Μήπως κρύβουμε έναν υπερήρωα μέσα μας και δεν τον αφήνουμε να βγει;-ΒΙΝΤΕΟ
Επί σειρά ετών τα μέσα μαζικής ενημέρωσης παρουσιάζουν τα άτομα με αναπηρία σαν υπερήρωες, ανθρώπους με τα μεγαλύτερα κατορθώματα, που αξιοποιούν το δώρο της ζωής και είναι πολεμιστές κτλ κτλ…
Εάν μιλήσει κανείς με αρκετά άτομα από το χώρο της αναπηρίας, θα διαπιστώσει ότι οι περισσότεροι, δε θέλουν να τους αποκαλούν έτσι. Νιώθουν πως είναι απλοί καθημερινοί άνθρωποι, που για διάφορους λόγους που τους έτυχαν, έχουν κάποιες διαφορές από τους υπόλοιπους. Κινούνται με αμαξίδιο αντί με τα 2 τους πόδια, κάνουν τα πάντα με το ένα λειτουργικό τους χέρι, ζωγραφίζουν για να εκφράσουν τα συναισθήματα τους, λόγω απώλειας της ομιλίας και αλλά παρόμοια παραδείγματα. Υπάρχει φυσικά και μια μερίδα ατόμων, που τους αρέσει να τους επευφημούν.
Υπάρχει όμως τελικά κάποιο χαρακτηριστικό που όντως ξεχωρίζει τα Αμεα και τους κάνει πιο δυνατούς; Η μήπως τελικά είναι η προσαρμογή στην αναπηρία τους που τους χαρίζει μεγαλύτερη διάθεση για ζωή και δύναμη; Σε αντιστοιχία μπορεί κανείς να αναρωτηθεί που βρίσκει μια γυναίκα τη δύναμη για 9 μήνες ώστε να κυοφορήσει, να γεννήσει, να ξεπεράσει τις δυσκολίες και να μεγαλώσει ένα παιδί. Όπως επίσης ένας γονιός, που θα κάνει δυο και τρεις δουλειές για να ανταπεξέλθει στα έξοδα της οικογένειας του.
Κατανοώ λοιπόν, ότι ο άνθρωπος έχει μια εσωτερική δύναμη, που στα δύσκολα πάντα έρχεται στην επιφάνεια, ανεξαρτήτου ηλικίας ή αναπηρίας ή άλλης κατάστασης. Προσωπικά θεωρώ ότι έχει να κάνει με τη δύναμη της θέλησης: για όνειρα, για ζωή, για δράση, για δημιουργία. Άρα την ίδια προσπάθεια που χρειάζεται ένας πρωταθλητής για να καταφέρει να βγει πρώτος, την ανάλογη χρειάζεται και ένας παραολυμπιονίκης. Εγώ θα χειροκροτήσω και τους δυο, βάσει της προσπάθειας, της θέλησης και του αποτελέσματος(και δεν εννοώ μόνο σε περίπτωση νίκης). Άλλωστε αγωνιστήκαν και οι 2 σε διαφορετικά αθλήματα ή με διαφορετικούς όρους και προϋποθέσεις, δε νομίζω ότι πρέπει να υπάρχει συγκριτικό.
Λογικά κάποιος θα σκεφτεί: όταν είσαι έξω από το χορό, μπορείς να λες ότι θες. Δεν είναι όμως έτσι. Όπως έχω γράψει σε παλιότερο άρθρο: πρέπει κάποιος να μπει στα παπούτσια του άλλου για να καταλάβει ή αρκεί να σκεφτεί ότι ο καθένας αντιμετωπίζει τα δικά του προβλήματα και δυσκολίες; Και μήπως τελικά δε πρέπει να συγκρίνουμε τις ζωές μας, με τις ζωές των άλλων; Έχουμε την ανθρώπινη τάση οι περισσότεροι να θέλουμε και να επιζητούμε αυτό που έχει ο διπλανός μας, χωρίς πάντα να το χρειαζόμαστε, αλλά γιατί νομίζουμε ότι το έχουμε ανάγκη. Χάνουμε το χρόνο μας στην αναζήτηση των ξένων αντί να δουλέψουμε τον ίδιο μας τον εαυτό και τι πραγματικά θέλουμε να έχουμε στη ζωή μας, με ότι μας έχει δοθεί και χαριστεί από αυτή.
Στις ιστορίες που σας γράφω, που αφορούν θέματα υγείας ή αναπηρίας, στις περισσότερες οι πρωταγωνιστές συνειδητοποιούν ποια είναι τα θέλω τους και τι πραγματικά έχαναν στην καθημερινότητα τους, όταν πλέον δε το έχουν ή κινδυνεύουν να το χάσουν(εργασία, οικογένεια, φίλοι, μια υγιή καρδιά, γερά πόδια, ένα λειτουργικό συκώτι). Είναι ασύγκριτα μεταξύ τους, όμως πόσοι από εμάς καθημερινά μπαίνουμε στη διαδικασία να σκεφτούμε: σήμερα ξύπνησα και έχω όσα είχα χθες, μπορώ να τα πάω και καλυτέρα, διεκδικώ τα θέλω μου και προχωράω; Συνήθως ξυπνάμε και αναρωτιόμαστε: πότε θα περάσει η μέρα, πότε θα γυρίσω σπίτι, πότε θα φύγω από τη δουλειά, γιατί έχει τόση ζέστη ή τόσο κρύο κτλ.
Μήπως τελικά υπερήρωας είναι αυτός που κάθε μέρα ξυπνά και κερδίζει τα όνειρα του; Αυτός που καταφέρνει όσα σκέφτηκε πριν κοιμηθεί να τα κάνει πράξη την επόμενη μέρα; Άρα κρύβουμε όλοι έναν ήρωα μέσα μας, ανεξαρτήτου αναπηρίας ή όχι, που εμείς οι ίδιοι δεν τον αφήνουμε να βγει και να πραγματοποιήσει όσα θέλει και μπορεί; Άδραξε τη μέρα όπως τραγουδούσε και ο αείμνηστος Ρόμπιν Γουίλιαμς, βγες στο παράθυρο και κλείσε το μάτι στη ζωή με χαμόγελο!
[youtube id=”G2e_M06YDyY” width=”620″ height=”360″]
Βογιατζής Ηλίας
Email: iliasvogiatzis@gmail.com