Θα μπορούσε να είναι και χειρότερα. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων τεσσάρων χρόνων, αυτό έγινε κάτι σαν το μόττο μου.
Άσχημος βαθμός ή δραστηριότητα; Θα μπορούσε να είναι και χειρότερα.
Άσχημη μέρα ή τοποθεσία; Θα μπορούσε να είναι και χειρότερα.
Κακή μέρα στη δουλειά; Θα μπορούσε να είναι και χειρότερα.
Άσχημη μέρα λόγω της εγκεφαλικής παράλυσης; Θα μπορούσε να είναι και χειρότερα.
Η κατάστασή μου δεν είναι πολύ σοβαρή και είμαι εξαιρετικά ευγνώμων γι’ αυτό. Όμως, δεν το έβλεπα πάντα έτσι. Παρόλο που πήγα σχολείο σε ένα κράτος όπου η αναπηρία μου εσκεμμένα και σταθερά αγνοείται, η ετικέτα της εγκεφαλικής παράλυσης παρόλα αυτά με ενοχλούσε. Το σχολείο ήταν ένα περιβάλλον όπου ένιωθα πως η αναπηρία μου διογκωνόταν ένα εκατομμύριο φορές περισσότερο και η ενοχλητική φωνούλα που μου θύμιζε την ετικέτα που με ακολουθούσε παντού γινόταν δυνατότερη και πιο επίμονη μέσα μου.
Κάποιες φορές παλεύω ακόμη μ’ αυτήν τη φωνούλα, προσπαθώντας να την καταστείλω, οπότε και αρχίζω τον εσωτερικό μου μονόλογο σχετικά με το πώς μπορώ να την ξεπεράσω. Εστιάζω στα πράγματα που μπορώ να κάνω αντί να παλεύω με αυτά που προσπαθώ. Παρόλο που αυτή η μικρή σκέψη είναι βολική, αυτό που με βοήθησε κυρίως να σιωπήσω αυτήν την ενοχλητική φωνούλα είναι η ίδια η στάση μου, κάτι που απέκτησα με τα χρόνια, καθώς έχω μάθει κάτι παραπάνω, έχω ζήσει λίγο περισσότερο και ελπίζω πως έχω γίνει λίγο παραπάνω σοφή.
Πιστεύω πως άρχισα να αλλάζω όταν άρχισα να διδάσκω. Συνειδητοποίησα τότε ότι η αναπηρία μου δεν ήταν τόσο εξουθενωτική όσο τη φανταζόμουνα. Στην πραγματικότητα, η ζωή μου δεν ήταν τόσο απαίσια όσο πίστευα. Αντιθέτως, συνειδητοποίησα πόσο τυχερή είμαι. Μπορώ να μιλήσω, να περπατήσω και δεν χρειάζομαι τη βοήθεια κανενός. Είμαι αρκετά τυχερή που έχω τελειώσει την τριτοβάθμια εκπαίδευση και συνεχίζω. Είμαι οικονομικά ανεξάρτητη και έχω έναν στενό κύκλο συγγενών και φίλων.
Παρακινούμενη από τη νέα αίσθηση ευγνωμοσύνης μου και θέλοντας να κάνω κάτι σημαντικό, απτό και αποτελεσματικό για τους άλλους που ίσως βρίσκονται σε παρόμοια θέση με εμένα, ανακάλυψα ότι μπορούσα να γράψω. Συνειδητοποίησα ότι μοιράζοντας με άλλους την ιστορία μου, τις εμπειρίες, τις ελπίδες και τις ιδέες μου μπορούσα να «ενεργοποιήσω» και τους άλλους γύρω μου. Μ’ αυτόν τον τρόπο βοηθάει κανείς πολύ περισσότερο από ό,τι όταν ζητάει υποστήριξη. Είναι μία ευκαιρία να εκπαιδεύσω, να συμπονέσω και να συμβάλω στη δημιουργία μίας νέας, πιο ανθρώπινης εικόνας του εαυτού μου και των άλλων που είναι στην ίδια θέση με εμένα, στον υπόλοιπο κόσμο.
Πόσο τυχερή είμαι;
Επιμέλεια κειμένου Σωτηριάδου Χριστίνα
Πηγή κειμένου και εικόνας – themighty.com