Newsitamea.gr
ΖΩΗ ΚΑΙ ΑΝΑΠΗΡΙΑ

Μαθαίνοντας να συνεχίζω τη ζωή μου έπειτα από τη διάγνωση του παιδιού μου με αναπηρία

Ακολουθήστε μας στο GOOGLE NEWS και FACEBOOK

Είναι μία υπέροχη μέρα. Ακόμη και όταν ήμασταν καθοδόν για τις εξετάσεις παρατηρήσαμε ότι η μέρα ήταν τέλεια. Αναπνεύσαμε το ζεστό αέρα, λουστήκαμε στο ηλιόφως, περιπλανηθήκαμε ανάμεσα στα αμάξια για να φτάσουμε στο κρύο και καθαρό νοσοκομείο. Πίστευα ότι θα ήταν μία μέρα όπως όλες οι άλλες.

Θα πληρώναμε ιδία συμμετοχή, θα ήμασταν θαρραλέοι κατά τη διάρκεια των εξετάσεων.. το παιδί μου έχει πλέον συνηθίσει τις επισκέψεις στο νοσοκομείο. Αλλά, ακόμη και την πιο συνηθισμένη μέρα, μπορεί να συμβεί κάτι απρόβλεπτο.

Ο γιατρός ήταν ήρεμος κατά τη διάρκεια των εξετάσεων και μέχρι να γράψει στον υπολογιστή, μου φάνηκε πως πέρασαν αιώνες. Ήλπιζα να μην έχει τίποτα η κόρη μου, όπως γινόταν και κάθε φορά. Ακόμη και εκείνη με ρώτησε: «Πότε θα τελειώσει ο γιατρός;». Η μικρή μου συνήθως ήταν υπομονετική. Και, τελικά, ο γιατρός στράφηκε προς το μέρος μου. Το ύφος του ήταν σοβαρό και συμπονετικό. Και ήρεμα μου εξήγησε ότι είχαμε μεταβολή και χρειαζόμασταν νευρολόγο. Ήδη πάμε σε πολλούς γιατρούς. Τώρα χρειάζεται κι αυτός;

Η νέα διάγνωση έπεσε σαν βόμβα, μου ήρθε σκοτοδίνη, όπως ακριβώς και στο παρελθόν. Όπως πάντα, μία φυσιολογική μέρα κατέληξε άσχημα. Όποιος γονιός έχει παιδί με χρόνια ασθένεια μπορεί να με καταλάβει. Δεν είναι ακριβώς φόβος ή λύπη, δεν είναι ένα παροδικό βάρος. Είναι κάτι μόνιμο από το οποίο δεν θα απαλλαγούμε ποτέ.

Όταν περπατάω, στο πάρκινγκ, στο παντοπωλείο, γνωρίζω πως κανείς δεν αντιλαμβάνεται τίποτα. Και γι’ αυτό αναπνέω βαθιά, ελπίζοντας πως έτσι θα μπορέσω να απαλλαγώ από το βάρος. Δεν ωφελεί σε τίποτα. Προσεύχομαι και εκφράζω την ανησυχία μου στον Δημιουργό μου. Όμως, το βάρος δεν φεύγει. Καλώ τη νοσοκόμα μου και της μιλάω. Μία από τα ίδια.

Ίσως σταματήσω να αγχώνομαι όταν πάρουμε τα αποτελέσματα των εξετάσεων. Ή ίσως γίνουν και χειρότερα τα πράγματα τότε. Είτε ξέρω είτε όχι, η απάντηση δεν είναι πάντα η λύση. Και σε όλες τις διαγνώσεις που λάβαμε μέχρι στιγμής, δεν υπάρχει θεραπεία παρά αποδοχή. Έχουμε μάθει να προχωράμε τη ζωή μας και είμαι ευγνώμων που δεν ήρθαν όλες μαζί. Δεν θα μπορούσα να αντέξω το βάρος αλλιώς.

Προς το παρόν, δεν τα γνωρίζω όλα ακόμη. Τι πρέπει να κάνω; Να καλέσω το σύζυγό μου στη δουλειά; Να διακόψω τη μέρα του και να τον αγχώσω ή να περιμένω να τελειώσει με τη δουλειά και να τον προστατέψω για λίγες ακόμη ώρες;

Η ζωή πριν τη διάγνωση…. Ήμουν άνετη και ξέγνοιαστη; Όχι. Πολλών από εμάς η ζωή αλλάζει μόνο μετά την ασθένεια ή το θάνατο καθώς τότε συνειδητοποιούμε τι είναι το πιο σημαντικό στην επίγεια ζωή μας και για ποια πράγματα αξίζει να ανησυχούμε πραγματικά (για τίποτα, εκτός αν θέλετε να είστε συνεχώς μέσα στο άγχος για το αύριο). Εγώ μπορώ να ζήσω μόνο για το τώρα, για το σήμερα, που η μέρα είναι ηλιόλουστη και ζεστή. Έτσι είμαι ήσυχη, χωρίς βάρος.

Επιμέλεια κειμένου    Σωτηριάδου Χριστίνα

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Δασκάλα έγινε δότρια και έσωσε τη ζωή ενός 2χρονου αγοριού…

Efi Nika

Γι’αυτό το είπε τώρα: Η αλήθεια πίσω από την ανακοίνωση της Κέιτ Μίντλετον για τον καρκίνο και ο σοβαρός λόγος

Efi Nika

Πήγε εκδρομή και κατέληξε σε επείγον χειρουργείο: Πώς χάρη σε μια σέλφι 33χρονη διαγνώστηκε με όγκο στον εγκέφαλο

Efi Nika