Οι άνθρωποι με αναπηρία ίσως να φαίνονται διαφορετικοί εξωτερικά όμως εσωτερικά δεν διαφέρουν σε τίποτα από τους άλλους.
Πώς Αντιμετώπισα το Μεγαλύτερό μου Φόβο ως Έφηβη με Εγκεφαλική Παράλυση
Γεννήθηκα με εγκεφαλική παράλυση, υποτονία και αταξία εξαιτίας της έλλειψης παροχής οξυγόνου κατά τη γέννησή μου. Τότε, ο ομφάλιος λώρος είχε έναν κόμπο και είχε τυλιχθεί γύρω από το λαιμό μου. Έμεινα χωρίς οξυγόνο για επτά ολόκληρα λεπτά και δεν είχα καμία ελπίδα επιβίωσης. Όταν έγινε η διάγνωση, ήμουν 2 ετών και οι γονείς μου μου είπαν ότι σε όλη μου τη ζωή θα έμενα καθηλωμένη στην αναπηρική καρέκλα. Διέψευσα τους γιατρούς. Σε ηλικία 9 ετών άρχισα να περπατώ από μόνη μου.
Ήμουν το πρώτο παιδί με φυσική αναπηρία που εισήχθη στο δημοτικό σχολείο. Δυστυχώς, καθώς ήμουν τόσο διαφορετική από τους συμμαθητές μου, ήμουν, καθόλη τη διάρκεια της παιδικής μου ηλικίας, θύμα συνεχούς εκφοβισμού και παρεξηγήσεων από τους άλλους, ανεξαρτήτως ηλικίας,. Αυτό με ώθησε να παλέψω ενάντια στο άγχος και να αποδεχθώ τον εαυτό μου. Οι άλλοι με κορόιδευαν για τον τρόπο με τον οποίο η αναπηρία μου με επηρέαζε και ειδικά για τον τρόπο με τον οποίο μιλούσα. Ως παιδί και αργότερα ως έφηβη, φοβόμουν να μιλήσω σε οποιονδήποτε εκτός από τους οικείους μου.
Στο σχολείο που παρακολούθησα την 9η τάξη πέρασα τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου. Έγινα φίλη με μία ομάδα αξιαγάπητων κοριτσιών και ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα όπως και όλοι οι έφηβοι. Αγαπούσα το πρώτο μου Γυμνάσιο και όλους μου τους δασκάλους. Ήμουν πολύ χαρούμενη.
Δυστυχώς, αφού τελείωσα αυτήν την τάξη, έπρεπε να μετακομίσουμε σε άλλη Πολιτεία εξαιτίας της εργασίας του πατέρα μου. Έπρεπε να αφήσω πίσω όλους τους υπέροχους ανθρώπους που είχα αποκτήσει στη ζωή μου. Παρόλο που προσπάθησα σκληρά να προσαρμοστώ στην καινούρια μου ζωή, δεν τα κατάφερα και ξαναέγινα το αποτυχημένο παιδί που ήμουν και πρωτύτερα.
Στην 10η τάξη, προσπάθησα πολύ για να βρω τον εαυτό μου, να κάνω φίλους και να γίνω αποδεκτή στο καινούριο μου σχολείο. Πολλές φορές, κατά τη διάρκεια των γευμάτων ήμουν μόνη. Οι συμμαθητές μου και κάποια άλλα παιδιά που δεν τα γνώριζα με κορόιδευαν και με γελοιοποιούσαν για τον τρόπο που μιλούσα, περπατούσα ή τιναζόμουν κάποιες φορές. Υπήρχαν και κάποια καλά παιδιά όμως κανένας δεν ήθελε να βγει μαζί μου μετά το σχολείο. Πολλοί από τους συμμαθητές μου είχαν παρεξηγήσει την αναπηρία μου και πίστευαν ότι υστερούσα και νοητικά. Κατά τη διάρκεια των ομαδικών πρότζεκτ στο σχολείο, εργαζόμουν μόνη μου καθώς οι περισσότεροι συμμαθητές μου πίστευαν ότι δεν ήμουν έξυπνη.
