Η στάση των ανθρώπων απέναντι στους ανθρώπους με αναπηρία
Με αφορμή ένα άρθρο που διάβασα στην ιστοσελίδα Newsitamea.gr με τίτλο «BBC: Παιδιά με νοητική αναπηρία κλειδωμένα σε «κλουβιά» στην Ελλάδα!» θα ήθελα να μιλήσω για την στάση των ανθρώπων απέναντι στους ανθρώπους που φέρουν κάποιας μορφής αναπηρίας.
Ήδη από τα παλιά χρόνια δεν υπήρχε η αποδοχή των ανθρώπων με αναπηρία διότι τους θεωρούσαν ανθρώπους καταραμένους και ανήμπορους να κάνουν κάτι. Καθώς δεν είχαν ούτε δικαιώματα.
Σήμερα αυτή η φιλοσοφία των παλαιών χρόνων ακολουθείται ακόμη και όπως διακρίνω θα συνεχίσει να υπάρχει στο πέρασμα των χρόνων. Όλες αυτές οι αντιλήψεις που δημιουργήθηκαν από μυαλά τα οποία ζούσαν σε μια κοινωνία η οποία διαιρούνταν σε ανώτερους και κατώτερους ανθρώπους. Σε μια κοινωνία η οποία δεν στρέφονταν στη δημοκρατία.
Έχω παρατηρήσει πολλούς ανθρώπους να μπαίνουν σε ένα λεωφορείο, σε ένα τρένο ή οπουδήποτε αλλού και μόλις δουν έναν που έχει κάποιας μορφής αναπηρίας βρίσκουν μια δικαιολογία και φεύγουν. Το ίδιο συμβαίνει και με τους ανθρώπους από άλλες χώρες. Είναι σαν κάποιος να τους λέει «φύγε από εκεί» και αμέσως αυτοί υπακούν. Θα θέσω μερικές απλές ερωτήσεις: που πήγε ο σεβασμός; Που πήγε η ισότητα; Που πήγε η αποδοχή του ανθρώπου όπως είναι; Τι φοβάστε από αυτούς τους ανθρώπους; Και όμως η απάντηση είναι: Οι άνθρωποι με αναπηρία είναι άνθρωποι με μεγάλη ψυχή, άνθρωποι οι οποίοι κατανοούν πολλά από ότι οι μη ανάπηροι άνθρωποι. Έχουν μια πιο καλύτερη φιλοσοφία για την ζωή και αυτή εμπεριέχει τον σεβασμό, την ισότητα, τα δικαιώματα και την αποδοχή. Δεν περιλαμβάνει τον οίκτο και οποιοδήποτε άλλο αρνητικό αίσθημα. Αυτό που φοβούνται οι άνθρωποι είναι να κοιτάξουν αυτούς τους ανθρώπους στα μάτια. Όμως είναι τόσο απλό ότι πότε δεν θα δουν μέσα από τα μάτια τους, πότε δεν θα κατανοήσουν τι έχουν περάσει αυτοί οι άνθρωποι και τι αγώνα δίνουν κάθε μέρα στη ζωή τους.
Οι πράξεις των ανθρώπων προς τους ανθρώπους με αναπηρία σαν και αυτή που αναφέρει το άρθρο που ανέφερα είναι πράξεις οι οποίες δεν έχουν κανένα ίχνος ανθρωπιάς. Πρέπει όλοι να κατανοήσουμε με έναν πιο σφαιρικό τρόπο ότι όλοι είμαστε άνθρωποι. Το να υπάρχει ανωτερότητα και κατωτερότητα είναι ο νόμος του διαχωρισμού της κοινωνίας για να ξεχωρίζει τους ανώτερους από τους κατώτερους. Ο διαχωρισμός αυτός πρέπει να πάψει. Ο διαχωρισμός αυτός δεν επιτρέπει να υπάρχουν ο σεβασμός, η ισότητα, τα δικαιώματα, η αποδοχή και η αγάπη. Τονίζω πως η δύναμη των ανθρώπων με αναπηρία φτάνει ψηλά γιατί μπορούν να καταφέρουν πολλά. Η στάση των ανθρώπων προς αυτούς πρέπει να αλλάξει, πρέπει να αλλάξουν τα ίδια στερεότυπα που υπάρχουν.
Πρέπει να πάψει ο φόβος που ενισχύει την αρνητική στάση απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους. Δεν υπάρχει λόγος να φοβόμαστε κάτι. Οι άνθρωποι μαθαίνουν μέσα από τους συνανθρώπους τους. Το ίδιο θα συμβεί και σε εμάς. Οι άνθρωποι με αναπηρία θα μας διδάξουν την αληθινή και σκληρή φιλοσοφία της ζωής. Γιατί εμείς ανέκαθεν κουβαλούσαμε μια φιλοσοφία όπου τα πάντα είναι ωραία. Μα στη ζωή δεν υπάρχει τίποτα το τέλειο και το ωραίο. Όλα έχουν τον δικό τους ρυθμό και ο ρυθμός αυτός κυλάει σε επίπεδα φυσιολογικά και όχι σε επίπεδα που αγγίζουν την τελειότητα.
Εν τέλει δεν έχει σημασία πόσο μεγάλος ή μικρός είναι ο εγκέφαλος μας αλλά πως αντιλαμβανόμαστε και πως πράττουμε με βάση αυτό που αντιλαμβανόμαστε. Δηλαδή με λίγα λόγια πόση ωριμότητα κουβαλάμε μέσα μας για διάφορες καταστάσεις της ζωής. Πρέπει να πάψουμε να είμαστε άνθρωποι που κοιτάμε το τέλειο και να αρχίσουμε να κοιτάμε την άλλη πλευρά της ζωής. Εκεί που όλα αγγίζουν την πραγματικότητα όσο σκληρή και αν είναι. Να μάθουμε να αποδεχόμαστε τους ανθρώπους όπως είναι γιατί έχουν δικαίωμα στη ζωή. Και αν δεν μάθουμε να τους αποδεχόμαστε όπως είναι θα καταστρέψουμε τους εαυτούς μας αλλά και τους ανθρώπους αυτούς που παλεύουν στο κάθε λεπτό της ζωής τους να γίνουν ισότιμα μέλη της κοινωνίας, να γίνουν κάποιοι έχοντας έναν σκοπό στη ζωή. Μέσα από αυτούς τους ανθρώπους έχουμε πολλά να μάθουμε. Όσα μάθαμε στη ζωή ήταν απλά έτοιμα μέσα από τα βιβλία τα οποία δεν έλεγαν την ουσία της ζωής. Έτσι λοιπόν από αυτούς τους ανθρώπους θα μάθουμε το κυριότερο πράγμα: πώς να ζούμε, πώς να αντιλαμβανόμαστε και πως να πράττουμε με έναν πιο σφαιρικό τρόπο και όχι με έναν τρόπο ο οποίος συνδέεται με τον διαχωρισμό της κοινωνίας.