“Ποτέ να μην το βάζουμε κάτω. Ποτέ και με τίποτα”.
Είναι…
Ένας πολύ αξιόλογος και ευγενικός άνθρωπος. Έντιμος και έξυπνος. Κέρδισε την εκτίμηση όλων με την καλοσύνη και το ζεστό του χαμόγελο. Αποτελεί, κυριολεκτικά, ένα πρότυπο, παράδειγμα προς μίμηση για όλους εμάς που με την πρώτη δυσκολία τα βάζουμε κάτω, παραπονιόμαστε και λέμε: «Δεν μπορώ και δεν θα τα καταφέρω ποτέ».
Ο Σάββας κατά τη διάρκεια αυτής της δύσκολης, τόσο συναισθηματικά, όσο και σωματικά διαδρομής, κατάλαβε ότι υπάρχουν μόνο δυο επιλογές: Ή θα περνούσε όλη του τη ζωή νιώθοντας άσχημα για όλα όσα του είχαν συμβεί ή θα προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια του και να συνεχίσει διεκδικώντας αυτά που ήθελε. Το αγαπημένο του μότο είναι: «Ποτέ να μην το βάζουμε κάτω. Ποτέ και με τίποτα».
Ο κύριος Σάββας Λαζάρου αναφέρει
«Γεννήθηκα την 1η Απριλίου του 1978 στη Λεμεσό και έχω 2 αδέλφια. Οι γονείς μου είναι πρόσφυγες από την Περιστερωνοπηγή και τους Στύλους Αμμοχώστου. Είχα πολύ όμορφα παιδικά χρόνια και ευχαριστώ το Θεό που μου έστειλε δυο τόσο υπέροχους γονείς. Η ανιδιοτελής αγάπη για όλο τον κόσμο και να γίνω σωστός και χρήσιμος άνθρωπος για τους συνανθρώπους μου και την κοινωνία, είναι μερικές από τις συμβουλές τους που με συντροφεύουν μέχρι και σήμερα.
Όλα έμοιαζαν να κυλούν όμορφα και ήρεμα στη ζωή μου. Αγαπούσα το σχολείο και ήμουν άριστος μαθητής. Είχα το διάβασμα, τα φροντιστήρια και υπέροχους φίλους. Είχα τα πάντα υπό έλεγχο…
Το Πάσχα του 1996…
Είχαμε πάει με τον αδελφό μου να δούμε τους φίλους του που έπαιζαν σε έναν φιλικό αγώνα μπάσκετ. Όταν τέλειωσε ο αγώνας, ένιωσα έναν τρομερό πόνο στο πόδι και μεγάλη αδιαθεσία. Αυτό συνεχίστηκε…
Ένιωθα καθημερινά αδιαθεσία, κομμάρες αλλά και έντονο πόνο. Πήγα σε κάποιον ορθοπεδικό αλλά μου είπε πως δεν είχα τίποτα και να μην ανησυχώ. Έτσι ο καιρός περνούσε…
Κατατάχθηκα στην Εθνική Φρουρά και ήθελα οπωσδήποτε να περάσω τις εξετάσεις και να γίνω έφεδρος ανθυπολοχαγός. Τα κατάφερα!!! Πήγα για εκπαίδευση στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στο Χαϊδάρι. Τότε ήταν που άρχισαν ξανά οι έντονοι πόνοι στο πόδι και μάλιστα κάποια στιγμή είχε φουσκώσει τόσο πολύ που χρειάστηκε να μεταφερθώ σε στρατιωτικό νοσοκομείο. Μου είπαν ότι επρόκειτο για αιμάτωμα και μπήκα χειρουργείο. Όταν επέστρεψα στην Κύπρο, παρουσιάστηκε πάλι το πρήξιμο και τον Φεβρουάριο του 1997, ακολούθησε και δεύτερη επέμβαση. Οι βιοψίες ήταν καθαρές και έτσι συνέχισα κανονικά την στρατιωτική μου θητεία αλλά και τη ζωή μου.
Το 1998…
Παρουσιάστηκε ξανά το ίδιο πρόβλημα. Η οικογένεια μου επέμενε πως αυτή τη φορά, έπρεπε να πάω στην Αγγλία. Εκεί η βιοψία έδειξε ότι είχα σάρκωμα (ένα σπάνιο είδος καρκίνου). Έκανα τέσσερις κύκλους χημειοθεραπείας με δυστυχώς πολλές παρενέργειες. Στόχος ήταν η μείωση του όγκου και μετά χειρουργείο για να αφαιρεθεί. Τα αποτελέσματα όμως δεν ήταν τα αναμενόμενα…
Έπρεπε να ακρωτηριαστεί το πόδι μου για να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά ο καρκίνος και να μην γίνει μετάσταση. Αρχικά δεν ήθελα κάτι τέτοιο και επέστρεψα στην Κύπρο. Έκανα όλες τις απαραίτητες διαδικασίες για να πάω στην Αμερική επειδή ήθελα και μια δεύτερη γνώμη. Είχα την ελπίδα πως…
Στην Αμερική, όπως και στην Αγγλία, οι γιατροί ήταν ξεκάθαροι. Έπρεπε να γίνει ακρωτηριασμός.
