Τι θα ευχόμουν να καταλάβαιναν οι άνθρωποι για τους εφήβους με χρόνιες παθήσεις
Πιστεύω ότι οι άνθρωποι συχνά ξεχνούν τους άρρωστους εφήβους.Δεν είμαστε ενήλικες ακόμη αλλά ούτε και μικρά παιδιά.Μπορούμε να καταλάβουμε τι μας κάνουν οι γιατροί και γιατί.Δυστυχώς αυτό συνεπάγεται μερικές φορές ότι πρέπει να νιώσουμε χειρότερα πριν νιώσουμε καλύτερα.Είμαστε άρρωστοι σε μια περίοδο της ζωής μας,όταν οι άλλοι μπορεί να αισθάνονται ανίκητοι.Μπορεί να θεωρείτε ότι τίποτα δε μπορεί ποτέ να σας σταματήσει σ’αυτόν τον κόσμο και μετά γίνεται ένα μπαμ και η ζωή σας δεν είναι πια υπό έλεγχο.Ως έφηβος θέλω να έχω αυτόν τον έλεγχο και το να μην τον έχω με δυσκολεύει να τα βγάλω πέρα.
Έφηβοι σαν κι εμένα καταλαβαίνουν τι συμβαίνει ακόμα και όταν δεν το αντιλαμβάνονται πλήρως.Δεν έχουμε την εμπειρία που έχουν κλασικά οι ενήλικες και αυτό κάνει τα πράγματα μερικές φορές περίπλοκα.Το να είσαι άρρωστος και αντιμέτωπος με όλα εκείνα τα πρόσθετα συναισθήματα και από πάνω να προσπαθείς να έχεις μια φυσιολογική εφηβική ζωή,είναι μεγάλη δοκιμασία.
Βρισκόμαστε στην ηλικία που αποκτούμε περισσότερη ανεξαρτησία,όπως το να βγαίνουμε με φίλους χωρίς τους γονείς μας,να μπορούμε να οδηγήσουμε ή για κάποιους να ξεκινήσουν κολλέγιο . Αλλά φανταστείτε να είστε 14 ή και 18 και ξαφνικά όλη σας η ανεξαρτησία να σας αφαιρείται.
Πώς θα ήταν ,αν χρειαζόσασταν κάποιον να σας βοηθήσει να σηκωθείτε από το κρεβάτι,να σας πάει τουαλέτα,να σας πάει περπάτημα,να σας κάνει ντους,να σας βοηθήσει στην απαραίτητη φαρμακευτική αγωγή,να σας πάει στα ραντεβού σας με το γιατρό και να έχετε κάποιον για σας στο νοσοκομείο κατά τη διάρκεια της νοσηλεία σας εκεί;Νομίζω ότι είναι αρκετά δύσκολο για έναν ενήλικα να το αντιληφθεί,πολύ περισσότερο για έναν έφηβο.
Οι φίλοι μας δε μπορούν πάντοτε να σχετιστούν μαζί μας, γιατί μπορεί να μην καταλαβαίνουν.Δε γνωρίζουν τι σημαίνει να είσαι άρρωστος και να μην έχεις την ενέργεια να σηκωθείς από το κρεβάτι το πρωί.Μπορεί να θέλουμε να πάμε σχολείο αλλά δεν μπορούμε.Το να στερούμαστε κοινωνικές εκδηλώσεις και τις καθημερινές πλευρές της ζωής εξαιτίας νοσηλείας στα νοσοκομεία,εξαιτίας θεραπειών και ραντεβού με γιατρούς μας οδηγούν στην απομόνωση.Η ζωή συνεχίζεται με ή χωρίς εσένα και συχνά η ζωή πρέπει να συνεχιστεί χωρίς εσένα,όταν είσαι άρρωστος στο νοσοκομείο και δε μπορείς να κάνεις τίποτα.
Είναι δύσκολό να είσαι έφηβος και να υπολογίσεις τι θέλεις να καταφέρεις και μεγαλώνοντας να το πετύχεις.Μπορεί να είναι 10 φορές δυσκολότερο να έχεις και χρόνια πάθηση από πάνω.Μερικές φορές νιώθω ότι κατά 98% του χρόνου δε μπορώ να τραβήξω το δρόμο μου στη ζωή.Αν μπορούσα να τον τραβήξω,δε θα ήμουν άρρωστος.Δε θα είχα όλες αυτές τις αρρώστιες που οι άνθρωποι δεν μπορούν να προφέρουν ή δεν έχουν ακούσει.Δε θα είχα όλα αυτά τα σωληνάκια να προεκτείνονται απ’το σώμα μου και δε θα λάμβανα όλα αυτά τα χάπια που παίρνω τώρα.Θα ήμουν υγιής και θα ξανάπαιζα ποδόσφαιρο,θα πήγαινα σχολείο κάθε μέρα και θα τελείωνα το σχολείο στην ώρα μου.
Μερικοί από μας έχουν μεγαλώσει όντας άρρωστοι και στο νοσοκομείο αλλά για άλλους αυτό είναι ένα τελείως νέο κεφάλαιο.Τα μικρότερα παιδιά σε ηλικία μπορεί να μην γνωρίζουν τι συμβαίνει.Μερικές φορές τα αφήνουν στην άγνοια για πολλά θέματα.Δεν ξέρουν γιατί αρρωσταίνουν από τα φάρμακα ή αν το πλάνο της θεραπείας τους είναι αποτελεσματικό.Αλλά εμείς οι έφηβοι έχουμε εμπειρία από τα άσχημα νέα από πρώτο χέρι.Βλέπουμε τους γονείς μας να κλαίνε και να κατανοούν τον πόνο.Κι εμείς μπορεί να κλάψουμε,επειδή γνωρίζουμε ότι κάτι κακό και τρομακτικό συμβαίνει.Έχουμε ήδη εκτεθεί στη ζωή όπως έχει γίνει και ξέρουμε τι υποτίθεται θα συμβεί και τι όχι.
Έχουμε μεγάλη ικανότητα να αντιλαμβανόμαστε τι συμβαίνει στο σώμα μας.Είμαστε ακριβώς όπως όλοι οι άλλοι νέοι ενήλικες εκτός του ότι έχουμε αυτές τις επιπλέον προκλήσεις μπροστά μας.Η ασθένειά μου δεν με εμποδίζει να κατανοήσω όσα λέτε.Δεν είμαι μικρό παιδί και να μην μου φέρεστε έτσι.
Το μόνο που ζητάω είναι το εξής:
Μη μας ξεχνάτε σας παρακαλώ.
Φερθείτε μας όπως θα φερόσασταν σε κάθε άλλο έφηβο.
Ωστόσο καταλάβετε ότι μπορεί να μην καταφέρνουμε να κάνουμε όλα όσα οι συμμαθητές μας κάνουν και είναι φορές που είναι δύσκολο για μας να εκφράσουμε το πως νιώθουμε ,όταν τόσα πολλά συναισθήματα μας κατακλύζουν.
Μπορεί να είναι επίσης δύσκολο να μοιραστούμε τα συναισθήματά μας γιατί τις περισσότερες μέρες μπορεί να μην τα ξέρουμε καν.Δεν είναι εύκολο ταξίδι.
Συμπεριφερθείτε μας σαν έναν οποιοδόποτε φυσιολογικό έφηβο και βοηθείστε μας στο διάβα της ζωής μας.
Όμως επίσης δώστε μας λίγο χώρο.
Αυτό είναι ό,τι πραγματικά επιθυμώ.
Επιμέλεια: ΣΟΦΙΑ Μ.