Γεννιέσαι, μεγαλώνεις, αρχίζεις να καταλαβαίνεις.
Και να ζητάς.
Ζητάς να μην είσαι μόνη στο σπίτι. Ζητάς ένα αδερφάκι.
Δε στο φέρνει ο Άγιος Βασίλης ή ο πελαργός. Στο φέρνει ένα ωραίο πρωί η μαμά μαζί με τον μπαμπά μέσα σε ένα καλάθι.
Είναι ένα ποντικάκι που το λένε μωρό και δεν είναι καν η αδερφούλα που περίμενες.
Αγόρι! Και τι θα κάνεις εσύ με ένα αγόρι μέσα στο σπίτι;
Όπως αποδεικνύεται πολλά.
Ο αδερφός μεγαλώνει και γίνεται σύντροφος σε όλα. Μέχρι και το σκοινάκι σου κρατάει μαζί με μια καρέκλα για να κάνεις προπόνηση.
Πολύτιμος, τι να λέμε.
Μεγαλώνετε. Δίχως καυγάδες, δίχως περίσσιες εντάσεις. Μόνο τα βασικά, τα των αδερφών…
Κι εκείνος φεύγει μακριά. Πάει και ξενιτεύεται το χαμένο για να σπουδάσει.
Κι ενώ τον αποχαιρετάς και τον πειράζεις πως πια θα γλιτώσεις από αυτόν, σου λείπει ήδη. Κι ας μην έχει ξεθυμάνει καν ακόμη η μυρωδιά του από το σπίτι.
Σου λείπει κι ας μη μιλάτε κάθε μέρα. Σου λείπει κι ας μην ξέρεις όλα τα μυστικά του, ας χάνεις μικροεπεισόδια από τη ζωή του κι αυτός από τη ζωή σου.Και μεγαλώνει ο μικρός. Και κάνει λάθη κι εσύ τρέχεις να τα μαζέψεις.
Και κάνεις λάθη και τρέχει να σε σώσει. Και σε βρίζει χαζή και τον βρίζεις χαμένο. Και σ’αγκαλιάζει κι ούτε γάτα ούτε ζημιά.
Και θυμάσαι τότε που ήταν ένα τόσα δα μικρό σποράκι κι έκανες τη μαμά. Και τώρα το σποράκι έγινε δυο μέτρα κι αυτόματα έγινες η μικρή. Ενώ δεν είσαι, το λένε δα και τα ημερολόγια.
Τον βλέπεις να παίρνει τη ζωή στα χέρια του και τον καμαρώνεις. Γιατί δε βολεύεται, γιατί είναι αγωνιστής.
Τον βλέπεις να αντρώνεται και να παλεύει και ξεχειλίζεις από περηφάνεια.
Εκείνος κυνηγά το όνειρά του και συ ψηλώνεις δέκα πόντους.
Γιατί αυτός ο άντρας είναι ο αδερφός σου, είναι ίδια σπορά με σένα, είναι αίμα σου.
Και τον θαυμάζεις για όσα προσπαθεί. Και πανηγυρίζεις για όσα καταφέρνει. Κλαις για όσα αποτυγχάνει. Συγχίζεσαι για όσα χάνει.
Αλλά είσαι πάντα εκεί. Πάντα δίπλα του έστω κι αν κάποιες φορές είναι από μακριά. Γιατί τίποτα δεν πρέπει να μπαίνει ανάμεσα στην αγάπη των αδερφών. Ούτε χιλιόμετρα, ούτε διαφωνίες, ούτε άλλοι άνθρωποι. Τίποτα…
Στέκεις στον ίσκιο του που ολοένα ψηλώνει κι είσαι με τα χέρια απλωμένα για να τον πιάσεις αν πάει να πέσει, να τον κρατήσεις αν χρειαστεί βοήθεια.
Γιατί τον αγαπάς με όλη τη δύναμη που μπορεί να αγαπήσει μια αδερφή τον αδερφό της.
Και τον καμαρώνεις και τον προσέχεις κι όλα.
Είναι ο αδερφός σου, πώς να το κάνουμε.
Και ο ρόλος σου, η επιθυμία σου, το χρέος σου αλλά και η χαρά σου η μεγάλη είναι να είσαι πάντα εκεί γι’αυτόν.
Και θα είσαι…
Της Στεύης Τσούτση.
ΠΗΓΗ: www.anapnoes.gr , www.diaforetiko.gr