Χτυπάει, λοιπόν… το τελευταίο κουδούνι… Κάθε χρόνο τέτοια μέρα συνυπάρχουν μέσα σου ανάμεικτα συναισθήματα καθώς αποχαιρετάς τους μαθητές σου με τους οποίους μοιράστηκες έναν χρόνο από τη ζωή σου και από την άλλη το κουδούνι αυτό σηματοδοτεί την έναρξη των καλοκαιρινών διακοπών, που φυσικά δεν αποτελούν κάποια συνδικαλιστική κατάκτηση αλλά τη βιολογική ανάγκη τόσο του εκπαιδευόμενου όσο και του εκπαιδευτή για ανάπαυλα και αποφόρτιση του νου.
Η χαρά σου όμως είναι μεγαλύτερη όταν ξέρεις πως πέτυχες μικρούς αλλά τόσο σημαντικούς άθλους. Όταν έκανες το συνεσταλμένο παιδάκι να εκφράζει με αυτοπεποίθηση τη γνώμη του. Όταν το παιδάκι που δεν μπορούσε να πιάσει το μολύβι, τώρα γράφει ολόκληρες προτάσεις.
Όταν πέτυχες από το «διαολάκι» της τάξης να σταματήσει τα ψέματα και να ζητάει συγγνώμη. Όταν τα βλέπεις να τρέχουν όλα μαζί για να βοηθήσουν τον συμμαθητή τους. Όταν το παιδάκι με τα χίλια προβλήματα στο σπίτι του το βλέπεις επιτέλους να χαμογελάει…
Όταν ξέρεις πως μέσα στη χρονιά αυτή έδωσες το 100% του εαυτού σου στους μαθητές σου, τότε μπορείς να απολαύσεις τις διακοπές σου, να γεμίσεις τις μπαταρίες σου για να προσφέρεις το ίδιο και του χρόνου, κλείνοντας τα αυτιά σε όλα εκείνα τα ζηλόφθονα σχόλια που προσπαθούν να μειώσουν το έργο σου.
Καλό καλοκαίρι, συνάδελφοι! Καλή ξεκούραση σε εσάς και τα μαθητούδια σας!
*Το παραπάνω κείμενο αναδημοσιεύουμε από τη σελίδα Πρώτα ο δάσκαλος