Θέλει δύναμη για να γλεντάς τις λύπες.

“Θα..θα..θα..”.
Κάθε άνθρωπος που ανασαίνει, ξημερώνει τις μέρες του και κάνει σχέδια. Έχει στο μυαλό του ελπίδες και όνειρα για το μέλλον. Θέλει και εύχεται να του επιτρέψει εκείνη η ανώτερη δύναμη, που καθένας μας πιστεύει, να τα πραγματοποιήσει. Άλλος μικρά και ανούσια και άλλος μεγαλοπρεπή. Μα όλοι τους αισιόδοξα και ουτοπικά.

Κι εγώ θα σου πω εκείνο που έχει χίλιες φορές αποδειχτεί. Θα σου πω τη φράση που τόσο έχω μισήσει. Ο Θεός, φίλε μου, σε βλέπει να κάνεις σχέδια για το μέλλον και γελάει. Είτε πιστεύεις σε εκείνον, είτε όχι, είναι η φράση που την έχεις κι εσύ ο ίδιος πει στον εαυτό σου. Και μετά, αναθεματίζεις που τόλμησες να ονειρευτείς και κατέστρεψες κάτι.

Δε θα μπορούσες να κάνεις κι αλλιώς. Αδύναμος είσαι. Κι ανίκανος. Ρίχνω το φταίξιμο στην ανθρώπινη φύση που δε μπορεί να σταματήσει να σχεδιάζει. Που δε μπορεί να χαρεί οτιδήποτε, χωρίς να σκεφτεί το παρακάτω. Δε φταις και μην το ξανασκεφτείς. Βρες ένα στόχο και κατηγόρησέ τον.

Κι αν δεν είναι ο Θεός, είναι η ζωή. Είναι άτιμη, σου λέω. Λες και κάθεται σε μια γωνιά και περιμένει πότε θα κάνει την εμφάνιση της. Εκεί που σε πείθει πως τα καλύτερα ήρθαν επιτέλους, τα βλέπεις να αλλάζουν πορεία. Κι εσύ τα αποχαιρετάς, με το βλέμμα σου παγωμένο. Γιατί τι άλλο θα μπορούσες να κάνεις; Μήπως μπορείς να αλλάξεις τη μοίρα; Μήπως έχεις υπεράνθρωπες δυνάμεις;

Στρατιωτάκια είμαστε και δεχόμαστε τις διαταγές. Γέλα θα μας πουν και θα γελάσουμε με τη ψυχή μας. Κλάψε θα μας διατάξει κι ανήμποροι θα γίνουμε ένα με τη γη. Θα συρθούμε, θα απογοητευθούμε και θα αποδεχτούμε κάθε κακό ή καλό. Αλλά, δες. Θα το αποδεχτούμε.

Είναι δύσκολο να γλεντάς τις λύπες. Θέλει δύναμη. Θέλει να πονέσεις πολύ. Μα πάνω απ’ όλα θέλει να αγαπήσεις τη ζωή σου.

Τι περιμένεις; Να πηγαίνει πάντα ευθεία; Ξέρεις κανέναν δρόμο που να μην έχει έστω και μια στροφή; Και σε ρωτάω εγώ, που δυο δεκαετίες ζωής και κάτι, στρίβω. Είναι σπάνια η ευθεία στους δικούς μου δρόμους.

Κι έφεραν πολλά οι στροφές. Έκλαψα, αναθεμάτισα, μίσησα τη πίστη μου αλλά κάποια στιγμή συνήθισα.

Θα κουραστείς και τότε θα παραδοθείς με όλες σου τις δυνάμεις. Και τότε πια δε θα πονάς.

Της Έφης Μπαμπούρη.

ΠΗΓΗ: www.anapnoes.gr