Η ιστορία του ανθρώπου που δεν σταμάτησε ποτέ να χαμογελά!
«Ο Τζέρι ήταν από το είδος του άντρα που αγαπάς να μισείς. Πάντα έμοιαζε να βρίσκεται σε καλή διάθεση, πάντα είχε ένα τεράστιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του και πάντα έβρισκε κάτι θετικό να πει για ότι και αν του συνέβαινε.
Όταν κάποιος τον ρωτούσε αν είναι καλά, αυτός απαντούσε χαμογελαστός: «Δεν θα μπορούσα να είμαι καλύτερα!»
Εργάζονταν ως διευθυντής εστιατορίων και είχε μια ομάδα σερβιτόρων που τον ακολουθούσε παντού, όπου και να πήγαινε. Οι λόγοι που οι σερβιτόροι ήθελαν να δουλεύουν πάντα μαζί του ήταν η στάση του και η συμπεριφορά του.
Ήταν από μόνος του ένα κίνητρο για κάθε εργαζόμενο. Εάν κάποιος υπάλληλος ήταν σε κακή μέρα, ο Τζέρι τον καλούσε στο γραφείο του και του έλεγε να βλέπει πάντα την θετική θετική πλευρά της κατάστασης. Με κάποιο μαγικό τρόπο κατάφερνε να παίρνει πάντα το 100% των ανθρώπων που εργάζονταν για αυτόν. Δίχως φωνές, απειλές και υστερίες. Όλοι τον αγαπούσαν και τον σέβονταν.
Βλέποντας τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζε συνεχώς τους άλλους, από περιέργεια πήγα μια μέρα και τον ρώτησα:
«Δεν το καταλαβαίνω! Δεν μπορείς να είσαι όλη μέρα έτσι, κάθε μέρα χαμογελαστός και με καλή διάθεση. Πως το κάνεις αυτό;»
Ο Τζέρι μου απάντησε: «Κάθε πρωί που ξυπνάω, λέω στον εαυτό μου. Τζέρι, έχεις δύο επιλογές σήμερα. Μπορείς να επιλέξεις να έχεις καλή διάθεση ή μπορείς να επιλέξεις να έχεις κακή διάθεση. Απλά επιλέγω να είμαι σε καλή διάθεση. Κάθε φορά που μου συμβαίνει κάτι άσχημο, μπορώ να επιλέξω να είμαι ένα θύμα ή μπορώ να επιλέξω να μάθω από αυτό. Εγώ λοιπόν επιλέγω να μαθαίνω από κάθε τι άσχημο μου συμβαίνει. Κάθε φορά που κάποιος έρχεται σε μένα για να διαμαρτυρηθεί, μπορώ να επιλέξω να δεχθώ τα παράπονα του ή να του επισημάνω τη θετική πλευρά της ζωής. Επιλέγω να του δείχνω τη θετική πλευρά της ζωής.»
«Ναι, καλά, δεν είναι και τόσο εύκολο» διαμαρτυρήθηκα.
«Ναι, είναι» μου είπε ο Τζέρι. «Η ζωή είναι γεμάτη επιλογές. Όταν απομονώσεις όλα όσα δεν έχουν σημασία, αυτά που θα μείνουν έχουν σχέση με τις επιλογές σου. Κάθε κατάσταση είναι και μια επιλογή. Μπορείς να επιλέξεις πώς θα αντιδράσεις σε κάθε δυσκολία που θα βρεις στον δρόμο σου. Μπορείς επίσης να επιλέξεις αν θα αφήσεις τους ανθρώπους να επηρεάσουν τη διάθεσή σου. Μπορείς να επιλέξεις να έχεις καλή ή κακή διάθεση. Το συμπέρασμα είναι ότι οι επιλογές σου είναι αυτές που καθορίζουν πως θα ζήσεις τη ζωή σου.
Τα λόγια του Τζέρι με έβαλαν σε σκέψεις. Λίγο καιρό αργότερα, έφυγα από το εστιατόριο για να ξεκινήσω τη δική μου επιχείρηση. Για αρκετό διάστημα είχαμε χάσει επαφή, αλλά ποτέ δεν ξέχασα τα λόγια του.
