Η ομορφιά της υιοθεσίας
6 χρόνια πριν ήμασταν μια από τις χιλιάδες οικογένειες που παρευρέθηκαν στο δικαστικό μέγαρο για να πάρουμε μέρος στην Εθνική Ημέρα Υιοθεσίας. Μπήκαμε μέσα με ένα στρουμπουλό 8 μηνών αγοράκι κι ,όταν βγήκαμε,ήταν νομίμως ο γιος μας.Η αγάπη που νιώσαμε για κείνον ήταν πραγματική και άμεση και μέσα στις καρδιές μας ξέραμε ότι ήταν ο γιος μας από τη στιγμή που μπήκε στην αγκαλιά μας μερικούς μήνες πριν.Εκείνη τη μέρα όμως,6χρόνια πριν,έγινε επίσημο με κάθε τρόπο.
Αλλά η οικογένειά μας δεν μεγάλωσε απλώς κατά 1 άτομο.Ο γιος μας είχε βιολογικούς γονείς(και οικογένεια)που τον αγαπούσαν πρώτα από όλα.Ήταν οδυνηρό γι’αυτούς να κάνουν ένα σχέδιο υιοθεσίας αλλά ,αφού σκέφτηκαν όλες τις επιλογές τους, πήραν τη σκληρή απόφαση να τον δώσουν για υιοθεσία. Δεν τον αποχαιρετούσαν όμως για πάντα.Θα αποτελούσε πάντα πάντοτε μέρος της οικογένειάς τους.Εξαιτίας αυτού, η οικογένειά μας αυξήθηκε κατά πολλά περισσότερα μέλη.
Η σχέση μας δεν αναπτύχθηκε μέσα σε μια νύχτα.Πήρε χρόνο. Αρχίσαμε να συναντιώμαστε σε δημόσιους χώρους με την κοινωνική λειτουργό.Μετά από μερικές επισκέψεις αποφασίσαμε ότι μπορούσαμε να το κάνουμε μόνοι μας. Σύντομα μετά από αυτό συνειδητοποιήσαμε ότι θα ήταν ευκολότερο να τους δεχόμαστε σπίτι μας.Από τότε ξέραμε ότι ήμασταν οικογένεια.
Συνεχίσαμε την υιοθεσία άλλες δύο φορές. Υιοθετήσαμε 2 μικρά κοριτσάκια. Με κάθε αύξηση της οικογένειάς μας,η πρώτη οικογένεια του γιου μας μοιραζόταν τον ενθουσιασμό μας.Όταν αρχικά τους είπαμε ότι σκεφτόμασταν να υιοθετήσουμε δεύτερο παιδί, η Ούμα (η βιολογική γιαγιά του γιου μας) προσφέρθηκε να γράψει ένα γράμμα στις βιολογικές οικογένειες για μας, ώστε να μπει στο βιβλίο του προφίλ μας. Ήταν τόσο ενθουσιασμένη για μας και ήθελε να συμμετάσχει στο όλο θέμα. Άνοιξε την καρδιά της και μοιράστηκε τα συναισθήματά της για το πώς είναι να είναι κανείς σ’αυτή τη δύσκολη θέση. Μας είπε πόσο ευγνώμων είναι που της επιτρέψαμε να συμμετέχει στη ζωή του γιού μας. Αλλά πώς να μην το επιτρέψουμε; Είμαστε οικογένεια.
Μερικές φορές οι άνθρωποι πιστεύουν ότι είναι παράξενο, όταν αναφέρω ότι έχουμε μια ανοιχτή υιοθεσία με τις δύο από τις τρεις βιολογικές οικογένειες των παιδιών μας. Καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολο να το φανταστεί κανείς,όταν δεν είναι μέρος της ζωής του.Κατανοώ ότι είναι διαφορετικό αλλά μας έχει γίνει κανονικό. Πρόσφατα, η Ούμα και ο Ούπα ήρθαν σε παιχνίδι ποδοσφαίρου του γιου μας. Μπορούσαν εύκολα να τον δουν από τις πλαϊνές γραμμές του γηπέδου και να τον επευφημούν, θέτοντας όλη την προσοχή τους πάνω του. Δεν παρακολούθούσαν όμως μόνο το γιο μας. Ασχολούνταν και με τις κόρες μας. Έπαιζαν μαζί τους .Τις κρατούσαν. Τις γέμιζαν από την προσοχή τους. Και αυτό είναι ακριβώς αυτό που πίστευα ότι θα συμβεί γιατί έτσι συμβαίνει κάθε φορά που τους συναντάμε.
Ο γιος μας είναι αυτός που είναι βιολογικά συνδεδεμένος μαζί τους.Όμως διαλέγουν να είναι η Ουμα και ο Ούπα για όλα μας τα παιδιά. 6 χρόνια πριν ήμουν απίστευτα χαρούμενη που είχαμε αυτό το μικρό αγόρι στη ζωή μας για πάντα.Σήμερα,είμαι τόσο χαρούμενη που τους έχουμε όλους στη ζωή μας.
Η υιοθεσία είναι σκληρή,με πολλή συναισθηματική φόρτιση που προκαλεί ανακατωσούρα αλλά που συνεπάγεται όμως και σίγουρα στιγμές έντονης ομορφιάς.