Πρωτοπόρος στην ισότητα
Η Άννα Ντόρτε Άντερσεν είχε μια πολύ επιτυχημένη αθλητική καριέρα στον Παραολυμπιακό αθλητισμού και πιο συγκεκριμένα στην κολύμβηση. Δυο χάλκινα μετάλλια στην Παραολυμπιάδα της Σεούλ (1988) και ένα αργυρο στην Ισπανία (1992). Αυτό όμως δεν ήταν αρκετό…
Τελευταία φορά που συμετείχε σαν αθλήτρια σε Αγώνες, ήταν στους Παραολυμπιακούς της Ατλάντα το 1996. Από τότε πέρασαν αρκετά χρόνια και η 41χρόνη Άννα Άντερσεν η οποία γεννήθηκε χωρίς άκρα (χέρια και πόδια), βρίσκεται πλέον σε καίριο πόστο που αφορά την ανάπτυξη του Παραολυμπιακού αθλητισμού στην Δανία. Παραμένει το ίδιο ενεργή όπως όταν ήταν αθλήτρια και δηλώνει κατηγορηματικά πως «δεν είναι εύκολο να νιώθεις ότι είσαι διαφορετική από τα άλλα παιδιά. Αλλά αυτή η διαφορετικότητα δεν με εμπόδισε να θέλω και να κάνω ότι έκαναν όλοι».
Ο αθλητισμός ήταν αυτός που τη βοήθησε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο να ενταχθεί στο σύνολο. «Βρήκα κάτι που ήταν πολύ καλό για την προσωπικότητα μου και συνειδητοποίησα γρήγορα ότι ο αθλητισμός μου έδωσε αυτοπεποίθηση και με έκανε να νιώθω αποδεκτή».
Μετά το τέλος της αθλητικής της καριέρας η Άντερσεν εργάστηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα σε προγράμματα της Βρετανίας, που αφορούσαν στην ένταξη των ΑμεΑ στον αθλητισμό και τη δημιουργία… αυτοπεποίθησης σε αυτούς. «Ήθελα να είμαι σε θέση να υποστηρίξω νέους αθλητές. Επιπέδου Παραολυμπιακών αγώνων και όχι μόνο. Με ενδιέφερε να βοηθήσω τους αθλητές να μπορούν να αισθάνονται ίσοι και να κερδίσουν την ισότιμη ένταξη».
Οι αλλαγές στη ζωή των νέων αθλητών με αναπηρία είναι πολλές και η Άντερσεν είναι πλέον η συντονίστρια του έργου για τον αθλητισμό ατόμων με αναπηρία της Δανίας (DHIF). Το πρόγραμμα απευθύνεται σε αθλητές ηλικίας 8 έως 18 οι οποίοι θα ενταχθούν στις εθνικές ομάδες της Δανίας. Πρόκειται για να ένα πρωτοπορικό πρόγραμμα προκειμένου η Δανία να δημιουργήσει το σύνδεσμό μεταξύ αναψυχής και ανταγωνιστικού αθλητισμού των ατόμων με αναπηρία. Στο σημαντικότερο όμως κομμάτι που στοχεύει η DHIF, είναι η ένταξη και αποδοχή των ατόμων με αναπηρία μέσα από τον αθλητισμό και από ένα ασφαλές και πλήρως οργανωμένο περιβάλλον.
«Για να καταλάβετε τις αλλαγές στη ζωή των νέων αθλητών αλλά και των γονέων που συμμετέχουν σε αυτό το πρόγραμμα αρκεί μια απλή παρατήρηση της εξέλιξης τους. Στην αρχή είναι ανασφαλείς και οι οικογένειές τους από αγάπη κάνουν τα πάντα για αυτούς, ενώ οι ίδιοι δεν προσπαθούν καθόλου» τονίζει η Άντερσεν και συμπληρώνει «όταν αρχίζουν όμως και συμμετέχουν σε κάποιο άθλημα και μέσα από αυτό ξεχωρίζουν, τότε αλλάζει η στάση όλης της οικογένειας. Οι ίδιοι οι αθλητές βλέποντας πως κατορθώνουν επιτεύγματα αποκτούν αυτοπεποίθηση, γίνονται πιο ενεργοί και σαφώς πιο ευτυχισμένοι. Αυτό αποτελεί επιβράβευση για όλους».
Η πρόκληση για την Δανέζα Παραολυμπιονίκη και την DHIF, είναι να περάσουν το μήνυμα και αυτή η προσπάθεια τους να βρει μιμητές και σε άλλες χώρες. Γιατί όχι και στην χώρα μας.