«Το παιχνίδι σε μια παιδική χαρά» σε μια Παιδική χαρά για παιδιά με αναπηρία!
Ζούμε σε ένα νησί που οι εξελίξεις ΔΕΝ μας προσπερνούν, η επικαιρότητα στην χώρα «βράζει» και μείς ασχολιόμαστε με το χθες, μεμψιμοιρούμε σε κάθε προσπάθεια ανάπτυξης.
Φταίει η προσκόλληση μας στο παρελθόν ή το ότι ως λαός ξεχνάμε πολύ γρήγορα;
Θα με ρωτήσεις, για ποιο λόγο τα γράφω όλα αυτά.
Αφορμή η απόφαση της δημάρχου Σαλαμίνας , που θέλοντας να εφαρμόζει τον νόμο, αποφάσισε να κλείσει προσωρινά τις παιδικές χαρές.
Το θέμα, βέβαια, δεν είναι μόνο οι παιδικές χαρές, είναι τόσα και τόσα που έχουν γίνει και τα έχουμε αφήσει σε μια άκρη του μυαλού μας να υποβόσκουν, θαρρείς και δεν έχουν λάβει χώρα ποτέ τους.
Θα μου πεις, πάλι, το να μη θυμάσαι κάποια πράγματα που έχουν πρωταγωνιστήσει στη ζωή σου, ίσως να είναι και λυτρωτικό.
Κάποιες άλλες φορές, όμως, αποδεικνύεται και εφιαλτικό, ως προς την ίδια την υπόστασή σου, την ίδια τη ζωή σου.
Θυμήσου πόσα γεγονότα έχουν συμβεί τελευταία, έχεις οργιστεί, έχεις σφίξει τις γροθιές σου από θυμό, ήθελες να αντιδράσεις, αλλά τώρα, πια, να έχουν περάσει στη λήθη.
Αυτό άραγε πρέπει να συμβαίνει πάντα; Να τα θάβεις όλα μέσα στο μυαλό σου;
Το όλο θέμα των παιδικών χαρών, το πώς δηλαδή κατασκευαστήκαν, πως αυτές εξοπλίστηκαν και λειτούργησαν μέχρι σήμερα το εξάντλησαν οι πλέον καταλληλότεροι εμού ανώνυμοι σχολιαστές των άλλων τοπικών μπλόγκς.
Εκείνο όμως που αξίζει να φέρουμε σε γνώση της κας Δημάρχου είναι κάτι που δεν το βλέπεις κάθε μέρα … είναι η πρόταση μας για μία παιδική χαρά διαφορετική από τις άλλες, μια «Μια Παιδική χαρά για παιδιά με αναπηρία»!
Γιατί εν έτη 2014, στην σημερινή Ελλάδα πρέπει ο Δήμος και να σέβεται απόλυτα τον τόπο του, τους ανθρώπους που ζουν εκεί αλλά και τα παιδιά που δυσκολεύονται για τον οποιοδήποτε λόγο να χαρούν το αυτονόητο…. «Το παιχνίδι σε μια παιδική χαρά».
Φαντάζομαι πόσο δύσκολο θα είναι, για μια μάνα, να περνάει με το ανάπηρο παιδί της έξω από μια παιδική χαρά και να την ρωτάει γεμάτο απορία, γιατί δεν μπορεί να χαρεί και αυτό όπως και οι άλλοι συνομήλικοί του!
Κάποιος πρέπει να το κάνει, κάποιος που συμμερίζεται εκείνους τους ανθρώπους και πρέπει να πράξει το σωστό και το αυτονόητο.
Ιδού πεδίο δόξης λαμπρό κα Δήμαρχε, φτιάξτε μια παιδική χαρά για παιδιά με αναπηρία