Ψυχικές ασθένειες: Φοβάσαι την αναπηρία ή μήπως την ίδια τη ζωή;

Στα 11 χρόνια που ασχολούμαι δημοσιογραφικά με το κομμάτι της αναπηρίας, έχω μιλήσει με πολλούς ανθρώπους και έχουμε συζητήσει περί αναπηρίας. Αν θα μπορούσα να συγκεντρώσω στο μυαλό μου την επικρατέστερη λέξη είναι μια: φόβος! Ποιος φόβος όμως και τι είδους; Τι είναι αυτό που μας τρομάζει στην αναπηρία και τι προκαλεί;

Για όλους εμάς τους αρτιμελείς, ο φόβος είναι ότι δε θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τη νέα κατάσταση. Οι περισσότεροι δε θέλουν καν να σκεφτούν ότι μπορεί να τους τύχει κάτι ανάλογο. Παρόλα αυτά αγνοούν ότι αρκετοί από εμάς διαθέτουμε ήδη κάποια αναπηρία, απλά είναι ελάσσονος σημασίας μπροστά σε βαριές μορφές αναπηρίας και όμως ζούμε με αυτή! Προβλήματα ακοής και όρασης, τραυματισμοί που μας αφήνουν μόνιμα σημάδια, επιπλοκές και δυσλειτουργίες.

Αποφεύγουμε ακόμα και τη λέξη αναπηρία να πούμε, γιατί …. γιατί άραγε; Δεν κολλάει, δε μεταδίδεται, δεν θα τη μεταφέρουμε σε άλλους! Φοβόμαστε την αναπηρία και όμως καθημερινά ρισκάρουμε τη ζωή μας, σα να θέλουμε να την προκαλέσουμε! Οι καπνιστές, οι παχύσαρκοι, όσοι καταπονούμε τον οργανισμό μας καθημερινά μέσω της εργασίας ή των επικίνδυνων δραστηριοτήτων, κυνηγάμε το ρίσκο και ας κάνουμε ότι το αγνοούμε! Άλλωστε….δε θα τύχει σε μας, γιατί να τύχει σε εμάς;;

Το ανθρώπινο σώμα έχει συγκεκριμένες αντοχές και εμείς κάθε μέρα δοκιμάζουμε τα όρια του, μέχρι πότε όμως; Καπνίζουμε πολύ γιατί χωρίσαμε και πονάμε, τρώμε περισσότερο και ανθυγιεινά γιατί καλύπτουμε τη μελαγχολία και την κατάθλιψη μας. Δεν ερχόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο με ότι μας φοβίζει και να το ξεδιαλύνουμε και ¨καθαρίσουμε¨ από μέσα μας. Σε αντίθεση κλείνουμε σε μια ντουλάπα του μυαλού ότι άσχημο συμβαίνει και νιώθουμε ότι έτσι είμαστε ασφαλείς.

Μένουμε μόνοι γιατί έτσι τίποτα δε θα μας πειράξει, τίποτα δε θα μας επηρεάσει και τίποτα δε θα μπορεί να μας αγγίξει! Η ψευδαίσθηση της ασφάλειας! Οι ίδιοι με τις επιλογές μας, εν τελεί προκαλούμε στο σώμα μας ασθένειες, μερικές φορές μη αναστρέψιμες! Καρδιακά επεισόδια, αυτοκτονικές τάσεις, ψυχικά τραύματα, κρίσεις πανικού κ.α.

Το αποτέλεσμα είναι πως έτσι έχουμε ξεκινήσει μια αντιστροφή μέτρηση του να τεντώσουμε τα όρια του σώματος μας, προκαλώντας του πόνο. Γιατί να μη ζήσεις τη στιγμή και επιλέγεις να πονάς κάθε μέρα; Γιατί να προκαλέσεις ανεξίτηλα σημάδια στο σώμα σου;

Οι ψυχοσωματικές παθήσεις τα τελευταία χρόνια έχουν δραματική αύξηση στον πληθυσμό. Αναπνευστικά προβλήματα (άσθμα), κυκλοφορικά (ταχυκαρδίες, ημικρανίες), διαταραχές του νευρικού συστήματος (σκλήρυνση κατά πλάκας), γαστρεντερικά (έλκος στομάχου) δερματικά (αλλεργίες, εκζέματα, τριχόπτωση).

