Τι θα πω στην κόρη μου, όταν με ρωτήσει : ”Μαμά .. έχω αναπηρία; Είμαι διαφορετική;”
Σήμερα μου ήρθε έμπνευση παρακολουθώντας την 22 μηνών κόρη μου κατά τη διάρκεια των εβδομαδιαίων μαθημάτων της στην κολύμβηση. Λατρεύει το νερό και διασκεδάζει μέσα στην πισίνα. Σε μια άσκηση οι εκπαιδευτές έβαζαν τα παιδιά να κάνουν κρόουλ ή να επιπλέουν με σανίδα και να κάνουν βουτιά στην αγκαλιά των γονιών τους. Το μόνο πρόβλημα μ’αυτό είναι ότι η κόρη μου δεν μπορεί να κάνει κρόουλ ή να περπατήσει ακόμα. Είναι παιδί με αναπηρία, έχει χαμηλό μυ’ι’κό τόνο και έχει αναπτυξιακή καθυστέρηση . Έπρεπε να καθίσει στην άκρη της σανίδας και μετά να πέσει στη αγκαλιά της γυναίκας μου.Αυτό μ’έκανε να σκεφτώ τις κουβέντες που πρέπει να έχω με την κόρη μου και τους άλλους ανθρώπους.
Κάθε γονέας μέχρι ενός σημείου τρέμει ορισμένους διαλόγους με το παιδί του. Ξεκινούν τα παιδιά με κάτι ερωτήσεις που μαζεύεσαι από το φόβο σου,όπως:’’Πώς γεννιούνται τα μωρά;’’ Παραδέχομαι ότι κι εγώ τις τρέμω τέτοιες συζητήσεις. Ωστόσο τρέμω περισσότερο άλλη συζήτηση με βάση την ερώτηση της κόρης μου:’’Είμαι διαφορετική; ’’Είναι μια δίκαιη και βάσιμη ερώτηση και αξίζει μια δίκαιη και βάσιμη απάντηση. Να, τι θα έλεγα στην κόρη μου και σε κάθε έναν που ρωτάει γι’αυτήν και την αναπηρία της ;;;
Ναι, είσαι διαφορετική .. αλλά όλοι είναι διαφορετικοί. Ο καθένας μας είναι διαφορετικός από τον άλλον και αυτό είναι υπέροχο. Αν ήμασταν όλοι ίδιοι,ο κόσμος θα ήταν βαρετός. Ποτέ δεν πρέπει να ντρέπεσαι γι’αυτές τις διαφορές. Δε σε κάνουν λιγότερο άνθρωπο και δε σε κάνουν καλύτερη από τον συνάνθρωπο. Όλες αυτές οι διαφορές σε απαρτίζουν και είσαι ένα καταπληκτικό παιδί.
Το ότι δεν μπορείς να κάνεις ορισμένα πράγματα που άλλα παιδιά της ηλικίας σου μπορούν,δε σημαίνει τίποτα. Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει τα ίδια πράγματα,όπως ο άλλος.Γι’αυτό υπάρχουν άλλοι που είναι γιατροί,άλλοι που είναι αθλητές και άλλοι που είναι ζωγράφοι κ.λ.π. Είμαι πολύ διαφορετικός από τη μαμά σου,τους θείους σου,τις θείες σου,τους παππούδες σου. Για την ακρίβεια ,με έχουν αποκαλέσει περίεργο και πήρα το χαρακτηρισμό ως κοπλιμέντο. Νομίζω ότι οι διαφορές μου με κάνουν δημιουργικό και ευπαρουσίαστο.Όλοι έχουμε ικανότητες και χαρίσματα κι εσύ επίσης.
Όταν οι άνθρωποι ρωτούν γιατί είσαι διαφορετική,θέλω να τους λες την αλήθεια.Θα τους λες ότι οφείλεται στο πώς είσαι και ίσως να μην μπορείς να περπατήσεις όπως οι άλλοι ή να μην μπορείς να μιλήσεις όπως μιλούν οι άλλοι ή να κάνεις πράγματα το ίδιο γρήγορα.Θα τους λες ότι δεν συμβαίνει τίποτα κακό με σένα,απλώς κάνεις πράγματα με διαφορετικό τρόπο.Είναι σημαντικό να τους το πεις αυτό γιατί δεν πρέπει να ντρέπεσαι γι’αυτό που είσαι και για όσα μπορείς να κατορθώσεις.
Τέλος,οι άνθρωποι που σ’ακούνε και σε κατανοούν,δεν νοιάζονται για τις διαφορές σου.Θα σε αποδεχτούν όπως είσαι γιατί και πάλι ο καθένας είναι διαφορετικός.Εκείνοι που δεν σε αποδέχονται και επιλέγουν να εστιάζουν στις διαφορές σου με αρνητικό τρόπο, άστους να σκέφτονται όπως σκέφτονται.Η γνώμη τους δεν μας νοιάζει και δεν θα αλλάξει κάτι σε σένα ή τους άλλους.
Κάπως έτσι θα κινηθεί η συζήτησή μου με την κόρη μου. Φυσικά θα συνοδευτεί από μια μεγάλη αγκαλιά.
Κατά τη διάρκεια της άσκησης με τη σανίδα,η κόρη μου γέλαγε και είχε ενθουσιασμό με τα άλλα παιδιά και η σύζυγός μου τα επευφημούσε. Όταν η κόρη μου έκατσε στη σανίδα με τη σειρά της,τα υπόλοιπα παιδιά είχαν ενθουσιασμό και τα ενθάρρυναν οι γονείς τους. Αυτό μου υπενθύμισε ότι, ενώ η κόρη μου είναι διαφορετική (όπως ο καθένας στον κόσμο), μπορεί να είναι χαρούμενη και να απολαμβάνει τέτοιες δραστηριότητες με τους συμμαθητές της. Δεν είναι αυτό που θέλει ο κάθε γονέας για το παιδί του; Να είναι χαρούμενο; Νομίζω ότι συμφωνούμε σ’αυτό όλοι.
Επιμέλεια : Μ. Σοφία