Ένα συγκινητικό ντοκιμαντέρ μικρού μήκους :Δύο άνθρωποι, δύο μαρτυρίες -Ζουν “ανάπηροι” στην “ανάπηρη” πόλη τους!
Ένα συγκινητικό short documentary. Δύο άνθρωποι, δύο μαρτυρίες χτυπούν την ευαίσθητη κοινωνική φλέβα ενός κράτους πρόνοιας σε παρακμή. Μία παράλληλη ζωή, τα ίδια καθημερινά εμπόδια, ένα κοινό συμπέρασμα: Ζουν “ανάπηροι” στην “ανάπηρη” πόλη τους.
«Πόσα Watt είναι το δικό σου; Και με πόσα πάει;». «Περίπου 300 και βγάζει 12 χλμ την ώρα». «Αποκλείεται. Το πολύ μέχρι 10. Τι του έκανες; Τουρμπίνα του έβαλες;». Τρεις μέρες προετοιμασίας για να φτάσουν σε επαγγελματικό ραντεβού ή σε ένα απλό ραντεβού με φίλους. Τις τραπεζικές συναλλαγές τις κάνουν στο δρόμο. Δημόσιες υπηρεσίες δεν υπάρχουν. Για αυτούς, το πεζοδρόμιο είναι συνώνυμο της ταχύτερης εξυπηρέτησης πελατών. Και τελικά, το «κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας» στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς οριοθετεί το δικαίωμά τους στη βόλτα και τραβάει μία κόκκινη απαγορευτική γραμμή στην ψυχαγωγία, την κοινωνική συναναστροφή, στο δικαίωμα στην ίδια τη ζωή.
Ο Μανώλης και ο Βασίλης, καθηλωμένοι σε αμαξίδια και με ποσοστό αναπηρίας 85%, ζουν τη δική τους – μετ’ εμποδίων – πραγματικότητα στην Αθήνα και συνήθως, ακροβατούν στα όρια της ελλιπούς κρατικής μέριμνας, της περιορισμένης κοινωνικής ευαισθησίας και της μηδαμινής ευσυνειδησίας των συμπολιτών.
«Μία ράμπα ή ένα καλό πεζοδρόμιο, μειώνει την αναπηρία μας. Με τις κατάλληλες υποδομές, έχουμε μία καλύτερη ποιότητα ζωής. Μπορούμε να φτάσουμε πιο μακριά. Γιατί όχι; Γιατί να κινούμαστε από το δρόμο, θέτοντας σε ακόμη μεγαλύτερο κίνδυνο τις ζωές μας; Στο τέλος, θα πρέπει να φοράμε κράνη».
Ο Μανώλης Πηγιάκης ήταν αρτιμελής. Μέχρι το λεπτό που γεννήθηκε. Το μοιραίο λάθος του γιατρού στο μαιευτήριο, τον καθήλωσε εφ’ όρου ζωής στο αναπηρικό καροτσάκι, με σπαστική τετραπληγία – συνέπεια εγκεφαλικής παράλυσης – και ενάμιση – εν λειτουργία – χέρι.
«Και να θυμώσω με τον γιατρό, πες μου τι θα αλλάξει. Αν τον είχα μπροστά μου και οπλοφορούσα, μπορεί να τον καθάριζα. Ναι, ωραία. Και; Στη ζωή, παίζεις με όσα χαρτιά έχεις. Και εγώ παίζω με αυτό. Την αναπηρία μου. Τις δυσκολίες τις βλέπω, τις νιώθω, τις αντιμετωπίζω, τις βιώνω καθημερινά στο πετσί μου. Αλλά δεν με νοιάζει. Καλά είμαι και έτσι. Ζω από τις μουσικές μου. Μέσα από τις μελωδίες και τα τραγούδια μου, κατήργησα την ανικανότητά μου».
Αλυσοδεμένοι στο Σύνταγμα, σε μία άνευ προηγουμένων συγκέντρωση διαμαρτυρίας, πάνω από 6.000 μέλη του Πανελληνίου Συλλόγου Παραπληγικών πριν από ένα χρόνο κατάφεραν να σταματήσουν τη λαίλαπα που ερχόταν με μανία να σαρώσει ό, τι τους είχε απομείνει. «Αναγκάσαμε την κυβέρνηση να μην προβεί στην περικοπή των επιδομάτων αναπηρίας». Το μηνιαίο κόστος διαβίωσης, κοντά 3.500 ευρώ. Σε αυτά, υπολογίστε τη συντήρηση χειροκίνητου και ηλεκτρικού αμαξιδίου, την αλλαγή ελαστικών, το κόστος της αποκλειστικής, ακόμη και τα υπέρογκα μεταφορικά των ταξί που υποχρεούνται να τους μεταφέρουν στον προορισμό τους, να τους περιμένουν και να τους επιτρέψουν σπίτι. «Δεν είναι και λίγα».
Ο Μανώλης και ο Βασίλης, ο Βασίλης και ο Μανώλης, ζουν «ανάπηροι» στην «ανάπηρη» μεγαλούπολη που προβλέψαμε για αυτούς. Που εξαιτίας της έλλειψης υποδομών παραμένουν κλεισμένοι στα σπίτια τους, δυσκολεύονται να εργαστούν, να ψυχαγωγηθούν και τελικά, μετατρέπονται σε περιθωριοποιημένα «φαντάσματα» που αδυνατούν να κερδίσουν έστω για λίγο την προσοχή μας.
Με στόχο να αντιληφθούμε ιδίοις όμμασι τις δυσκολίες και τα εμπόδια που συναντούν στην καθημερινότητά τους, χαράξαμε από κοινού τυχαίες διαδρομές στο αθηναϊκό κέντρο. Με οδηγό τα ηλεκτρικά αμαξίδια, περπατήσαμε για λίγο πάνω στον «χάρτη» ενός κράτους πρόνοιας σε παρακμή. Και είδαμε. Ναι, ίσως για πρώτη φορά, προσέξαμε καλύτερα: Αυτοκίνητα παρκαρισμένα σε πεζοδρόμια και ράμπες, ανύπαρκτες μπάρες, ψυγεία περιπτέρων που κλείνουν τον δρόμο, ειδικές διαδρομές για τυφλούς που καταλήγουν σε δέντρο ή κάδο απορριμμάτων επειδή αυτοί που τις έφτιαξαν μάλλον δεν καταλάβαιναν ή δεν… έβλεπαν και ελάχιστη βοήθεια από περαστικούς.
Το NEWS 247 με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία ήταν εκεί. Για δύο μέρες μαζί τους, με στόχο την πρώτη απόπειρα παραγωγής ενός μίνι ντοκιμαντέρ. Για να αναδείξει όσο μπορεί, μύθους και αλήθειες ενός μικρόκοσμου που δεν παύει να έχει ίσα δικαιώματα με τους αρτιμελείς.
Γιατί όπως συμφωνούν και οι δύο: «Αν το σκεφτείτε καλύτερα, όλοι είμαστε εν δυνάμει ανάπηροι».
Βίντεο: Χρήστος Αργύρης
Ρεπορτάζ, συνεντεύξεις: Μίκα Κοντορούση /news247.gr
Μουσική: Tenebrous Brothers Carnival, Collection: Dark World