Μία μικρού μήκους ταινία εξερευνά το πώς είναι να ζεις με ΔΕΠΥ (Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής – Υπερκινητικότητα)
Σκεφτήκατε ποτέ το πώς είναι να ζεις με ΔΕΠΥ;
Όλοι έχουμε ακούσει στερεότυπα. Τα συμπτώματα των μαθησιακών δυσκολιών και των διαταραχών της προσοχής συχνά ερμηνεύονται ως τεμπελιά, υπερβολική ζωηράδα, έλλειψη σωστής γονικής ανατροφής ή, ακόμη χειρότερα, πως βρίσκονται όλα στη σφαίρα της φαντασίας. Πως τα έχεις όλα φανταστεί και επινοήσει με το μυαλό σου.
Όμως, ένας Σουηδός παραγωγός ρίχνει φως σ’ αυτές τις παρεξηγήσιμες έννοιες. Δημιούργησε μία τετράλεπτη, βουβή, μικρού μήκους ταινία, το «Bokstavbarn» (Γράμματα που Πέφτουν) για να διαφωτίσει τον κόσμο σχετικά με ποια είναι η ζωή ενός παιδιού που αντιμετωπίζει δυσκολίες συγκέντρωσης της προσοχής.
Μπορείτε να δείτε το βίντεο εδώ:
Ο Έρικ Ρόσενλαντ αποφάσισε να δημιουργήσει αυτήν την ταινία αφού έγινε πατέρας και έφερε στο μυαλό του τις δικές του εμπειρίες ως παιδί. Παρόλο που δεν του διαγνώστηκε ποτέ επίσημα ΔΕΠΥ, όλες οι μνήμες είναι ακόμη πολύ έντονες μέσα του.
«Πιστεύω πως με αντιπροσωπεύει κατά ένα πολύ μεγάλο μέρος», ανέφερε ο Ρόσενλαντ. «Ακριβώς έτσι ένιωθα κάποιες φορές όταν ήμουν μικρός. Μου φαίνεται πολύ δύσκολο να συγκεντρώσω την προσοχή μου όταν σκέφτομαι κάτι».
Παρόλο που όταν δημιούργησε την ταινία δεν είχε στο μυαλό του μία συγκεκριμένη διαταραχή, το βίντεό του αντιπροσωπεύει ξεκάθαρα τη ΔΕΠΥ. Και αυτό είναι σημαντικό εάν σκεφτεί κανείς ότι, όπως έχει υπολογιστεί,
η ΔΕΠΥ αποτελεί το συχνότερο πρόβλημα μάθησης και συμπεριφοράς της παιδικής ηλικίας, παρουσιάζεται στο 5-7% των παιδιών παγκοσμίως και στις περισσότερες περιπτώσεις σημαντικά ελλείμματα παραμένουν στην εφηβεία και στην ενήλικη ζωή.
Η έγκαιρη αναγνώριση και αντιμετώπιση της ΔΕΠΥ είναι απαραίτητη για την πρόληψη των μακροχρόνιων επιδράσεων στην καθημερινή λειτουργικότητα και προσαρμογή των πασχόντων ατόμων στο σχολικό, οικογενειακό, επαγγελματικό και κοινωνικό περιβάλλον.
Τουλάχιστον 6,4 εκατ. παιδιά στις ΗΠΑ, από 4 έως 17 ετών, είναι διαγνωσμένα με ΔΕΠΥ. Αντιμετωπίζουν δυσκολίες στη συγκέντρωση, στην ανάγνωση, τη μνήμη και, δυστυχώς, ακόμη και στη σύναψη φιλικών σχέσεων.
Λόγω αυτού, ο κόσμος έχει παρερμηνεύσει τη ΔΕΠΥ. Όμως, όπως μας αποδεικνύει η ταινία του Ρόσενλαντ, μία διαταραχή προσοχής, όπως η ΔΕΠΥ, είναι μία πέρα για πέρα αληθινή και σοβαρή κατάσταση που απαιτεί υπομονή και, πάνω από όλα, αγάπη.
Γι αυτό και είναι τόσο σημαντικό να κατανοήσουμε τις επιπτώσεις της.
Όλοι μας έχουμε δυσκολευτεί να μάθουμε κάτι καινούριο και έχουμε αφαιρεθεί με τον έναν ή άλλο τρόπο. Όμως, τα άτομα που αντιμετωπίζουν μαθησιακές δυσκολίες τα βιώνουν όλα αυτά σε έναν βαθμό που δεν μπορούν εύκολα να αντιληφθούν οι υπόλοιποι.
