Σκέφτεσαι συχνά ότι λόγω της αναπηρίας σου δεν είσαι όμορφη/ος; Ότι κανείς δε θα θέλει να κάνει παρέα μαζί σου, να σε φλερτάρει, να βγείτε μια βόλτα ή σινεμά; Ότι είναι καλύτερο να μείνεις κλεισμένη/ος στο σπίτι για να αποφύγεις τα αρνητικά βλέμματα ή σχόλια που τυχόν συμβούν; Τότε κάτι κάνεις λάθος με τη ζωή σου και θα πρέπει να την αλλάξεις!
Τα άτομα με αναπηρία έχετε μεγαλώσει βιώνοντας δύσκολες καταστάσεις, συμπεριφορές και δυσάρεστες εμπειρίες. Από τα επικριτικά βλέμματα των περαστικών στο δρόμο για το σχολείο, τη γειτονιά που σας έβλεπε πάντα ως τα παιδιά ενός κατώτερου θεού. Σε τέτοιο βαθμό που η συγκεκριμένη φράση έγινε συνώνυμο της αναπηρίας και κλισέ…τόσο κλισέ που πρέπει να διαφοροποιηθεί επιτέλους (δε ζούμε στη δεκαετία του ’80, φτάνει!).
Μπορεί η Ελλάδα να μην είναι η πιο προσβάσιμη χώρα του πλανήτη (και κανείς δε ξέρει αν θα γίνει και ποτέ) όμως με το να εμμένουμε στα αρνητικά στοιχεία και μόνο, δε βοηθάμε ούτε εμείς με τη σειρά τη χώρα αλλά κυρίως τους εαυτούς μας να είναι πραγματικά καλά. Διότι για ότι συμβαίνει γύρω μας σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό εξαρτάται από εμάς και από τη συμπεριφορά μας, από τον αέρα που αποπνέουμε στον περίγυρο μας.
Μεγαλώσατε με την αναπηρία και είδατε πως λίγα άλλαξαν και κλειστήκατε στο δωμάτιο σας, μπήκατε πίσω από άμυνες και ασφάλειες και μείνατε εκεί. Και τι κερδίσατε; Λιγότερα σχόλια, λιγότερο πόνο, λιγότερες πιθανότητες να σας κοιτάξουν περίεργα. Και το αποτέλεσμα: μοναξιά, θλίψη, δυσαρέσκεια που ενίοτε γίνεται θυμός.
Νομίζετε όμως πως και οι άνθρωποι χωρίς αναπηρία δεν αντιμετωπίζουν κάποιες παρόμοιες καταστάσεις; Ότι σταμάτησαν στο σχολείο να κοροϊδεύουν τα παιδιά με γυαλιά ή με τα παραπανίσια κιλά; Ότι τα ελαττώματα τους δε στάθηκαν εμπόδιο στο να διεκδικήσουν μετέπειτα μια θέση εργασίας, σε μια παρέα, στη δημιουργία διαπροσωπικών σχέσεων, δεν αναδύθηκαν πολλάκις στην επιφάνεια; Δεν είστε τα μόνα θύματα μιας κοινωνίας, αποδεχτείτε το.
Για αυτό όλο και περισσότεροι προτιμούν να βρεθούν πίσω από μια οθόνη κινητού ή υπολογιστή και να συνεχίσουν τη ζωή τους από εκεί, με μια ψευδαίσθηση ασφάλειας. Το γνωστό πλέον σε όλους μας bullying (εκφοβισμός) έχει περάσει από γενιά σε γενιά, ασχέτως αν κάποιος έχει μια αναπηρία ή όχι. Δε θέλω όμως να κάνουμε άλλη μια ανάλυση για αυτό το φαινόμενο, θέλω να εστιάσουμε στην άλλη πλευρά!
