχεται σε 1081 κατοίκους.

Είναι ένα γραφικό χωριό με όμορφα σπίτια και ανθρώπους.

Μόλις φτάσεις εκεί θα πρέπει να κάνεις μια βόλτα στην κεντρική πλατεία για να δεις το επιβλητικό κτίριο που στεγάζει το Δημοτικό σχολείο του χωριού. Κτίστηκε το 1910 και χρησιμοποιήθηκε από τους συμμαχικά στρατεύματα κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου ως Νοσοκομείο.

Μην ξεχάσεις επίσης να εξερευνήσεις τις βρύσες οι οποίες έχουν ξεχωριστό ενδιαφέρον, με ποιο σημαντική την παλαιότερη, “Γκλάντενιτς” όπως ονομάζεται, στην οποία έχει γίνει αναστήλωση. Λένε ότι αυτή η πηγή βγάζει και το πιο ξινό νερό!

Είναι κάτι παραπάνω από ξεκάθαρο πως αυτό που πρέπει να δοκιμάσεις στο χωριό είναι το Ξινό νερό! Τα παλαιότερα χρόνια μάλιστα θεωρούνταν και ιαματικό αφού έφταναν άνθρωποι με στομαχικά προβλήματα και όχι μόνο για να βρουν την υγειά τους.

Η παράδοση θέλει τον Μέγα Αλέξανδρο να ξεδιψά από το νερό των πηγών της περιοχής και να προετοιμάζει τον οργανισμό του για την σκληρή ζωή του πολεμιστή.

Στην Βυζαντινή εποχή άνθρωποι που έπασχαν από στομαχικά νοσήματα, νεφρίτιδες και άλλες ασθένειες, προσέτρεχαν στη πηγή. Όμως και επί Τουρκοκρατίας συνέρρεε στην πηγή πλήθος ανθρώπων για να υποβληθεί στην ευεργετική ποσιθεραπεία του.

Κατά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο ο Γάλλος Φρανσέ Ντε Εσπαιρέ αρχιστράτηγος των συμμαχικών στρατευμάτων στη Μακεδονία, θεωρεί το νερό εφάμιλλο αν όχι ανώτερο των πλουσίων μεταλλικών νερών της Γαλλίας. Έτσι με εντολή του εγκαθίσταται μονάδα εμφιάλωσης για την αποδοτικότερη χρησιμοποίηση του ξινού νερού από τα στρατεύματα του.

Το 1957 ελήφθη η απόφαση εκμετάλλευσης του νερού και κατόπιν δημοπρασίας εκμισθώθηκε και το εργοστάσιο εφοδιάστηκε με τα τελειότερα μηχανήματα της εποχής. Ταυτόχρονα με την εμφιάλωση του νερού ωρίμασε η ιδέα παραγωγής αναψυκτικών με πρώτη ύλη το ξινό νερό.

Τα προϊόντα βρήκαν μεγάλη απήχηση τόσο στην Ελληνική όσο και στη διεθνή αγορά. Το 1995 το εργοστάσιο περνά στα χέρια της τοπικής αυτοδιοίκησης που με νέες μεθόδους και νέα σύγχρονη τυποποίηση των προϊόντων συνεχίζει την πετυχημένη του πορεία.