Η απέραντη καλοσύνη του συνδρόμου Down!!!
Όταν ένας νεαρός άνδρας στο πάρκινγκ έδειξε στην κόρη μου την απέραντη καλοσύνη… μια ιστορία που θα σας συγκινήσει .
Ήταν μια συνηθισμένη μέρα, μιας συνηθισμένης εβδομάδας. Επιστρέφοντας από τον λογοθεραπευτή με την ενός έτους κόρη μου, σταματήσαμε σε ένα παντοπωλείο να αγοράσουμε λίγα πράγματα. Έξω από το κατάστημα, ήταν ένας κύριος γύρω στα 30 , μας σταμάτησε και ρώτησε αν θέλαμε να αγοράσουμε ένα τριαντάφυλλο, φορούσε ένα μαύρο κουστούμι με ένα λαμπερό λευκό πουκάμισο με κόκκινη γραβάτα. Είχε σύνδρομο Down.
Του χαμογέλασα και ευγενικά του είπα « Όχι ευχαριστώ» . Με το ίδιο ευγενικό χαμόγελο, απομακρύνθηκε και αυτός. Τον παρακολουθούσα που σταματούσε και ρωτούσε το ίδιο τους περαστικούς, τον έναν μετά τον άλλον. Έπαιρνε ξεχωριστές αντιδράσεις ,αλλά το χαμόγελο του δεν έφευγε ποτέ από το πρόσωπο του.
Όταν φύγαμε από το κατάστημα έψαχνα να τον βρω αλλά μάταια, όταν αργότερα μπήκαμε στο αμάξι τον είδα να περπατά προς δυο άνδρες λίγο πιο μακριά από μας και να ζητάει ένα τσιγάρο. Δε νομίζω πως θα ξεχάσω ποτέ τις αντιδράσεις των προσώπων τους, αηδιασμένοι όπως ήταν, γιατί τόλμησε να τους ζητήσει να μοιραστούν κάτι δικό τους και να εξυπηρετήσουν έναν συνάνθρωπό τους. Χωρίς περαιτέρω αντιπαραθέσεις, απομακρύνθηκαν από αυτόν ενώ ο ίδιος συνέχιζε να χαμογελά. Ήξερα πως είχε παρόμοια συναισθήματα άσχετα αν δεν το έδειχνε.
Ύστερα κινήθηκε προς το αυτοκίνητο μας, χωρίς φόβο κατέβασα το παράθυρο και με ρώτησε ευγενικά αν έχω τσιγάρο. Έκοψα το τσιγάρο περίπου ένα μήνα πριν και είναι η πρώτη μέρα που το μετάνιωσα. Βυθίστηκα στο κάθισμα μου και μουρμούρισα ότι δεν καπνίζω. Χαμογέλασε, πήρε ένα τριαντάφυλλο, το έδωσε στην κόρη μου και έφυγε. Η κόρη μου Ρόζι έχει επίσης σύνδρομο Down.
Μου πήρε λίγη ώρα να συνέλθω. Στην επιστροφή για το σπίτι τραγουδάγαμε όσο πιο δυνατά και ευχάριστα μπορούσαμε.
* Εύη Γεωργοπούλου