Ένα 7χρονο αγόρι άφησε ένα συγκινητικό γράμμα στους φίλους του, πριν πεθάνει.
Ο Marshall Clark, από το Ντέβον της Αγγλίας, έγραψε στους φίλους του ότι τώρα θα τρέχει στους λόφους, θα τρώει φράουλες, θα μιλάει και θα απολαμβάνει τη παιδική του ηλικία στον παράδεισο.
Το αγόρι στερήθηκε όλα αυτά τα αγαπημένα του πράγματα για τρία χρόνια, εξαιτίας της σπάνιας ασθένειας Batten, μια διαταραχή του νευρικού συστήματος.
Ο μικρός Marshall καθηλώθηκε στο κρεβάτι του για 10 μήνες και έχασε την όρασή του, τη κινητικότητά του και την ικανότητα να επικοινωνεί.
Πέθανε λίγο πριν κλείσει τα όγδοα γενέθλιά του και η οικογένειά του δημοσίευσε το μήνυμά του προς τους αγαπημένους του, μέσω του blog της γιαγιάς του.
Η ίδια γράφει: “Είναι στον παράδεισο τώρα. Αυτή ήταν η κόλασή του και τώρα είναι ελεύθερος.”
Στο γράμμα, ο Marshall περιέγραφε όλα τα πράγματα που θα μπορεί τώρα να κάνει: «Δεν πειράζει, επειδή η γιαγιά μου είπε τα πάντα για τον παράδεισο και όλα τα υπέροχα πράγματα που θα μπορώ να κάνω εκεί. Θα υπάρχουν πολλές τσουλήθρες και φράουλες και κεκάκια, και θα μπορώ να τρώω ξανά, να τρέχω και να βλέπω βιντεάκια. Να είστε χαρούμενοι για μένα, γιατί δε θα είμαι πια εγκλωβισμένος σε ένα σώμα που με εμπόδισε να απολαύσω τα παιδικά μου χρόνια. Είμαι τώρα ελεύθερος να κάνω όλα όσα μου έλειψαν τόσο πολύ.»
Ο Marshall διαγνώστηκε με την ασθένεια τον Σεπτέμβριο του 2013, και έγινε ένα από τα 24 παιδιά του Ηνωμένου Βασιλείου που πάσχουν από την σοβαρή ασθένεια.
Μέσα σε 18 μήνες από τη διάγνωση, ο Marshall έχασε την όρασή του και την ικανότητα να επικοινωνεί. Υπέφερε από εφιάλτες, κρίσεις, και τρέμουλο, που σήμαινε ότι δε μπορούσε να τραφεί μόνος του.
Καθώς η κατάσταση της υγείας του χειροτέρευε, η νοσοκόμα Elsie που τον φρόντιζε, ανέφερε ότι έπεφτε άθελά του στο πάτωμα μέχρι και 40 φορές. Αλλά είπε ότι ποτέ δεν έκλαψε, δεν παραπονέθηκε και δεν τα παράτησε.
«Η θέλησή του και η ευτυχία του με εξέπληξαν. Όταν έχασε την ικανότητα να περπατάει, έμαθε να μπουσουλάει. Προσπαθούσε μόνος να φάει, και ακόμα και όταν ήταν κατάκοιτος στο κρεβάτι, μη μπορώντας να κινηθεί ή να μιλήσει, συνέχιζε να χαμογελάει.»
