Newsitamea.gr
ΓΥΝΑΙΚΑ ΖΩΗ ΚΑΙ ΑΝΑΠΗΡΙΑ

Γιορτάζω και εγώ, η Μητέρα με Αναπηρία, η Μητέρα Παιδιού με Αναπηρία και η Μητέρα που έχασα το Παιδί μου!

Ακολουθήστε μας στο GOOGLE NEWS και FACEBOOK

Η δεύτερη Κυριακή του Μάιου είναι η μέρα που γιορτάζουμε τις μητέρες όλου του κόσμου! Λουλούδια, γλυκά, κάρτες, δώρα και πολλά φιλιά για το πλάσμα που μας έφερε στον κόσμο, για τις γυναίκες που με ισχυρή δύναμη μεγάλωσαν τα παιδιά τους, για τις γυναίκες που τα κατάφεραν και όμως ποτέ δε σταμάτησαν να νιώθουν μανάδες!

Όσο και αν μεγαλώσει ένα παιδί, η μάνα είναι πάντα μάνα και θα συνεχίσει να νοιάζεται αν έφαγες, αν ντύθηκες, αν είσαι καλά. Μια ανησυχία και ένα άγχος που δεν της φεύγει ποτέ!

Υπάρχουν όμως και αυτές οι μητέρες που βιώνουν πιο αντίξοες συνθήκες. Γυναίκες που παρά την αναπηρία τους αποφάσισαν με θάρρος και τη βοήθεια του γιατρού τους να γίνουν μητέρες και να φέρουν στον κόσμο ένα ή και παραπάνω παιδιά. Που ρίσκαραν τη ζωή τους για να φέρουν εις πέρας αυτό το 9μηνο έργο ζωής! Που μεγάλωσαν τα παιδιά τους από ένα αναπηρικό αμαξίδιο, με πατερίτσες, χωρίς να ακούν, χωρίς να βλέπουν, χωρίς να είναι απολύτως σίγουρες τι επιφυλάσσει το μέλλον.

Μπορεί να είχαν τη βοήθεια από το σύζυγο τους, από το οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον, ήξεραν όμως πάντα ότι όλο το βάρος ήταν δικό τους. Και το τόλμησαν και ανέθρεψαν παιδιά, και έγιναν υγιείς ενήλικες και είναι φανερό πως τίποτα δε μπόρεσε να τις σταματήσει, ούτε καν ο φόβος να χαθούν μετά από μια γέννα! Γιορτάζουν και αυτές, που το χαμόγελο του παιδιού τους, προσπέρασε κάθε ασθένεια και αναπηρία που ήθελε να τις κρατήσει καθηλωμένες!

Μητέρες επίσης που έφεραν στη ζωή ένα παιδί με αναπηρία. Ενίοτε εις γνώση τους και άλλες φορές εν αγνοία τους. Είχαν την εύκολη λύση της έκτρωσης, όμως δε την επέλεξαν. Είχαν την επιλογή της ιδρυματοποίησης ή ενός ορφανοτροφείου, όμως ούτε καν την άγγιξαν. Αποφάσισαν με δυναμισμό και κουράγιο που μόνο μια μάνα έχει, να μεγαλώσουν το παιδί. Με καθημερινό άγχος αν είναι καλά, αν θα τα καταφέρει, αν θα το αποδεχτεί η κοινωνία το παιδί της.

Να αντέξει τα κοινωνικά σχόλια και τη γνώμη του κάθε άσχετου, για το πώς μεγαλώνει το παιδί της, αν έπραξε σωστά που το κράτησε, αν πρέπει να μορφωθεί, να πάει σχολείο, να βγει να παίξει, να κάνει φίλους, να πάει στην παιδική χαρά. Αν του αξίζει ένα μέλλον ισάξιο με των άλλων παιδιών, αν θα μπορεί να είναι εκεί να δει αυτό το μέλλον, μέχρι πότε θα ζει για να είναι δίπλα του και να το φροντίζει. Αυτή η μητέρα που πήρε ποικιλόμορφο ρόλο: του φύλακα, του υποστηρικτή, της αγωνίστριας για τα δικαιώματα του παιδιού της.

