Ο κόσμος μας βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση σήμερα. Έχουμε έναν νέο Πρόεδρο που δείχνει να μη νοιάζεται για εκείνους που έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη. Ο Πρόεδρος κορόιδεψε έναν ανάπηρο άντρα, έχει πει ντροπιαστικά πράγματα για τις γυναίκες και έχει διορίσει ανθρώπους στην εκπαίδευση, οι οποίοι θα μας πάνω χρόνια πίσω, όσον αφορά στην αντιμετώπιση των αναπήρων. Μέσα σε τόσες λίγες μέρες από τότε που ανέλαβε την προεδρεία έχω ακούσει τόσες πολλές ιστορίες και διατάγματα που δυσκολεύομαι να τα προλάβω όλα στις ειδήσεις. Όταν οι μαθητές μου, που έχουν σύνδρομο Down με ρωτούν για την κατάσταση που επικρατεί στον κόσμο, ειλικρινά δεν ξέρω τι να τους απαντήσω.
Αυτό που γνωρίζω, ωστόσο, είναι το εξής: η κοινότητα των ατόμων με σύνδρομο Down είναι μεγάλη και γεμάτη συμπόνια. Πέρυσι, όταν μελετούσαμε τον εθελοντισμό, η τάξη μου επέλεξε την οργάνωση «Kentucky Refugee Ministries» (Οργάνωση στο Κεντάκι των ΗΠΑ, αντικείμενο της οποίας είναι η ένταξη των προσφύγων στην Αμερικανική κοινωνία), έτσι ώστε να πληροφορηθεί και να βοηθήσει. Μάθαμε τι σημαίνει «πρόσφυγας»: ένας άνθρωπος που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη χώρα του για να γλιτώσει από τον πόλεμο, την καταδίωξη ή κάποια φυσική καταστροφή. Διαβάσαμε ιστορίες για παιδιά που χωρίστηκαν από τους γονείς τους για χρόνια, εκ των οποίων κάποια ακόμη περιμένουν να επιστρέψει η μαμά ή ο μπαμπάς τους. Διαβάσαμε ιστορίες επιτυχούς ένταξης αποφοίτων Πανεπιστημίου και μικρών κοριτσιών που δεν μιλούν την ίδια γλώσσα αλλά παίζουν μαζί στην παιδική χαρά. Όταν το μάθημα τελείωσε, δεν υπήρχε καμία αμφιβολία, τα παιδιά ήθελαν να βοηθήσουν τους νέους τους φίλους που βρήκαν επιτέλους έναν τόπο να τον αποκαλούν «σπίτι». Χωρίς πολιτικές σκοπιμότητες ή διατάγματα. Είδαν ανθρώπους που χρειάζονταν βοήθεια και θέλησαν να τους καλωσορίσουν στην περιοχή μας και να τους πουν ότι είναι ευπρόσδεκτοι.
Φτιάξαμε κάρτες που έγραφαν «Καλώς ήρθατε στο Λουισβίλ» και τους φέραμε κουζινικά, κρεβάτια όπως και σχολικές προμήθειες για τους μαθητές που θα ξεκινούσαν το σχολείο σ’ αυτόν το παράξενο νέο κόσμο, σχεδόν αμέσως μετά από την άφιξή τους. Πήγαμε για ψώνια όλοι μαζί, σαν ομάδα, για να βρούμε αντικείμενα που ίσως χρειάζονταν και παραφορτώσαμε ένα φορτηγάκι 15 θέσεων με δωρεές για τους καινούριους μας φίλους.
Την προηγούμενη εβδομάδα, όταν ένας από τους ενήλικες μαθητές μου με ρώτησε να του εξηγήσω τι συμβαίνει στα αεροδρόμια στην τηλεόραση, η καρδιά μου σφίχτηκε. Έπρεπε να εξηγήσω ότι όχι μόνο οι πρόσφυγες είχαν τεθεί υπό αναμονή για λίγο και ότι απαγορεύεται επ’ αόριστον η είσοδος στη χώρα μας για τους ανθρώπους από τη Συρία αλλά και πως ο επιτρεπόμενος αριθμός των προσφύγων στις ΗΠΑ είχε μειωθεί σημαντικά από 110.000 σε 50.000. Η απάντησή του ήταν: «Γιατί δεν μπορούμε να τους βοηθούμε πλέον;».
Εκείνη ήταν η στιγμή που έγινε μέσα μου το κλικ. Μπορούμε να τους βοηθήσουμε. Μπορούμε να διδάξουμε στους άλλους τι σημαίνει να είσαι πρόσφυγας. Μπορούμε να γράφουμε περισσότερες κάρτες για εκείνους που είναι αναγκασμένοι να περιμένουν 120 μέρες πριν φτάσουν εδώ. Μπορούμε να μάθουμε για την κουλτούρα τους και να βρούμε ομοιότητες με τη δική μας. Μπορούμε να δείξουμε στον κόσμο ότι παρόλο που ίσως δεν μιλούμε την ίδια γλώσσα, δεν έχουμε το ίδιο IQ ή πολιτικές πεποιθήσεις, μπορούμε να είμαστε σωστοί άνθρωποι και να ενθαρρύνουμε και τους άλλους να είναι καλοί, ευγενικοί και αγνοί στην καρδιά.
Είμαι τόσο τυχερή που εργάζομαι με άτομα με σύνδρομο Down. Ακούγεται κοινότυπο, όμως, πραγματικά, μου διδάσκουν πολύ περισσότερα από όσα τους διδάσκω εγώ. Πάνω από όλα μετράει η ευγένεια. Μην κρίνετε. Να είστε συμπονετικοί. Η κακή διάθεση μπορεί να εξαφανιστεί με έναν χορό. Και το πιο νέο μάθημα ζωής: Όταν αισθάνεστε αβοήθητοι…. βρείτε έναν τρόπο να βοηθήσετε εσείς τους άλλους.
Επιμέλεια κειμένου Σωτηριάδου Χριστίνα
Πηγή κειμένου και εικόνας themighty.com