Σήμερα είναι τα γενέθλια του μπαμπά μου.
Γίνεται 69. Λίγο πριν τα 70.
Και γω απορώ. Πότε έφτασε τόσο;
Πώς γίνεται να τον κοιτάζω και να τον βλέπω ακόμα νέο;
Στα μάτια μου δεν έχει γεράσει και δε θα γεράσει ποτέ!
Θα μείνει για πάντα νέος.
Θα μείνει ένα παιδί που ακόμα τρώει κρυφά τη μαρμελάδα από το βάζο.
Ναι αυτό έκανε. Έσκαβε το περιεχόμενο του βάζου και άφηνε στα τοιχώματα τη μαρμελάδα για να μην τον καταλάβουν.
Πονηρός ο μπαμπάς.
Χαλάλι του τέτοια πονηριά…
Γιατί κατά τα άλλα δεν μπορεί να πειράξει ούτε μυρμήγκι.
Θα το μοιάσω και γω σαν τα παιδιά που λένε: ο μπαμπάς μου είναι ο πιο ψηλός μπαμπάς του κόσμου!
Όχι, ο δικός μου δεν είναι ο πιο ψηλός σίγουρα. Άσε που όσο περνούν τα χρόνια κονταίνει.
Ο δικός μου δεν είναι ο πιο όμορφος σίγουρα.
Δεν έχει ούτε ωραίο αυτοκίνητο.
Όμως ο δικός μου ο μπαμπάς είναι ο πιο αγγελικός μπαμπάς του κόσμου.
Γιατί ποτέ δεν μας είπε να μην κάνουμε κάτι. Ο ίδιος όμως κοκκίνιζε όταν κάποιος έβριζε, μιλούσε άσχημα ή κάποιος φιλούσε μπροστά του ένα κορίτσι. Κοκκίνιζε από ντροπή που το έβλεπε αλλά ποτέ δεν κατηγόρησε κανέναν για τις πράξεις του.
Ο δικός μου ο μπαμπάς είναι ο πιο υπομονετικός μπαμπάς του κόσμου. Γιατί ό,τι και να συμβαίνει γύρω του και γύρω μας διαθέτει μια τεράστια υπομονή… που σκάει γάιδαρο…
Ο δικός μου ο μπαμπάς έχτισε με τα χέρια του το σπίτι μας και θυμάμαι όταν εγώ βαρούσα πόρτες από τα νεύρα μου στην εφηβεία δεν μου φώναξε ποτέ, παρά με υπομονή μου έλεγε: όταν πληρώσεις εσύ για μια πόρτα τότε κοπάνα την όσο θες.
Ο δικός μου ο μπαμπάς φροντίζει αλλά δεν εγκλωβίζει. Προστατεύει αλλά δεν φυλακίζει. Θυμάμαι που κάποτε έκρυβε από τη μητέρα μου τις σοκολάτες γιατί δεν έπρεπε να τις φάει, αλλά μια μέρα που την είδε να ψάχνει τα ντουλάπια πήγε και της έφερε μια… και μάλιστα της έδειξε την κρυψώνα του, με βλέμμα πονηρό αλλά με εκείνα τα αθώα μάτια, ξέρετε πώς είναι τα μάτια ενός παιδιού…
Ο δικός μου ο μπαμπάς έχει επιλεκτική ακοή. Ναι αυτό που διαβάσατε. Φοράει ακουστικό βαρηκοΐας αλλά με κάποιο δικό του μαγικό τρόπο ακούει μόνο όσα θέλει να ακούσει. Τη μάνα μου μάλλον την πειράζει. Εμένα καθόλου. Αφού έτσι και αλλιώς ξέρω ότι είναι εδώ και καταλαβαίνει, τι με νοιάζει αν ακούει ή δεν ακούει; Η καρδιά ακούει καλύτερα από τα αυτιά λέω εγώ…
Ο δικός μου ο μπαμπάς είναι απλά τέλειος γιατί είναι ο δικός μου μπαμπάς.
Και ευχαριστώ τον Θεό γι’ αυτό. Ας τον έχει πάντα καλά.
Χρόνια πολλά μπαμπά!
Της Ματίνας Σταθάκη.
ΠΗΓΗ: www.anapnoes.gr