Και μπορεί όλες οι μανάδες να παίρνουν παρόμοιους ρόλους, όμως σε μια κοινωνία ρατσιστική προς τα παιδιά με αναπηρία, η μάνα αυτή έχει να ζήσει για το υπόλοιπο της ζωής της με το να πολεμάει το στίγμα της αναπηρίας. Να προσπαθεί να αποδείξει σε όλους ότι το παιδί της δεν υστερεί από τα υπόλοιπα, δεν είναι άσχημο, δεν είναι ανόητο, δεν έχει ειδικές ανάγκες. Έχει μια και μόνο ανάγκη, την ίδια που έχουν όλα τα παιδιά: την αγάπη!

Οι ίδιες μητέρες αποτελούν κομμάτι και από τις υπόλοιπες, αυτές που έχασαν το παιδί τους από μια ανίατη ασθένεια ή από μια αναπηρία ή από δυστύχημα. Και αυτές γιορτάζουν. Με τον δικό τους τρόπο θυμούνται και κλαίνε τα βράδια για το παιδί που χάθηκε. Αυτό το παιδί που το μεγάλωσαν με τόση φροντίδα και αγάπη. Και νιώθουν συνέχεια, ακόμα και τώρα, ότι ίσως να υπήρχε κάτι ακόμα να κάνουν για να το σώσουν. Που βασανίζονται με τύψεις για το παιδί που χάθηκε.

Δεν έχει σημασία αν ξέρουν πως έκαναν ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν, αν ήταν πάνω από τις δυνάμεις τους. Ποιος άλλωστε μπορεί να βάλει όριο στη δύναμη της μητρότητας ώστε να πει με σιγουριά πότε έπρεπε να σταματήσουν; Αυτές είναι και ίσως οι πιο γενναίες, γιατί έχουν να αντιμετωπίσουν την απώλεια. Ένα πλάσμα που βγήκε μέσα από το σώμα τους, το μεγάλωσαν για 10 μέρες ή 10 μήνες ή 20 χρόνια και όμως χάθηκε. Θυμούνται το παιδί τους κάθε ώρα και στιγμή της ημέρας και γιορτάζουν μέσα από το πένθος τους κάθε μέρα.

Την ημέρα της μητέρας τους λείπει και όμως σκέφτονται ότι το παιδί τους είναι κάπου εκεί κοντά. Νιώθουν το δεσμό, νιώθουν την αγάπη. Μη στεναχωριέσαι για αυτές τις μητέρες, είναι δυνατές. Όχι γιατί πρέπει ή γιατί το επιβάλει η κοινωνία. Είναι δυνατές για την υπόλοιπη οικογένεια, είναι δυνατές γιατί όσο μένουν έτσι, θυμούνται κάθε στιγμή με το παιδί που χάθηκε. Είναι δυνατές γιατί μόνο έτσι θα βοηθήσουν άλλες μητέρες ή παιδιά με παρόμοιο πρόβλημα υγείας ή αναπηρίας.

Είναι αυτές που δημιουργήσαν ομάδες υποστήριξης, νέους φορείς και ιδρύματα, έκαναν και κάνουν έρευνες για νέες θεραπείες, ώστε καμία άλλη μάνα να μη χρειαστεί να βιώσει τον πόνο που βίωσαν. Ο χρόνος και η ίδια η ζωή τους δίνει δύναμη να συνεχίσουν και να πολεμούν τον εκφοβισμό, το διαχωρισμό, το ρατσισμό, τις ασθένειες, τον πόλεμο και να αποζητούν ειρήνη. Ειρήνη μέσα τους και ειρήνη για όλους.

Είναι η μάνα όλου του κόσμου που γιορτάζετε κάθε μέρα και την τιμούμε έστω μια φορά το χρόνο. Όχι για τα δώρα και τα λουλούδια, αλλά για το βαθύτερο νόημα: αυτό της μητρότητας και το δώρο προς την ανθρωπότητα ώστε να συνεχίσουμε να υπάρχουμε. Χρόνια πολλά μητέρα, μαμά, μάνα!

Βογιατζής Ηλίας.

.

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Δασκάλα έγινε δότρια και έσωσε τη ζωή ενός 2χρονου αγοριού…

Efi Nika

10 φράσεις σπουδαίων γυναικών για τη Γυναίκα…

Efi Nika

«Να γιατί οι μαμάδες είμαστε συνέχεια κουρασμένες και αγχωμένες»

Penni Syggrou