Γιατί τσακωνόμαστε περισσότερο με αυτούς που αγαπάμε.
Τσακωμοί κι εντάσεις, φιλιά κι αγκαλιές. Τσιρίδες και σπάσιμο αντικειμένων, αγάπες και λουλούδια. Λόγια αγανάκτησης κι όρκοι παντοτινοί. Οι μεν κα οι δε των ανθρωπίνων σχέσεων στα καλύτερά τους.
Εξάλλου, αγάπη δίχως πείσματα δεν έχει νοστιμάδα όπως λέει κι ο θυμόσοφος λαός μας, κι οι τσακωμοί είναι το αλατοπίπερο μιας σχέσης, είτε μιλάμε για ερωτικές σχέσεις είτε όχι. Αναφερόμαστε βέβαια, στη μερίδα των ανθρώπων που βιώνουν τις προσωπικές τους σχέσεις έντονα κι ακραία, είτε λόγω μεσογειακού ταπεραμέντου είτε λόγω εκρηκτικής προσωπικότητας. Όλα αυτά τα ακραία συναισθήματα όμως, μας δημιουργούνται ως επί το πλείστον με ανθρώπους πολύ κοντινούς μας.
Μαλώνουμε με τους ανθρώπους που αγαπάμε πιο πολύ επειδή σ’ αυτούς μπορούμε να πούμε την αλήθεια για το πώς νιώθουμε και να εκφράσουμε ακριβώς τι μας αρέσει και τι όχι, τι μας εκνευρίζει και τι θέλουμε ν’ αλλάξει στην καθημερινότητά μας. Γιατί έχουμε το θάρρος να υποστηρίξουμε θερμά την άποψή μας, να επιχειρηματολογήσουμε, να διαφωνήσουμε και να συγκρουστούμε. Να αντιδράσουμε τέλος πάντων.
Γιατί δε διαλέγουμε τον εύκολο δρόμο, εκείνον της αδιαφορίας, αλλά προτιμάμε τη διαδρομή μετ’ εμποδίων, ώστε να απολαύσουμε στο τέλος την καλύτερη θέα.
Δε θα υποστούμε νευρικό κλονισμό, για παράδειγμα, μπροστά σε κάποιον που η γνωριμία μας μετράει μέρες, ούτε θα προβούμε σε εξευτελιστικά ειλικρινείς εξομολογήσεις στο αφεντικό μας σχετικά με ‘κείνες τις εκνευριστικές συνήθειές του, που διεγείρουν επικίνδυνα τα νευρικά μας κύτταρα. Το πολύ-πολύ να πιούμε μια βαλεριάνα και να ρίξουμε το φταίξιμο στον 7ο καφέ της ημέρας.
Αντίθετα, πόσες φορές παρεξηγούμαστε, κατσουφιάζουμε κι εκσφενδονίζουμε διάφορα κοσμητικά επίθετα στον άνθρωπό μας; Πόσες φορές έχουμε κοπανήσει βροντερά πόρτες καταφεύγοντας σε βαρύγδουπες δηλώσεις περί τέλους, εγωισμού και δε συμμαζεύεται; Πόσες φορές έχουμε άραγε πληγώσει οικογένεια και φίλους κολλητούς με υστερίες, φωνές κι ανυπόστατες κατηγορίες;
Όσα λέμε στους ανθρώπους που αγαπάμε ενώ βρισκόμαστε σε κατάσταση εμπόλεμης ζώνης ακούγονται αδιανόητα σκληρά όταν ξεθωριάσει η επήρεια του θυμού. Η αλήθεια όμως πάντα πονάει κι όταν λογομαχούμε έντονα, εκτός από τα ντεσιμπέλ, ανεβάζουμε και τα επίπεδα ειλικρίνειας.
Όταν όμως ο καβγάς καταλαγιάσει, όταν πέσουν οι συγγνώμες στο τραπέζι και λυθούν οι παρεξηγήσεις, τότε ερχόμαστε πιο κοντά. Τότε είναι η ώρα του πολυσυζητημένου σεξ συμφιλίωσης, που όσο καλό κι αν το περιμένουμε, ξεπερνάει κάθε φορά τις προσδοκίες.
Τότε είναι η ώρα να χωθούμε στην αγκαλιά τη μητρική, την αδερφική ή τη φιλική και να κλάψουμε τους καταρράκτες του Νιαγάρα. Όταν ξεπερνάμε τις διαφορές που μας χωρίζουν, τότε δενόμαστε ακόμα παραπάνω κι η σχέση εισχωρεί πιο βαθιά.
Στη ζωή μας αποζητάμε το τέλειο, γ’ αυτό κι απ’ τους δικούς μας ανθρώπους δε δεχόμαστε εκπτώσεις. Θέτουμε υψηλά τον πήχη κι απαιτούμε μονίμως παραπάνω. Στην τελική εκεί μας παίρνει να σηκώσουμε ανάστημα μεγαλύτερο κι απ’ το μπόι μας.
Εκεί θα ξεσπάσουμε και μάλιστα με το χειρότερο τρόπο γιατί κατά βάθος ξέρουμε πως εκείνοι θα μας συγχωρέσουν. Ξέρουμε πως οι τσακωμοί μας είναι σαν τις καλοκαιρινές μπόρες, σύντομοι και δυνατοί, αλλά το τέλος τους σημαίνει την εμφάνιση του ουράνιου τόξου.
Ίσως όμως να τους ζορίζουμε, και σίγουρα ξέρουμε πως γινόμαστε κουραστικοί. Ίσως πρέπει να κάνουμε πού και πού ένα βήμα πίσω, να κάνουμε την αυτοκριτική μας και να αποφανθούμε αν αξίζει για χάρη ενός εγωισμού να αναλωνόμαστε σε τέτοιες ψυχοφθόρες συγκρούσεις.
Εξάλλου αυτοί οι άνθρωποι είναι οι πιο αυστηροί κριτές μας, εκφράζουν την άποψή τους χωρίς να τη φιλτράρουν πρώτα. Μας απαριθμούν τα λάθη μας ξεκάθαρα και ντόμπρα και το ίδιο κάνουμε κι εμείς γι’ αυτούς.
Είναι αυτοί που τολμούν να σηκώσουν μπροστά μας έναν καθρέφτη. Αν θα κοιτάξουμε ευθεία μπροστά ή αν θα φοβηθούμε να αντιμετωπίσουμε το είδωλό μας γυμνό από κάθε προστατευτική ασπίδα, είναι καθαρά δική μας επιλογή.
Αν όντως κοιτάξουμε, θα αντιδράσουμε αρχικά, άσχετα απ’ το τελικό αποτέλεσμα. Κι είναι αυτή η επιλογή που κάνει τη διαφορά.