Αν είχε χρώμα, θα ήταν το μαύρο του απόλυτου σκοταδιού!
Αν είχε γεύση, θα ήταν πικρή σαν χολή!
Αν είχε μυρωδιά, θα ήταν της εμποτισμένης μούχλας…
Αν είχε ήχο, θα ήταν παρατεταμένη κραυγή!
Αν είχε αίσθηση, θα ήταν κρύα!
Αν είχε όψη, θα ήταν τρομακτική!
Στο φόντο του μαύρου οι ανταύγειες πικρίας, δεν ξεχωρίζουν.
Τα μουχλιασμένα όνειρα που κρέμονται μετέωρα στο κενό, και τα κραυγαλέα «γιατί» που σέρνονται αναπάντητα στο χώμα, δεν είναι ικανά να τραβήξουν την προσοχή…
Ποδοπατημένα τα «επειδή» πεθαίνουν άδοξα και θάβονται χωρίς να δώσουν καμία εξήγηση!
Μοναξιά, τη λένε…είναι «αδερφή» της κατάθλιψης και κατοικεί στις ανθρώπινες ψυχές.
Ντύνεται απόγνωση, τρέφεται με απελπισία και δύσκολα εγκαταλείπει όποιον «διαλέξει»…
Είναι σκληρή, ανελέητη, τρώει σωθικά.
Τρυπάει με σκέψεις κοφτερές, με αναμνήσεις που πονούν, με ερωτηματικά που δεν απαντήθηκαν στην ώρα τους κι ίσως να μην απαντηθούν και ποτέ!
Ρημάζει ζωές!
Φέρνει πυκνό σκοτάδι στη ψυχή, θλίψη στα μάτια, οκνηρία στο σώμα, πίκρα στα χείλη, αφυδατώνει κάθε ίχνος ελπίδας…
Απορροφά κάθε αντίσταση, μεταγγίζεται σε κάθε κύτταρο καθηλώνει κι αλλοιώνει τους ανθρώπους!
Τους αγριεύει! Τους κάνει ανήμπορους!
Πεισματικά τους επισκέπτεται με τρομακτική συνέπεια, θρονιάζεται δίπλα τους, γελά ειρωνικά και αγέρωχη τους δικάζει…
Κυρίως για τα λάθη τους!
Γι’ αυτά που δεν βρήκαν κουράγιο να διορθώσουν όταν το μετάνιωσαν.
Γι’ αυτά που δεν μετάνιωσαν! γιατί δε τους άφησε ο εγωισμός τους.
Για όσα μετάνιωσαν και δε γίνονταν να διορθώσουν.
Πολλά τα λάθη…Λίγη η ζωή!
Τιμωρός η μοναξιά απ’ αυτήν την ζωή μέχρι την άλλη…
Στο βλέμμα των μοναχικών κατ’ ανάγκη -κι όχι κατ’ επιλογήν-, υπάρχει κάτι το «απόκοσμο».
Αν τους παρατηρήσεις, θα δεις ότι οι ώμοι τους είναι κυρτοί κι η περπατησιά τους συρτή και βαριά…
Με δικαιολογίες φτηνές προσπαθούν να ξεγελάσουν το μυαλό που όμως δε σταματά να σκέφτεται, ν’ αναρωτιέται και ν’ αναζητάει λίγο φως, λίγο χρώμα, μια άλλη γεύση, λίγη ζεστασιά…
Ανθρώπους! Παρουσίες!
Γιατί, δεν αντέχεται η αναθεματισμένη. Δε πολεμιέται!
Τα μάτια κουράζονται να μένουν καρφωμένα σε πόρτες που δεν ανοίγουν…
Τ’ αυτιά δεν αντέχουν τις σιωπές…
Τα χέρια παραδίνονται κι αλλοιώνονται οι χτύποι της καρδιάς.
Άνθρωποι μόνοι! Εγκαταλελειμμένοι στην αγκαλιά της .
Απογοητευμένοι! Απελπισμένοι! Ανυπεράσπιστοι!
Δικασμένοι να ζουν στα σκοτάδια της και ν’ αναρωτιούνται τι να γίναν οι άνθρωποι που περίμεναν να τους νοιαστούν…
Σε ποιά λαίλαπα να παρασύρθηκαν και δε τους αγγίζει η ανθρώπινη δυστυχία που σακατεύει ζωές στη διπλανή τους πόρτα.
Γιατί ν’ αποξενώνονται οι άνθρωποι, γιατί;
Είναι δυσβάσταχτη η μοναξιά αφού.
Δε ξορκίζεται με δάκρυα.
Δεν τρομάζει με ουρλιαχτά.
Δε γελιέται με σιωπές.
Πόση Απογοήτευση, πόση Θλίψη, πόσο Πόνο, πόσο Θυμό, μπορεί να χωρέσει μια άδεια αγκαλιά;
Πόση Απόγνωση κι Απελπισία μια αδειανή ψυχή που κρυώνει, απ’ τη παγερή αδιαφορία των ανθρώπων;
Με πόση Αξιοπρέπεια, μπορεί να οπλιστεί ένας άνθρωπος μόνος για να μην ικετέψει για λίγη παρέα;
Με πόση Αντοχή, για να παλέψει τη σκληράδα της;
Αν ποτέ, συναντήσετε έναν άνθρωπο που κουβαλά μια μοναξιά στη ψυχή…Μην προσπεράσετε απλά…
Απλώστε του το χέρι. Χαρίστε του δυο κουβέντες.
Δώστε του λίγη σημασία. Δείξτε λίγη ανθρωπιά…
Ίσως να είστε η τελευταία του ελπίδα.
Ο τελευταίος άνθρωπος δίπλα του.
Της Χριστίνας Ζαμπούνη.
ΠΗΓΗ: www.anapnoes.gr