Ο Θεός μου στέρησε ίσως μια από τις μεγαλύτερες ευλογίες Του. Αυτή της μητρότητας. Της λαχτάρας του να γεννάς ένα παιδί. Της εμπειρίας του να μεγαλώνεις ένα μικρό ανθρώπινο ον μέσα στα σωθικά σου.
Του πόνου του τοκετού. Της αγωνίας και της ανυπομονησίας να κρατήσεις επιτέλους στην αγκαλιά σου το δικό σου παιδί. Το αίμα σου! Το σπλάχνο σου.
Πίστευα ότι ποτέ δεν θα μπορούσα να ζήσω αυτό που νιώθουν οι άλλες γυναίκες που βλέπω στο δρόμο με τις κοιλίτσες τους φουσκωμένες. Με τα καρότσια που σπρώχνουν όλο χαρά. Με τα παιδιά που κρατούν από το χέρι σφιχτά. Κι όμως, μια μέρα και μετά από πολλά χρόνια γραφειοκρατίας, κατάφερα να κρατήσω στην αγκαλιά μου το δικό μου μωρό.
Τον γιο μου. Μπορεί να μην τον γέννησα. Μπορεί να μην έχει το αίμα μου. Όμως είναι παιδί μου. Δικό μου παιδί. Εγώ τον μεγαλώνω. Εγώ ξενυχτάω στο προσκεφάλι του. Εγώ κλαίω κάθε φορά που πονάει. Εγώ τρέχω για να του αγοράσω τα απαραίτητα για το σχολείο. Εγώ του δείχνω το πώς πρέπει να είναι ένα μικρό αντράκι. Εγώ του κάνω αγκαλιές. Εγώ του δίνω αμέτρητα φιλιά. Εμένα φωνάζει μαμά. Γιατί πολύ απλά, για αυτό το αγόρι εγώ είμαι η μαμά του και αυτός είναι ο γιος μου.
Ο μονάκριβός μου. Ο άνθρωπος που μετά τον σύζυγό μου είπε «Σε αγαπώ», κοιτάζοντάς με μέσα στα μάτια.
Η γέννηση ενός παιδιού δεν σε κάνει Μητέρα. Μητέρα σε κάνουν οι πράξεις, η υπομονή, ο χρόνος και η αγάπη που δίνεις σε ένα παιδί, μέρα με τη μέρα και χρόνο με το χρόνο που περνά. Όλα αυτά και ακόμη περισσότερα, σου δίνουν το δικαίωμα να αποκαλείσαι «Μαμά».
Αυτή είναι η αλήθεια. Και εγώ είμαι μαμά! Ακόμη και αν δεν γέννησα η ίδια τον γιο μου.
Ο Θεός τελικά με ευλόγησε με τη μητρότητα και μου χάρισε ένα παιδί που όταν με φωνάζει μαμά ο κόσμος όλος γίνεται πιο φωτεινός και πιο λαμπερός για εμένα!
mothersblog.gr