Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ενέκρινε την ελτρομβοπάγη για τηθεραπεία παιδιατρικών ασθενών (ηλικίας 1 έτους και άνω) με χρόνια αυτοάνοση (ιδιοπαθή) θρομβοπενική πορφύρα (ITP) που είναι ανθεκτικοί σε άλλες θεραπείες (π.χ. κορτικοστεροειδή, ανοσοσφαίρινες). Η έγκριση περιλαμβάνει τη φαρμακοτεχνική μορφή δισκίων καθώς και πόσιμου εναιωρήματος, που είναι σχεδιασμένο για νεότερους παιδιατρικούς ασθενείς που μπορεί να μην είναι ικανοί να καταπιούν δισκία.
Η έγκριση της Eυρωπαϊκής Επιτροπής ισχύει για όλα τα 28 κράτη μέλη της ΕΕ, καθώς και για την Ισλανδία, τη Νορβηγία και το Λίχτενστάιν. H ελτρομβοπάγη είχε εγκριθεί, από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το 2010 για χρήση σε ενηλίκους με την ίδια πάθηση.
Ο στόχος της θεραπείας στη χρόνια ITP στα παιδιά είναι να διατηρηθεί ένας ασφαλής αριθμός αιμοπεταλίων που να μειώνει τον κίνδυνο αιμορραγίας.
Η ITP είναι μια σπάνια αιματολογική διαταραχή που επηρεάζει σχεδόν πέντε ανά 100.000 παιδιά κάθε χρόνο και χαρακτηρίζεται από χαμηλό αριθμό αιμοπεταλίων. Καθώς οι ασθενείς με ITP έχουν χαμηλό αριθμό αιμοπεταλίων, μπορεί να μελανιάζουν πιο εύκολα και να παρουσιάσουν αιμορραγία που είναι δύσκολο να σταματήσει. Η χρόνια ITP, που ορίζεται ως εμμένουσα νόσος όταν διαρκεί για περισσότερο από 12 μήνες από τη διάγνωση, παρατηρείται σε 13%–36% των παιδιών με ITP. Ένας μικρός αριθμός παιδιατρικών ασθενών με χρόνια ITP μπορεί να βρίσκεται σε κίνδυνο σημαντικής αιμορραγίας.
Η ελτρομβοπάγη είναι ένας άπαξ ημερησίως, από του στόματος αγωνιστής του υποδοχέα θρομβοποιητίνης (TPO) που δρα προκαλώντας την ενεργοποίηση και τη διαφοροποίηση των μεγακαρυοκυττάρων (μεγάλων κυττάρων, που βρίσκονται ειδικά στο μυελό των οστών) από πρόδρομα κύτταρα του μυελού των οστών ώστε να αυξηθεί η παραγωγή αιμοπεταλίων. Τον Αύγουστο του 2015, ο Οργανισμός Τροφίμων και Φαρμάκων των ΗΠΑ (FDA) ενέκρινε τη νέα μορφή ως πόσιμο εναιώρημα, που επέκτεινε τη χρήση της ελτρομβοπάγης, ώστε να περιλαμβάνει παιδιά 1 έτους και άνω με χρόνια ITP, οι οποίοι είχαν μη επαρκή ανταπόκριση σε κορτικοστεροειδή, ανοσοσφαιρίνες ή σπληνεκτομή.
Η έγκριση βασίζεται σε δεδομένα από δύο διπλά τυφλές, τυχαιοποιημένες, ελεγχόμενες με εικονικό φάρμακο μελέτες, συμπεριλαμβανομένης της μεγαλύτερης Φάσης III κλινικής δοκιμής σε αυτό τον πληθυσμό ασθενών. Σε αυτές τις μελέτες, οι ασθενείς στα σκέλη μελέτης και ελέγχου επιτρεπόταν να χρησιμοποιήσουν κάποιες σταθερές θεραπείες συντήρησης για την ITP, σύμφωνα με τις τοπικές θεραπευτικές πρακτικές. Η θεραπεία με την ελτρομβοπάγη αύξησε σημαντικά και διατήρησε τα επίπεδα αιμοπεταλίων στους παιδιατρικούς ασθενείς με χρόνια ITP που ήταν ανθεκτικοί ή είχαν υποτροπιάσει σε προηγούμενες θεραπείες για τη χρόνια ITP. Επίσης, ορισμένοι ασθενείς που λάμβαναν συγχορηγούμενες θεραπείες για την ITP είχαν τη δυνατότητα να μειώσουν ή να διακόψουν τη χρήση αυτών των θεραπειών, κυρίως των κορτικοστεροειδών.
