Πίστεψέ μας, θα λείψει σε πολύ κόσμο.
Η Freia David δούλευε για 32 ολόκληρα χρόνια στα McDonald’s στο Chestnut Street του Needham και ζει στην ίδια πόλη σε ένα σπίτι που υποστηρίζεται από την μη κερδοσκοπική οργάνωση Charles River Center που προσφέρει εργασία στέγη κι εκπαίδευση σε ανθρώπους με αναπτυξιακές διαταραχές. Τα McDonald’s μάλιστα δημοσίευσαν φωτογραφίες της από την πρώτη ημέρα στη δουλειά το 1980.
Aλλά και πιο πρόσφατες φωτογραφίες με τον κολλητό της φίλο.
Πρώην συνάδελφός της σχολίασε:
«Δούλεψα μαζί της στα McDonald’s για ένα καλοκαίρι όταν ήμουν γυμνάσιο, σχεδόν το είχα ξεχάσει. Ήταν πάντα χαρωπή και ήξερε όλους τους εργαζόμενους. Όταν έτρωγε, έφτιαχνε πάντα ένα απλό burger μόνο με μπιφτέκι κι ο διευθυντής την πείραζε καλοσυνάτα ρωτώντας την αν θέλει μουστάρδα ή μαγιονέζα ή πίκλες. Ήταν χαρά το να δουλεύεις μαζί της και της εύχομαι τα καλύτερα.»
Οι συνάδελφοί της της έκαναν αποχαιρετιστήριο πάρτυ:
Ενώ με αφορμή αυτή την ιστορία, οι χρήστες του Reddit ξεκίνησαν μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα για τα άτομα με σύνδρομο Down και την εργασία:
«Eδώ στον Καναδά, στα McDonald’s όπου δούλευα, είχαμε έναν άνθρωπο με σύνδρομο Down που βοηθούσε στο καθάρισμα. Ήταν ο πιο υπέροχος τύπος που θα μπορούσες να συναντήσεις και δουλευταράς. Μπράβο στις εταιρείες που δίνουν τέτοιες ευκαιρίες αν και δεν είναι αναγκασμένες.»
«Στα Wendy’s στη γειτονιά μου, είχαμε μια περίπτωση με μια γυναίκα με σύνδρομο Down που δούλευε εκεί για δεκαετίες. Ερχόταν στο τραπέζι σου και έλεγε «Μου αρέσουν τα πορτοκάλια» αλλά αυτό δεν την εμπόδιζε να τρέχει ουσιαστικά όλο το μαγαζί. Έμεινε εκεί περισσότερο από όλους.»
Και η αντίθετη όψη:
«Κάποτε δούλευα σε Fast Food που είχε προσλάβει κάποιον με σύνδρομο Down. Τελικά ο ιδιοκτήτης της αλυσίδας τον απέλυσε επειδή δεν του άρεσε να συνδιαλέγεται μαζί του.»
«Είχα έναν συνάδελφο με δείκτη ευφυίας πιθανότατα μικρότερο από 70. Ήταν σε πρόγραμμα κατάρτισης εργασίας και αν και δεν έφτιαχνε γρήγορα πίτσες, τις έκανε τέλειες. Αν εμένα μου έπαιρνε 1 λεπτό να την φτιάξω σε εκείνον έπαιρνε 2. Η διαφορά του με εμάς τους υπόλοιπους, ήταν περίπου 30 δεύτερα. Ο νέος διευθυντής τον απέλυσε λόγω του ότι ήταν πολύ αργός, χωρίς να γνωρίζει τη διανοητική του κατάσταση. Ελπίζω να ένιωσε πραγματικά άσχημα όταν το έμαθε, αν και αρνήθηκε να τον ξαναπάρει πίσω στη δουλειά, οπότε ίσως και όχι. Την τελευταία φορά που μιλήσαμε δούλευε στο Walmart.»
Ας ελπίσουμε και στη χώρα μας να πολλαπλασιαστούν οι περιπτώσεις ανθρώπων με αυτισμό που απορροφούνται στην αγορά εργασίας.