«Θυμάμαι όταν έκανα τα μαθήματά μου και τίποτε δεν με ενθουσίαζε περισσότερο από το να διαβάζω εντελώς διαφορετικά κείμενα του βιβλίου, που δεν συμπεριλαμβάνονταν στην ύλη», ανέφερε ο Ρόσενλαντ. «Συχνά διάβαζα εντελώς άσχετα πράγματα, παρόλο που συμπεριλαμβάνονταν στο ίδιο βιβλίο».
Πολλές συμπεριφορές που συχνά παρερμηνεύονται αποτελούν ενδείξεις της ΔΕΠΥ.
Στο διαγνωστικό και στατιστικό εγχειρίδιο των ψυχικών διαταραχών παρατίθεται μία αναλυτική λίστα των συμπτωμάτων που είναι παρόντα στην εν λόγω διαταραχή. Για να διαγνωστεί κάποιος με ΔΕΠΥ θα πρέπει να επιδείξει έξι ή και παραπάνω συμπτώματα. Γι’ αυτό και είναι λάθος να συνδέει κάποιος κατευθείαν την έλλειψη προσοχής με τη ΔΕΠΥ. Ενδέχεται να συντρέχουν και άλλοι λόγοι που ούτε καν μπορούμε να φανταστούμε.
«Ο καθένας μας είναι διαφορετικός», ισχυρίζεται ο Ρόσενλαντ. «Εγώ προσωπικά δεν είμαι υπερκινητικός. Η φαντασία μου όμως τρέχει. Δεν δυσκολεύομαι να συγκεντρωθώ σε μία συγκεκριμένη δραστηριότητα».
Χωρίς αμφιβολία, θα σημειωθεί μεγάλη πρόοδος εάν ενημερωθούμε, έστω και λίγο, πάνω σ’ αυτό το ζήτημα.
Στην πραγματικότητα, όσοι έχουν ΔΕΠΥ πρέπει συχνά να κοπιάζουν και να προσπαθούν περισσότερο πάνω σε ένα θέμα απ’ ό,τι κάποιος που δεν αντιμετωπίζει τέτοιες δυσκολίες. Είναι μία συνεχής μάχη που πρέπει να κερδίζουν συνεχώς.
Όμως, η ΔΕΠΥ δεν έχει καμία απολύτως σχέση με νοητική υστέρηση. Πολλά άτομα με ΔΕΠΥ είναι υπερβολικά έξυπνα και δημιουργικά. Απλώς, λειτουργούν με το δικό τους τρόπο.
Πολλές φορές, τα άτομα αυτά νιώθουν απομονωμένα. Γι’ αυτό όμως υπάρχουν δημιουργίες, σαν αυτή του Ρόσενλαντ, για να αποκαλυφθεί η αλήθεια σχετικά με τη διαταραχή.
Και το πιο σημαντικό είναι ότι μέσω αυτής της μικρού μήκους ταινίας τονίζεται επίσης η επιρροή που έχει πάνω σ’ αυτά τα άτομα η υποστήριξη από την οικογένειά τους.
Ναι, είναι δύσκολη η αντιμετώπιση της ΔΕΠΥ. Όμως, υπάρχουν τόσοι πολλοί τρόποι για τη δημιουργία ενός ασφαλούς οικογενειακού περιβάλλοντος. Πολλά μπορεί να κάνει κανείς, από το να εφαρμόσει στρατηγικές αντιμετώπισης μέχρι να αρχίσει να ασκείται συστηματικά, να βγαίνει έξω και να ψυχαγωγείται. Όλα αυτά συντελούν και ασκούν θετική επιρροή σε όλους.
«Το καλύτερο που πρέπει να κάνει η οικογένεια είναι να βρει έναν τρόπο έτσι ώστε το παιδί να μπορεί να εκφράζει τη δημιουργικότητά του. Έχω την εντύπωση ότι πολύ συχνά θέλουμε να τους βάλουμε όλους σε ένα καλούπι που όμως δεν είναι το κατάλληλο για όλους τους ανθρώπους», ισχυρίζεται ο Ρόσενλαντ.
Όσο περισσότερο κατανοούμε τη ΔΕΠΥ και άλλες μαθησιακές δυσκολίες και διαταραχές της προσοχής, τόσο καλύτερα μπορούμε να καταλάβουμε και να υποστηρίξουμε και όσους την αντιμετωπίζουν.
Επιμέλεια κειμένου Σωτηριάδου Χριστίνα