Στους ανθρώπους που παρά τα ελαττώματα τους, αντιστάθηκαν, δυνάμωσαν μέσα από αυτά και προχώρησαν μπροστά. Και σαφώς δε θα κάνουμε συγκρίσεις, για τον καθένα το δικό του πρόβλημα, ελάττωμα ή διαφοροποίηση ήταν, είναι και θα είναι πάντα πιο σημαντική από των υπολοίπων. Οπότε ας προσπαθήσει ο καθένας ως μονάδα να στηρίξει τον εαυτό του, ώστε με τη σειρά του να βοηθήσει κι άλλους μετά(αν είναι δεκτικοί σε βοήθεια φυσικά).
Καθημερινά συναντάμε ανθρώπους με σοβαρές δυσκολίες κάθε είδους και συνειδητοποιείς ότι δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους στο πως το αντιμετωπίζουν . Η μια πλευρά λειτουργεί με μια αισιοδοξία, με το σκεπτικό ότι θα το παλέψω και θα τα καταφέρω ως εκεί που μπορώ. Ότι δε θα πέσω, δεν έχω κάτι να κερδίσω αν σκύψω το κεφάλι και υποστώ τις συνέπειες ενός αρνητικού συμβάντος στη ζωή μου. Έχω μόνο να κερδίσω αν σηκώσω ψηλά το κεφάλι και προχωρήσω μέχρι εκεί που το απόθεμα δυνάμεων μου μπορεί να με βγάλει.
Η άλλη πλευρά βλέπει μόνιμα το χειρότερο που έρχεται, τα επακόλουθα μιας καταστροφής ακόμα και όταν αυτά αργούν να εμφανιστούν. Σκέφτονται: γιατί να ασχοληθώ να παλέψω κάτι αφού ξέρω ότι θα χάσω εξ αρχής; Έτσι παραιτούνται για να μη βιώσουν την ήττα, παραδίδονται χωρίς καν να δώσουν μάχες.
Και αν μπορούσαμε να γίνουμε ουδέτεροι παρατηρητές και βλέπαμε τη μεγάλη εικόνα θα αντικρίζαμε την αλήθεια: άνθρωποι με καρκίνο, με HIV, που βιώνουν μια απώλεια κοντινού τους προσώπου, που ανακάλυψαν ότι πάσχουν από μια βαριά ή ανίατη ασθένεια, που βρίσκονται σε κατάσταση αναπηρίας ζουν καλύτερα, χαρούμενοι, με χαμόγελο και συχνά πολύ περισσότερο από το προσδόκιμο ζωής που τους έδωσε ο γιατρός τους. Και όχι επειδή ο γιατρός δεν ήταν κάλος, όχι επειδή δεν ήξερε τη δουλειά του ή επειδή έκανε λάθος διάγνωση. Αλλά γιατί η εσωτερική δύναμη τους μπόρεσε να παλέψει και να νικήσει το κακό. Και αυτό τους χάρισε περισσότερο χρόνο, γεμάτο με πλούσιες στιγμές που έζησαν με την οικογένεια τους και τους δικούς τους ανθρώπους.
Αντιθέτως άνθρωποι με μια μόνιμη άρνηση και μιζέρια για ότι καλό μπορούν να ζήσουν έφυγαν και νωρίτερα, ίσως και όχι λόγω της ασθένειας που τόσο φοβήθηκαν. Παράτησαν το σώμα τους και το γέμισαν μόνο με αρνητική ενέργεια, έδιωξαν την αγάπη, την αισιοδοξία και χάθηκαν σε σκοτεινά μονοπάτια.
Απλοποιήστε το θάνατο, είναι το μόνο δεδομένο για όλους. Μπορεί άλλοι να φτάσουν τα 100 και άλλοι μόλις τον έναν χρόνο ζωής. Κανείς δεν επιλεγεί πως θα φύγει, κανείς δεν διαλέγει το τέλος του. Αν θα είναι από φυσικά αίτια, από δυστύχημα ή από ασθένεια. Ξεπέρασε το λοιπόν, δεν μπορείς να κανείς τίποτα για το μοναδικό δεδομένο στη ζωή. Μπορείς όμως να κάνεις πολλά για το χρόνο που έχεις και ας μη γνωρίζεις πόσος είναι!
