Πριν από μερικά χρόνια, μαζί με τον εξάχρονο γιο μου είχαμε πάει για ψώνια σε ένα τεράστιο παιχνιδάδικο. Μόλις βγήκαμε από ένα διάδρομο, όταν είδα έναν νεαρό με γένια σε αναπηρικό καροτσάκι.
Πιθανόν να είχε βρεθεί σε ένα τρομερό αυτοκινητιστικό τροχαίο γιατί και τα δυο του πόδια λείπανε και το πρόσωπό του είχε πολλές ουλές. Τότε ο εξάχρονος γιος μου είπε με δυνατή φωνή, «Κοίτα αυτόν τον άντρα, μαμά!»
Έκανα το φυσιολογικό που θα έκανε κάθε μητέρα και προσπάθησα να ησυχάσω το γιο μου, λέγοντάς του ότι δεν είναι ευγενικό να δείχνεις, αλλά ο γιος μου τραβήχτηκε δυνατά, άφησε το χέρι μου και έτρεξε προς τον άντρα με το αναπηρικό καροτσάκι. Στάθηκε μπροστά του και του είπε με δυνατή φωνή, «Φοβερό σκουλαρίκι, φίλε! Που το βρήκες αυτό;»
Ο νεαρός άντρας χαμογέλασε με ένα τρόπο που φώτισε όλο το πρόσωπό του. Εξεπλάγη τόσο πολύ με το κοπλιμέντο που έλαμπε από χαρά, και οι δυο τους έμειναν να μιλάνε για το σκουλαρίκι και άλλα «φοβερά πράγματα.» Μου έκανε απίστευτη εντύπωση. Αυτό που έβλεπα εγώ ως έναν άντρα με τρομερές ουλές σε αναπηρικό καροτσάκι, ο εξάχρονος γιος μου είδε έναν άντρα με ένα φοβερό σκουλαρίκι.