Αγαπητέ γιατρέ,
ίσως σας φανεί παράξενο που εγώ, η μητέρα ενός πρώην ασθενή σας, αποφάσισα να σας γράψω. Όμως, αισθάνομαι πως το οφείλω στο γιο μου. Και θα σας εξηγήσω το λόγο.
Πριν από δύο και κάτι χρόνια γεννήθηκε ο γιος μου ο Γκάβιν. Ούτε εγώ ούτε ο πατέρας του γνωρίζαμε ότι πάσχει από συγγενή καρδιακή νόσο. Εσείς ήσασταν ο καρδιολόγος παίδων που ανακάλυψε τα συμπτώματα στην καρδιά του και έτσι υποψιαστήκατε ότι πάσχει από το σύνδρομο Down. Επίσης, εσείς ήσασταν εκείνος ο «καημένος άνθρωπος» που έπρεπε να ενημερώσει τον σύζυγό μου και εμένα ότι πιθανότατα ο γιος μου πάσχει από το σύνδρομο Down. Σας αποκαλώ «καημένο» καθώς ενστικτωδώς θυμάμαι ότι, κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της συνομιλίας μας, ένιωσα να φουντώνω από οργή, οργή για σας.
«Και τι βλέπετε λοιπόν?!», σας απεύθυνα ερωτήσεις όχι και με τον καλύτερο τρόπο. Θυμάμαι ακόμη και που έγινα έξω φρενών με εσάς καθώς μου είπατε ότι δεν μπορώ να τον πάρω στο δωμάτιο μαζί μου καθώς έπρεπε να μείνει στο θάλαμο νεογνών για να έχει φροντίδα κατά τη διάρκεια όλου του 24ώρου. Πώς τολμάτε να παρέχετε την καλύτερη ιατρική φροντίδα στο γιο μου και να παραγκωνίζετε εμένα, τη λεχώνα; Ααα!!
Καταλαβαίνετε λοιπόν πως δεν είχα θυμώσει στ’ αλήθεια μαζί σας. Όμως, οι λέξεις που είχα ξεστομίσει εκείνο το βράδυ με έκαναν να μην μπορώ προσωρινά να συνειδητοποιήσω τι πραγματικά αισθάνομαι και πώς να διαχειριστώ τα αισθήματά μου. Γι’ αυτό το λόγο, πρέπει να σας ζητήσω μία συγγνώμη. Τότε, ο σύζυγός μου και εγώ ήμασταν εντελώς απελπισμένοι.
Δεν ξέραμε καθόλου τι σήμαινε αυτό για την οικογένειά μας και ποιο έπρεπε να είναι το επόμενό μας βήμα. Μας μιλήσατε με τόση βεβαιότητα, συμπόνια, σεβασμό και κατανόηση. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών, έχω ακούσει για πολλές περιπτώσεις διαγνώσεων και αυτό με κάνει να νιώθω ακόμη μεγαλύτερο σεβασμό για εσάς και τη συμπόνια με την οποία μας μιλήσατε. Ευτυχώς, τα προβλήματα που είχε ο Γκάβιν με την καρδιά του ξεπεράστηκαν όταν ήταν 1 έτους. Όμως, αυτό σημαίνει ότι είχαμε μόνο λίγες συναντήσεις μαζί σας και ότι χάσατε πολλά επεισόδια.
Η ειρωνεία είναι πως την ίδια μέρα που μας είπατε ότι η καρδιά του είχε θεραπευτεί πληρως, παρατηρήσαμε ένα περίεργο εξάνθημα στα πόδια του και πήγαμε στον παιδίατρο. Από εκεί βγήκε η διάγνωση ότι ο Γκάβιν έπασχε από οξεία μυελογενή λευχαιμία. Τους επόμενους έξι μήνες υποβλήθηκε σε χημειοθεραπείες. Νιώθω κάτι παραπάνω από ευγνωμοσύνη που μπορώ να σας γράψω και να σας πω πως εδώ και σχεδόν ένα χρόνο η ασθένεια βρίσκεται σε ύφεση.
Πιο μπροστά σας είπα ότι το γράμμα αυτό το χρωστάω στον Γκάβιν. Ο λόγος είναι ότι πιστεύω πως τον αδίκησα εκείνη τη νύχτα που βγήκε η διάγνωση για το σύνδρομο Down.
Και ενώ ίσως αισθανόμασταν έτσι τότε, θέλω να ξεκαθαρίσω ότι, παρόλα τα όσα έχουμε περάσει και όσα θα έρθουν και όσο απελπισμένοι και στεναχωρημένοι και αν είμαστε, ο Γκάβιν είναι τα πάντα για μας. Θα ήταν μεγάλη αδικία εάν έλεγα το αντίθετο. Μας έφερε χαρά, ειλικρίνεια, αγάπη, γέλιο, γενναιότητα, δύναμη, μαθήματα αποδοχής, περιπέτεια, θαύματα, ευκαιρίες, νέες γνωριμίες και φιλίες και μας έδεσε περισσότερο. Έχει βελτιώσει τη ζωή μας με αμέτρητους τρόπους και εύχομαι να μπορούσε να ξανάρθει εκείνη η νύχτα και να τα πω όλα αυτά στον εαυτό μου.
Όμως δεν γίνεται. Επομένως, τώρα το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να βροντοφωνάξω μέχρι πέρα και να πω πόσο ευλογημένοι είμαστε που έχουμε τον Γκάβιν. Σας παρακαλώ, αυτό που θέλω να σας μείνει είναι ότι δεν απελπιζόμαστε αλλά, αντίθετα, απολαμβάνουμε την ατέλειωτη ευτυχία μας που έχουμε τον Γκάβιν στην οικογένειά μας.
Με ευγνωμοσύνη και πολλές ευχές,
Επιμέλεια κειμένου -Σωτηριάδου Χριστίνα
.