«Με βλέπουν! κινούμαι με σκύλο, κινούμαι με μπαστούνι αλλά όταν ο άλλος μου έχει κλείσει την διάβαση, μου έχει κλείσει την γωνία, παραδίπλα έχει κολώνα, πιο δίπλα έχει σκουπιδοτενεκέ, πώς θα περάσω εγώ στο απέναντι πεζοδρόμιο; Θα πετάξω; Θα τρέξω πάνω από τα αυτοκίνητα; Θα κάνω παρκούρ;» η Ιωάννα Μαρία Γκρέτσου, ιδρύτρια της σχολής σκύλων-οδηγών «Λάρα».
Η καθημερινότητά της δυστυχώς είναι γεμάτη από παρόμοια περιστατικά. Τις περισσότερες φορές αναγκάζεται να περπατά στο δρόμο αφού το πεζοδρόμιο είναι κατειλημμένο.
Σπασμένες πλάκες πεζοδρομίου, κάδοι απορριμμάτων σε λάθος σημεία, ταμπέλες και τέντες τοποθετημένες στη μέση, φυτά ακλάδευτα, αυτοκίνητα και μηχανάκια παρκαρισμένα, είναι κάποια από τα εμπόδια. Εμπόδιο όμως στη βελτίωση της καθημερινότητας των ανθρώπων με αναπηρία είναι και η αδιαφορία των πολλών.
«Με βλέπουν να προσπαθώ να περάσω και πολλές φορές δεν κάνουν τίποτα, είναι η νοοτροπία μας αυτή. Είναι η νοοτροπία του Έλληνα, έλα μωρέ δεν βαριέσαι.»
Η Ιωάννα Μαρία Γκρέτσου γλυτώνει από τις… κακοτοπιές χάρη στην Μέι, έναν σκύλο-οδηγό εννέα ετών.
«Η πόλη είναι πολύ αφιλόξενη… ο σκύλος – οδηγός μου δανείζει τα μάτια του για να βλέπω εγώ, όταν βλέπει εμπόδιο ή θα σταματήσει για να μου το δείξει ή θα βρει εναλλακτική διαδρομή και θα το προσπεράσει χωρίς εγώ να το πάρω είδηση», μας λέει.
Η ιδρύτρια της σχολής σκύλων-οδηγών «Λάρα» έχει ακόμη ένα παράπονο.
Οι περισσότεροι τυφλοί δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν με λευκό μπαστούνι, γιατί η εκπαίδευση κινητικότητας και προσανατολισμού στην Ελλάδα γίνεται πρόχειρα από πολύ συγκεκριμένους εκπαιδευτές, οι οποίοι είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Και καταγγέλλει ότι η εκπαίδευση λευκού μπαστουνιού, δεν αναγνωρίζετε σαν μάθημα παράλληλης στήριξης από τα σχολεία.
«Η Αθήνα είναι μη προσβάσιμη πόλη», η υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων και μέλος της εκτελεστικής γραμματείας της Εθνικής 0μοσπονδίας Κινητικών Αναπήρων, Κορίνα Θεοδωρακάκη. Και μας εξηγεί τους λόγους:
«Τα πεζοδρόμια πρώτον είναι στενά, δεύτερον έχουν πάρα πολλά εμπόδια, τρίτον δεν έχουν πάντα ράμπες, τέταρτον όταν έχουν ράμπες δεν είναι σίγουρο ότι καταλήγουν στο τέλος σε άλλη ράμπα, ή ότι ράμπα αυτή έχει την σωστή κλήση ή ότι η ράμπα δεν καταλήγει σε λακκούβα ή ότι η ράμπα αυτή δεν είναι κατειλημμένη από αυτοκίνητο.»
Επίσης όπως η ίδια λέει έχει τύχει πολλές φορές να στέκεται μπροστά από ένα σκαλί στο πεζοδρόμιο, οι περαστικοί να την κοιτάζουν και μην κάνουν τίποτα!
Ας προσπαθήσουμε να «χαρτογραφήσουμε» πόσο εύκολο είναι να κινηθεί κάποιος με αμαξίδιο στην Αθήνα
Πεζοδρόμια
- Παρκαρισμένα αυτοκίνητα
- Σπασμένες πλάκες
- Χωρίς ράμπες (αρκετά)
Δημόσια κτίρια
- Αρκετά δεν έχουν ράμπα, μόνο σκαλιά
- Δεν χωράει το αμαξίδιο στο ασανσερ
- Περιορισμένος χώρος ανάμεσα στα γραφεία των υπάλληλων
Θέατρα
- Τα περισσότερα μη προσβάσιμα
- Αναβατόρια έχουν: το Ηρώδειο και η Λυρική Σκηνή
Νυχτερινά κέντρα
- Έχουν όλα ράμπες
Μετρό
- Οι αποβάθρες και οι συρμοί είναι προσβάσιμα
- Τα πεζοδρόμια σε αρκετές περιοχές δεν έχουν ράμπα ώστε να μπορεί κάποιος με αμαξίδιο να φτάσει στην είσοδο του σταθμού
Ηλεκτρικός
- Έχει ράμπες για την είσοδο στους σταθμούς
- Σημαντική υψομετρική διαφορά και απόσταση, του συρμού από την αποβάθρα
Λεωφορεία
- Δεν διαθέτοuν όλα ειδικές ράμπες
- Κάποιες ράμπες είναι χαλασμένες
Το θλιβερό όμως είναι η ρατσιστική συμπεριφορά κάποιων, όπως καταγγέλλει η υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων και μέλος της εκτελεστικής γραμματείας της Εθνικής Ομοσπονδίας Κινητικών Αναπήρων, Κορίνα Θεοδωρακάκη:
«Αρκετά συχνά ο οδηγός δεν ξέρει πώς να την χρησιμοποιήσει και επίσης αρκετά συχνά ο οδηγός δεν θέλει να την χρησιμοποιήσει»
Ευτυχώς υπάρχουν και οι ευαισθητοποιημένοι.
Εκείνοι, οι οποίοι βοηθούν τον συνάνθρωπο που έχει ανάγκη.
Ειρήνη Ανδρουλάκη CNN Greece