Συγκεκριμένα, η PETIT είναι μια Φάσης II, πολυκεντρική, τριών σταδίων μελέτη που διερευνούσε την αποτελεσματικότητα, την ασφάλεια και την ανοχή της ελτρομβοπάγης σε παιδιατρικούς ασθενείς (ηλικιών 1 έως 17 ετών) που είχαν λάβει προηγούμενη θεραπεία για χρόνια ITP. Η μελέτη περιελάμβανε ασθενείς που ζούσαν με ITP για έξι μήνες ή περισσότερο και είχαν αριθμό αιμοπεταλίων <30 Gi/L. Το πρώτο στάδιο ήταν μία ανοιχτής επισήμανσης μελέτη που διερευνούσε τη δοσολογία. Το δεύτερο στάδιο ήταν διπλά τυφλό και ελεγχόμενο με εικονικό φάρμακο, και το τρίτο στάδιο ήταν επέκταση ανοιχτής επισήμανσης. Οι ασθενείς στη μελέτη μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν κάποιες σταθερές θεραπείες συντήρησης για την ITP, σύμφωνα με τις τοπικές θεραπευτικές πρακτικές. Το πρωτεύον καταληκτικό σημείο αποτελεσματικότητας, που ήταν το ποσοστό των συμμετεχόντων που πέτυχαν αριθμό αιμοπεταλίων >=50 Gi/L χωρίς θεραπεία διάσωσης τουλάχιστον μία φορά μεταξύ των εβδομάδων ένα και έξι, επετεύχθη από 62% και 32% των ασθενών στο σκέλος της ελτρομβοπάγης και του συγκριτικού σκέλους, αντίστοιχα (p=0,011). Οι αναλύσεις του δευτερεύοντος καταληκτικού σημείου αποτελεσματικότητας απέδειξε κλινικά σημαντικό όφελος ως προς τη μειωμένη ανάγκη για θεραπείες διάσωσης (13% των ασθενών υπό ελτρομβοπάγη συγκριτικά με 50% των ασθενών στο σκέλος ελέγχου). Οι ασθενείς λάμβαναν ελτρομβοπάγη για συνολικά έξι μήνες κατά τη διάρκεια της μελέτης.
Η PETIT2 είναι μια Φάσης III, πολυκεντρική, δύο τμημάτων κλινική δοκιμή που διερευνούσε την αποτελεσματικότητα, την ασφάλεια και την ανοχή της ελτρομβοπάγης σε παιδιατρικούς ασθενείς (ηλικιών 1 έως 17 ετών) που είχαν λάβει προηγούμενη θεραπεία για χρόνια ITP. Η μελέτη περιελάμβανε ασθενείς που ζούσαν με χρόνια ΙΤΡ για 12 μήνες ή περισσότερο και οι οποίοι είχαν μετρήσεις αιμοπεταλίων <30 Gi/L. Το πρώτο στάδιο ήταν τυχαιοποιημένο, διπλά τυφλό και ελεγχόμενο με εικονικό φάρμακο, και το δεύτερο στάδιο ήταν επέκταση ανοιχτού σχεδιασμού. Οι ασθενείς στη μελέτη επιτρεπόταν να χρησιμοποιήσουν κάποιες σταθερές θεραπείες συντήρησης για την ITP, σύμφωνα με τις τοπικές θεραπευτικές πρακτικές. Το πρωτεύον καταληκτικό σημείο αποτελεσματικότητας, που ήταν το ποσοστό των συμμετεχόντων που πέτυχαν αριθμό αιμοπεταλίων >=50 Gi/L χωρίς θεραπεία διάσωσης για τουλάχιστον έξι από τις οχτώ εβδομάδες μεταξύ των εβδομάδων πέντε και 12 του πρώτου μέρους της μελέτης, το πέτυχε το 40% των ασθενών που έλαβαν ελτρομβοπάγη και το 3% των ασθενών στο σκέλος ελέγχου (p<0,001). Αυτό το αποτέλεσμα ήταν συνεπές για όλες τις ηλικιακές ομάδες. Οι αναλύσεις του δευτερεύοντος καταληκτικού σημείου αποτελεσματικότητας έδειξαν κλινικά σημαντικό όφελος ως προς τη μειωμένη ανάγκη για θεραπεία διάσωσης (19% των ασθενών υπό ελτρομβοπάγη συγκριτικά με 24% των ασθενών στο συγκριτικό σκέλος) κατά την τυχαιοποιημένη, διπλά τυφλή περίοδο. Οι ασθενείς είχαν τη δυνατότητα να μειώσουν ή να διακόψουν τη θεραπεία έναρξης για την ΙΤΡ μόνο κατά τη φάση ανοιχτής επισήμανσης της μελέτης. Στην ανοιχτή επισήμανσης περίοδο μόνο με ελτρομβοπάγη, 15 από τους 87 ασθενείς λάμβαναν συγχορηγούμενες θεραπείες για την ITP κατά την έναρξη. Από αυτούς τους 15 ασθενείς, οκτώ (53%) είχαν παρατεταμένη μείωση ή μόνιμη διακοπή τουλάχιστον μιας θεραπείας ΙΤΡ που λάμβαναν κατά την έναρξη (επτά ασθενείς διέκοψαν οριστικά και ένας ασθενής είχε παρατεταμένη μείωση για >=18 εβδομάδες). Οι ασθενείς λάμβαναν ελτρομβοπάγη για συνολικά εννέα μήνες κατά τη μελέτη.
Και στις δύο μελέτες, η ασφάλεια του υπό μελέτη πληθυσμού ήταν σύμφωνη με το γνωστό προφίλ ασφάλειας της ελτρομβοπάγης σε ενήλικες με χρόνια ITP. Δεν εντοπίστηκαν καινούριες ανεπιθύμητες ενέργειες. Οι πιο συχνές ανεπιθύμητες ενέργειες σε παιδιατρικούς ασθενείς άνω του 1 έτους με χρόνια ITP (με ποσοστό μεγαλύτερο ή ίσο του 10% και μεγαλύτερο από το εικονικό φάρμακο) ήταν η λοίμωξη του ανώτερου αναπνευστικού και η ρινοφαρυγγίτιδα.
Πηγή: health.in.gr