Οι γυναίκες που δε συμβιβάζονται δεν είναι μόνες.

Δεν τη διαλέγεις τη μοναξιά.

Έρχεται και τρυπώνει στη ζωή σου αιφνιδιαστικά και επιτακτικά. Την πολεμάς και της αντιστέκεσαι μέχρι να την ξεριζώσεις από το πετσί σου. Τα χρόνια που περνάνε σε βρίσκουν μοναχική και ασυμβίβαστη. Αρνείσαι να μπεις στο καλούπι που σε θέλει ένα θηλυκό που έχει ανάγκη από έναν αντρικό ώμο δίπλα σου.

Δεν έχεις ανάγκη από ξένους ώμους. Οι δικοί σου αντέχουν. Το ίδιο τα χέρια και το μυαλό σου. Η καρδιά σου καμιά φορά λυγίζει διψασμένη, αλλά την ποτίζεις με όνειρα κι ελπίδα. Για να αντέχεις και να μην υποχωρείς σε τίποτα λιγότερο από αυτό που έχεις πραγματικά ανάγκη.

Αλλιώς την ονειρευόσουν τη ζωή σου. Κάποτε πίστευες ότι αυτή η ευτυχία που είχε κατοικήσει μέσα σου δε θα σε εγκατέλειπε ποτέ. Κι όμως σε εγκατέλειψε. Σου πήρε χρόνο και πόνο για να πάρεις την απόφαση και να προχωρήσεις μπροστά. Μόνη σου, με το κεφάλι ψηλά κι ας ήταν η καρδιά σου κομμάτια. Κι έχεις μάθει να μάθει να ζεις μ’ αυτά τα κομμάτια.

Αρνείσαι να συμβιβαστείς. Γιατί αν χωρούσε ένας συμβιβασμός στη ζωή σου ήταν αυτός που εγκατέλειψες. Αυτή είναι ίσως μια από τις πιο ώριμες παραδοχές στη ζωή σου. Δε θα συμβιβαστείς ποτέ ξανά κι αυτή είναι απόφαση ζωής.

Δεν έχεις ανάγκη από κανέναν χορηγό για να σου εξασφαλίσει μια άνετη ζωή. Δεν έχεις ανάγκη από καμιά παρουσία για να ταιριάξεις στα κοινωνικά πρότυπα των ζευγαρωμένων. Δεν έχεις ανάγκη από καμιά πατερίτσα για τις δύσκολες ώρες σου. Δε θα παραδώσεις την καρδιά σου και το κορμί σου παρά μόνο στον άνθρωπο που θα τα κατακτήσει. Το άνθρωπο που θα καταφέρει να κολλήσει τα σπασμένα σου κομμάτια. Τον άνθρωπο που θα σε κάνει να νιώσεις σημαντική και απαραίτητη στη ζωή του. Που θα σε σέβεται και θα σε θαυμάζει. Γι’ αυτό που είσαι και μόνο. Εσένα με το φως και τα σκοτάδια σου. Με τους αγγέλους και τους δαίμονές σου. Με τα σωστά σου και τα λάθη σου.

Αλλά πάλι ούτε από μόνο του σου είναι αρκετό. Δεν έχεις το δικαίωμα να συμβιβαστείς και για τα παιδιά σου. Δεν έχεις το δικαίωμα να τους επιβάλλεις μια παρουσία που θα είναι λίγη για σένα την ίδια. Σου είναι αδιαπράγματευτος όρος μέσα σου ότι ο άνθρωπος που θα σταθεί δίπλα σου θα μπορεί ν’ αναγνωρίζει στα παιδιά σου τα κομμάτια σου. Θα σε αγαπήσει τόσο, ώστε να βλέπει μέσα τους εσένα κι όχι τα κομμάτια ενός ξένου. Δε θα σε βλέπει μόνο στο γέλιο και στο χρώμα των ματιών τους. Αλλά θα βλέπει σ’ αυτά και τα δάκρυα, τα ξενύχτια και την κούρασή σου για να τα μεγαλώσεις. Θα βλέπει την αγάπη σου και τη έγνοια σου γι’ αυτά.

Έχεις μάθει ότι τελικά η συντροφική παρουσία στη ζωή είναι ζαριά. Και δεν το ρισκάρεις να παίξεις ξανά με τσιμπημένα ζάρια. Επιλέγεις να πορεύεται μόνη σου γιατί ο συμβιβασμός δεν έχει πια θέση στη ζωή σου. Ούτε και στη ζωή των παιδιών σου. Έχεις φτιάξει τον δικό σου κόσμο και νιώθεις ολοκληρωμένη κι ασφαλής μέσα του. Δεν πρόκειται να συμβιβαστείς στα μέτρια συναισθήματα και στις κρύες αγκαλιές. Χαμογελάς και συνεχίζεις να προχωράς μπροστά. Και δε νιώθεις καθόλου μόνη!

Ξέρεις τι θέλεις και τι περιμένεις. Κι όταν το συναντήσεις, είσαι σίγουρη ότι θα το αναγνωρίσεις.

Της Γεωργίας Ανδριώτου.

ΠΗΓΗ: www.anapnoes.gr