Ποιο είναι το πραγματικό νόημα της 3ης Δεκεμβρίου; Μήπως το έχουμε χάσει;
Εδώ και 22 χρόνια έχει καθιερωθεί η 3η Δεκεμβρίου ως η Παγκόσμια ημέρα των ατόμων με αναπηρία. Εδώ και 22 χρόνια θεωρητικά, τα Αμεα διεκδικούν τα δικαιώματα τους, βάσει του ψηφίσματος του ΟΗΕ(Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών). Το αυτονόητο δηλαδή, ότι έχουν το ίδιο δικαίωμα στη ζωή με τους υπόλοιπους ανθρώπους, την άρση και την απαγόρευση διακρίσεων, ίση νομική προστασία για την περιούσια τους και τον έλεγχο των οικονομικών υποθέσεων. Αυτά είναι εν συντομία, όσα αναφέρει η σύμβαση που είναι υπογεγραμμένη από τα περισσότερα κράτη του πλανήτη.
Είμαι σίγουρος ότι στο επόμενο διάστημα και για λίγες μέρες μετά, θα γραφτούν πολλά και θα ειπωθούν ακόμα περισσότερα. Από φορείς, συλλόγους, ΜΜΕ, κυβερνήσεις και οργανισμούς. Και μετά; Ποιο είναι το νόημα τελικά όλων αυτών των δράσεων; Όπως προείπα αναγνωρίστηκε το αυτονόητο δικαίωμα των Αμεα. Χρειάζονταν δηλαδή για τους συνανθρώπους με αναπηρία, να αναγνωρίσουμε αν έχουν το ίδιο δικαίωμα στη ζωή!
Περάσαμε και αυτό το σκόπελο και έχουμε φτάσει στα τέλη του 2014 και ακόμα προσπαθούμε… Να δώσουμε να καταλάβουν όλοι, πως τα άτομα με αναπηρία, δεν είναι άτομα με ειδικές ανάγκες. Ότι δε πρέπει να γίνεται διαχωρισμός. Ότι είναι ρατσισμός να ξεχωρίζεις κάποιον επειδή είναι τυφλός, σε αμαξίδιο ή με ανίατη ασθένεια.
Ότι όλοι είμαστε εν δυνάμει ανάπηροι και από τη μια μέρα στην άλλη, η ζωή μας μπορεί να ανατραπεί! Ο φόβος όμως για την αναπηρία είναι ακόμα ζωντανός. Οι γονείς τη μαθαίνουν για τα παιδιά τους και δε τολμούν να τη ξεστομίσουν. Οι ενήλικες νιώθουν ότι όλα χαθήκαν. Ότι η ζωή σταμάτησε στη λέξη αναπηρία!
Κάποιοι θυμούνται τα άτομα με αναπηρία μια φορά το χρόνο. Αυτό και αν δεν έχει νόημα. Πως είναι δυνατόν να θυμάσαι ότι στις 3ης Δεκεμβρίου δε πρέπει να κλείνεις τις ράμπες των Αμεα, να μη παρκάρεις παράνομα στις θέσεις τους, να μη κοιτάς με οίκτο και λύπηση έναν κωφάλαλο; Είναι η καθημερινότητα μας, είναι ανάμεσα μας, δεν είναι αστικός μύθος, δεν είναι κάτι μακρινό …είναι κομμάτι της ζωής μας!
Πότε θα μάθουμε όλοι οι κάτοικοι αυτού του πλανήτη πως πρέπει να ζούμε αρμονικά και να μη σκεπτόμαστε μόνο τον εαυτό μας; Γιατί να χρειαζόμαστε οργανισμούς και κυβερνήσεις, να μας υπενθυμίζουν πως το 10% του πληθυσμού που ζει με μια κατάσταση αναπηρίας, είναι τμήμα του συνόλου; Ότι ο σεβασμός θα πρέπει να είναι καθολικός;
Χαίρομαι και δέχομαι που υπάρχει η παγκόσμια ημέρα Αμεα, όμως θα την ήθελα να είναι για εθιμοτυπικούς λόγους! Να γιορτάζεται ως επέτειος αναγνώρισης και όχι ακόμα να πολεμάμε για το αυτονόητο!
Για μένα το νόημα της αναπηρίας είναι ένα: η εσωτερική δύναμη εκατομμυρίων ανθρώπων που ζουν και δημιουργούν καθημερινά, πάρα την κατάσταση αναπηρίας τους. Δε το έχουν βάλει κάτω και συνεχίζουν. Όσοι δεν έχουν αναπηρία θα έπρεπε να γιορτάζουν αυτή την ημέρα, ως μια μέρα αναγνώρισης και ίσων δικαιωμάτων, ως μια μέρα ζωής!
Βογιατζής Ηλίας
Email: iliasvogiatzis@gmail.com