Αρκετά χρόνια αργότερα, έμαθα ότι ο Τζέρι έκανε κάτι που δεν έπρεπε να κάνει. Ξέχασε να κλείσει την πίσω πόρτα του εστιατορίου που εργάζονταν με αποτέλεσμα να μπουν τρεις ένοπλοι άντρες για να τον ληστέψουν.
Την στιγμή που προσπαθούσε να ανοίξει το χρηματοκιβώτιο, το χέρι του που έτρεμε από νευρικότητα γλίστρησε κάπως απότομα. Κάποιος από τους ληστές πανικοβλήθηκε και τον πυροβόλησε.
Ευτυχώς για τον Τζέρι τον βρήκαν σχετικά γρήγορα οι ιδιοκτήτες του εστιατορίου και κάλεσαν ασθενοφόρο. Μετά από 18 ώρες χειρουργείο και εβδομάδες εντατικής φροντίδας, ο Τζέρι βγήκε από το νοσοκομείο έχοντας ακόμη μέσα στο σώμα του θραύσματα από τη σφαίρα.
Είδα τον Τζέρι περίπου έξι μήνες μετά το ατύχημα. Όταν τον ρώτησα πώς είναι, εκείνος μου απάντησε: «Δεν θα μπορούσα να είμαι καλύτερα! Θέλεις να δεις τα σημάδια μου;»
Αρνήθηκα να δω τις πληγές του, αλλά τον ρώτησα τι πέρασε από το μυαλό του την ώρα της ληστείας.
«Το πρώτο πράγμα που πέρασε από το μυαλό μου, ήταν ότι θα έπρεπε να είχα κλειδώσει την πίσω πόρτα,» απάντησε ο Τζέρι. «Όταν με πυροβόλησαν και έπεσα στο πάτωμα θυμάμαι ότι είχα να αποφασίσω ανάμεσα σε δυο επιλογές: Θα μπορούσα να επιλέξω να ζήσω ή θα μπορούσα να επιλέξω να πεθάνω. Ε λοιπόν επέλεξα να ζήσω.»
«Δεν φοβήθηκες; Δεν έχασες τις αισθήσεις σου;» τον ρώτησα.
Ο Τζέρι συνέχισε, «Οι διασώστες ήταν σπουδαίοι. Μου είπαν ότι επρόκειτο να γίνω μια χαρά. Αλλά όταν με μετέφεραν στο νοσοκομείο και είδα τις εκφράσεις στα πρόσωπα των γιατρών και των νοσοκόμων, τότε ναι, φοβήθηκα πραγματικά. Στα μάτια τους μπορούσα να διαβάσω «Είναι μάταιο, αυτός δεν έχει ελπίδες». Τότε κατάλαβα ότι έπρεπε να αναλάβω δράση.»
«Και τι έκανες;» τον ρώτησα με απορία.
«Λοιπόν, υπήρχε μια ψιλή, όμορφη νοσοκόμα που μου έκανε διάφορες ερωτήσεις» απάντησε ο Τζέρι. «Με ρώτησε αν ήμουν αλλεργικός σε κάτι. «Ναι» της είπα. «Σε τι;» με ρώτησε. Οι γιατροί και οι νοσοκόμες σταμάτησαν να κάνουν ότι έκαναν και περίμεναν την απάντηση μου. Πήρα μια βαθιά ανάσα και είπα, «Στις σφαίρες!» Όσο γελούσαν τους είπα, «Έχω επιλέξει να ζήσω. Κάντε μου ότι είναι να μου κάνετε σαν να είμαι ζωντανός και όχι νεκρός.»
Ο Τζέρι έζησε χάρη στην ικανότητα των γιατρών του, αλλά και λόγω της εκπληκτικής στάσης του. Έμαθα από αυτόν ότι κάθε ημέρα ζούμε σύμφωνα με τις επιλογές μας και ότι αυτό που πραγματικά έχει σημασία είναι η θετική στάση στη ζωή.»
Μοιραστείτε αυτή την όμορφη ιστορία με τους φίλους σας. Βοηθήστε να διαδοθεί ένα θετικό μήνυμα!
ΠΗΓΗ: www.dinfo.gr