Γύρισα στην Κύπρο και αφού έγινε ο ακρωτηριασμός, έκανα (για προληπτικούς λόγους) ακόμα δυο κύκλους χημειοθεραπείας. Η αλήθεια δεν είχε περάσει στιγμή από το μυαλό μου ο θάνατος, αντίθετα, δεν σταμάτησα ποτέ να κάνω όνειρα και να σχεδιάζω το μέλλον μου. Θυμάμαι τον γιατρό που μου έλεγε: «Προσπάθησε να δώσεις δύναμη στους γονείς σου». Έδινα σε όλους δύναμη και μετά τον ακρωτηριασμό, την πρώτη μέρα που βγήκα από το νοσοκομείο, με τα δεκανίκια, πήγα για φαγητό και βόλτα.
Λίγο αργότερα, μπήκα στη δύσκολη διαδικασία να βάλω προσθετικό μέλος. Δυστυχώς έχω να θυμάται τα χειρότερα…
Λυπάμαι που ακόμη και σήμερα, στη χώρα μας, δεν υπάρχει η εμπειρία και η τεχνογνωσία για δημιουργία ειδικών τεχνητών μελών όπως αυτά που φτιάχνονται στο εξωτερικό, παρά μόνο παλιάς ξεπερασμένης τεχνολογίας, τα οποία δεν βοηθούν τα ακρωτηριασμένα άτομα αφού σε πολλές περιπτώσεις – όπως και στη δική μου-δυσκολεύονται ακόμη και να περπατήσουν καλά-καλά. Στην ουσία το τεχνητό μου πόδι, δεν ήταν καθόλου λειτουργικό και δεν με εξυπηρετούσε. Όμως δεν επέτρεψα ούτε αυτό να με “σκοτώσει” και συνέχισα να είμαι ένα πολύ ζωντανό και ενεργητικό άτομο.
Ένα χρόνο μετά τον ακρωτηριασμό…
Πήγα στη Βουλγαρία για σπουδές. Είχα πολύ ωραία φοιτητικά χρόνια, βέβαια, μου είχαν συμβεί και πολλά ευτράπελα με το τεχνητό πόδι. Όταν τα σκέφτομαι γελάω κι άλλοτε μελαγχολώ…
Μία μέρα που χιόνιζε, βγήκα για ψώνια. Κατά την επιστροφή μου στο σπίτι, η χιονόπτωση ήταν τόσο βαρετή που ήταν σχεδόν αδύνατο να περπατήσει ένας αρτιμελής πόσο μάλλον κάποιος με αναπηρία. Κάθε βήμα που έκανα έπεφτα κάτω. Σηκωνόμουνα και, μόλις έκανα ένα βήμα, ξαναέπεφτα. Μάλιστα σε μία φάση πίστευα ότι εκεί θα τελείωναν όλα… Πείσμωσα και ξανασηκώθηκα αλλά ξανάπεσα, αυτό γινόταν μέχρι που έφτασα στο σπίτι μου.
Είχα έντονη φοιτητική δράση και συμμετείχα ενεργά στο φοιτητικό κίνημα. Πάντα έλεγα ότι ο ακρωτηριασμός δεν ήταν για μένα το τέλος του κόσμου…
Για έξι χρόνια εργάστηκα στο Κέντρο Παρέμβασης για Άτομα με Αυτισμό. Ήμουν Διευθυντής κι οφείλω να ομολογήσω ότι έχω πάρει μερικά πολύ μεγάλα μαθήματα…
Δροσίστηκε η ψυχή μου με την καλοσύνη και την αγνότητα αυτών των παιδιών. Γνώρισα σπάνιους ανθρώπους και έμαθα πόσο σημαντικός είναι ο εθελοντισμός. Το 2010 διορίστηκα στο Δημόσιο. Είμαι στην Ειδική Εκπαίδευση ως λογοθεραπευτής στο σχολείο του Αποστόλου Λουκά.
Τον ελεύθερο μου χρόνο, τον αφιερώνω στο πάθος μου…
Την καλαθόσφαιρα με τροχοκάθισμα. Συμμετέχω στην ομάδα μπάσκετ με αμαξίδιο του Απόλλωνα Λεμεσού αλλά ασχολούμαι και με τη σφαίρα. Πέρσι το καλοκαίρι, έλαβα μέρος στους Πανελλήνιους αγώνες όπου κατέκτησα την δεύτερη θέση.
Φίλοι μου…
Οποιαδήποτε αναπηρία δεν είναι το τέλος του ταξιδιού απλά η αρχή ενός άλλου, πιο επίπονου. Από εμάς εξαρτάται να το κάνουμε πιο όμορφο. Αν πραγματικά θέλεις να κάνεις κάτι, μπορείς να βρεις ένα τρόπο. Μην εγκαταλείπεις ποτέ τα όνειρά σου, για τίποτα και για κανέναν».
www.ant1iwo.com