Δώσε στον εαυτό σου αγάπη, σεβασμό και θετική ενέργεια. Καλό είναι να γυμνάζεσαι, να προσέχεις τη διατροφή σου κλπ. Αρκεί να μη το κάνεις με αυτοσκοπό να ζήσεις παραπάνω. Με αυτοθυσία για να χάσεις αυτά που θες πραγματικά να χαρείς. Ζήσε όμορφα, ζήσε γεμάτα, ζήσε χωρίς να γυρίζει ο κόσμος σου γύρω από μια αναπηρία, από μια ασθένεια, από το χαμό αγαπημένου σου προσώπου. Ζήσε για όσους έχεις δίπλα σου τώρα, για όσα σου δίνονται καθημερινά και εσύ θεωρείς δεδομένα ότι θα τα έχεις και αύριο, μέχρι το βράδυ, μέχρι την επόμενη ώρα. Τίποτα δεν είναι δεδομένο!
Λες καλημέρα στον άνθρωπο σου το πρωί και ίσως να είναι η τελευταία φορά που τον βλέπεις. Δεν είναι μακάβριο αυτό που σας αναφέρω, είναι γλυκός ρεαλισμός. Για αυτό να λέτε καλημέρα με όλο σας το είναι, να λέτε σ ‘αγαπώ με τον ίδιο τρόπο. Όχι να ζείτε με φόβο τι μπορεί να γίνει κάθε μέρα, όχι να μη κυκλοφορείτε γιατί μπορεί να συμβεί κάτι μοιραίο.
Για όλους μας ισχύουν τα ίδια σε μια τελική ματιά: με η χωρίς αναπηρία ζούμε μια φορά και έχουμε μια ευκαιρία να περάσουμε αυτή τη ζωή όμορφα (τώρα αν υπάρχει και άλλη ζωή, αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Σίγουρα όμως δεν πιστεύω ότι θα είναι η ίδια).
Η πόλη, οι συμπολίτες τους, το περιβάλλον μπορεί να σου βάζει εμπόδια και ταμπέλες. Να σε αποκαλεί ανάπηρο με αρνητική χροιά, να σε κοιτά με οίκτο, να σε φοβάται. Σκέψου όμως ότι αυτοί οι άνθρωποι στην ουσία φοβούνται για τη ζωή τους, μια ζωή που δε τη ζουν από φόβο. Εσύ μην μπεις στην ίδια διαδικασία, απέδειξε τους με τον τρόπο ζωής σου πως απολαμβάνεις τα πάντα. Μη δίνεις σημασία αν σε πουν κουτσό, στραβό, τυφλό, ανάπηρο, άρρωστο. Μη φοβάσαι τις λέξεις. Εσύ ξέρεις καλύτερα από όλους τι είσαι και τι αξίζεις. Μην περιμένεις κανέναν άλλον να το αποδείξει για σένα.
Δεν είναι οι λέξεις που πονούν, είναι αυτά που ήδη πιστεύουμε εμείς μέσα μας για εμάς που μας επηρεάζουν. Διώξε μακριά ότι σε ενοχλεί, ότι δεν έχει να σου προσφέρει κάτι ποιοτικό για σένα και τα δικά σου δεδομένα. Άδραξε τη στιγμή, άδραξε τη μέρα και τη νύχτα, προσπάθησε. Ακόμα και αν χάσεις τη μάχη, να θυμάσαι κέρδισες τον πόλεμο γιατί εσύ δε τα παράτησες όπως τόσοι και τόσοι άλλοι, που ουσιαστικά εσύ θα έπρεπε να τους λυπάσαι.
Αν τα καταφέρεις όλα αυτά, τότε θα γίνεις ένα παράδειγμα προς μίμηση με μια αξιοπρεπή ζωή που δε θα έχεις τίποτα να ζηλέψεις από τους άλλους. Και αυτό είναι το καλύτερο, γιατί η ζήλια είναι ένα τόσο άχρηστο και ανούσιο συναίσθημα.
Βογιατζής Ηλίας