Σε άρθρο του ο ψυχολόγος – ψυχοθεραπευτής Δημήτρης Παπαθανασίου, αναφέρει τα εξής: «όπως γνωρίζουμε σήμερα, η αποτελεσματικότητα του ανοσοποιητικού μας συστήματος επηρεάζεται καθοριστικά από ψυχολογικούς παράγοντες όπως το άγχος (STRESS) και η κατάθλιψη. Σύμφωνα με πρόσφατα πειραματικά δεδομένα μπορούμε να πούμε ότι: ψυχολογικοί παράγοντες επηρεάζουν καθοριστικά την εμφάνιση και εξέλιξη παθήσεων όπως η γρίπη, ο έρπις, η φυματίωση ή ο καρκίνος. Παθήσεις που φαινομενικά δεν έχουν καμία σχέση με τη νοητική και συγκινησιακή μας κατάσταση!»

Καθόλου τυχαίο και το αρχαίο ρητό: νους υγιής εν σώματι υγιει. Και δε μπορεί κανείς μας να επιμένει ότι “εγώ μόνος μου μπορώ να λύσω όλα μου τα προβλήματα”. Αυτό φανερώνει την έλλειψη αυτογνωσίας και ανασφάλειας και το μόνο που μπορεί να επιφέρει είναι την επιδείνωση των προβλημάτων μας.

Είναι γεγονός, ζούμε σε ένα κόσμο που τρέχει πιο γρήγορα από εμάς. Ξεχνάμε όμως ότι είμαστε και εμείς ένα γρανάζι αυτού του ρολογιού, που όσο πιο γρήγορα το τρέχουμε, τόσο θα δείχνει λάθος ώρα! Ας δώσουμε χρόνο στον εαυτό μας, ας δώσουμε ηρεμία σε εμάς και στους γύρω μας. Τότε θα ξεκινήσουν όλα να λειτουργούν καλύτερα!

Για παράδειγμα σε ασθενείς με καρδιακά επεισόδια συνιστουν συνήθως την απόκτηση ενός κατοικίδιού, ώστε η ήρεμη ενασχόληση με αυτό, μειώνει δραματικά το στρες και τους εντόνους καρδιακούς ρυθμούς. Λύσεις υπάρχουν για κάθε μικρό ή σημαντικό πρόβλημα…είμαστε έτοιμοι όμως να τις δεχτούμε και να τις λειτουργήσουμε σε εμάς; Μήπως απλά θέλουμε να είμαστε θεατές και όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με τη ρίζα των προβλημάτων κλεινόμαστε και απομακρύνουμε κάθε πιθανή λύση και ανθρώπινη επαφή; Αν ναι….τότε δεν είναι ότι φοβάσαι μήπως κάποια αρρώστια σε πλησιάσει, φοβάσαι να ζήσεις και απομακρύνεσαι από τη ζωή.

Γιατί η ζωή είναι σε απλά καθημερινά πράγματα, σε ανθρώπους που επιλέγουμε να έχουμε γύρω μας. Σε μια αγκαλιά, σε ένα φιλί, σε ένα άγγιγμα, σε ένα φιλικό πρόσωπο, σε μια οικογενειακή συνάντηση, σε ένα ήρεμο εργασιακό περιβάλλον. Στο χέρι μας είναι να γυρίσουμε το γρανάζι πιο αργά, πιο σταθερά, πιο συνειδητά….ώστε να αγαπήσουμε και τον εαυτό μας όπως του αξίζει, μακριά από κάθε φόβο!

Ηλίας Βογιατζής

Ηλίας Βογιατζής

.