Γνώριζα ότι ένας από τους λόγους για τους οποίους οι συμμαθητές μου μου συμπεριφέρονταν έτσι ήταν επειδή δεν καταλάβαιναν την αναπηρία μου. Γνώριζα πως υπήρχαν και άλλοι άνθρωποι εκεί έξω που αντιμετώπιζαν τα ίδια προβλήματα μ’ εμένα. Και ήθελα να το αλλάξω αυτό. Επομένως, σε ηλικία 16 ετών, ήρθα αντιμέτωπη με το μεγαλύτερό μου φόβο και τόλμησα την επιλογή που μου άλλαξε τη ζωή. Ανέβασα το πρώτο μου βίντεο στο YouTube. Είχα υπερβολικό άγχος. Ήμουν ντροπαλή σαν έφηβη, φοβόμουν να μιλήσω δημόσια οπουδήποτε και πανικοβαλλόμουν όποτε κάποιος δάσκαλος με καλούσε να μιλήσω. Φοβόμουν την αντίδραση των συμμαθητών μου. Όμως, ήλπιζα να κάνω τη διαφορά.
Σύντομα δημιούργησα τη σελίδα μου στο Facebook με όνομα «Η Σέρις ζει με εγκεφαλική παράλυση». Άρχισα να μοιράζομαι τη ζωή μου έτσι ώστε να γνωστοποιήσω σε όσο το δυνατό περισσότερους ανθρώπους τι εστί αναπηρία και να τους βοηθήσω να την κατανοήσουν. Θέλω να αποδείξω στους άλλους ότι οι άνθρωποι με αναπηρία ίσως να φαίνονται διαφορετικοί εξωτερικά όμως εσωτερικά δεν διαφέρουν σε τίποτα από τους άλλους. Επίσης, θέλω να αποδείξω ότι οι άνθρωποι με αναπηρία μπορούν να κάνουν ό,τι και οι άλλοι. Απλώς, δρουν με το δικό τους μοναδικό τρόπο.
Σήμερα στο κανάλι μου στο YouTube είναι γραμμένοι πάνω από 6.500 συνδρομητές και η σελίδα μου στο Facebook αρέσει σε πάνω από 10.000 άτομα.
Είχα άγχος για τα σχόλια που θα λάμβανα. Άρχισα να δέχομαι χιλιάδες υποστηρικτικά σχόλια και να κάνω φίλους από όλο τον κόσμο. Παρόλα αυτά, δέχτηκα κάποια πολύ σκληρά μηνύματα και σχόλια. Κατά κάποιο τρόπο, ήμουν θύμα εκφοβισμού μέσω του Διαδικτύου. Σκέφτηκα να σταματήσω να ανεβάζω βίντεο όμως μετάνιωσα. Δεν θα άφηνα κανέναν να με σταματήσει ή να με περιορίσει. Ένα χρόνο αργότερα, οι συμμαθητές μου και το προσωπικό του σχολείου άρχισαν να παρακολουθούν τα βίντεό μου. Οι συμμαθητές μου άρχισαν να καταλαβαίνουν και να μου μιλούν.
Το 2011 κέρδισα το Βραβείο Έμπνευσης στο Μάντισον Σίτυ. Από τότε μέχρι και σήμερα έχω παίξει σε θεατρικό έργο, έχω γίνει μαζορέτα σε σχολική ομάδα μπάσκετ, έχω παρευρεθεί σε χορούς αποφοίτησης, αποφοίτησα από το Γυμνάσιο, έχω εγγράψει τη φωνή μου για μία παράσταση του Βασιλικού Κολλεγίου του Λονδίνου, μου έχουν πάρει συνέντευξη πολλοί φοιτητές Πανεπιστημίου για τις εργασίες τους πάνω στην εγκεφαλική παράλυση και τις αναπηρίες, έχω μιλήσει σε Πανεπιστημιακές αίθουσες και έχω δημιουργήσει πάνω από 100 βίντεο στο YouTube. Τα βίντεό μου χρησιμοποιούνται στα σχέδια μαθήματος των σχολείων εντός και εκτός ΗΠΑ. Έχω κερδίσει το Βραβείο Ηγεσίας Νεολαίας για την περιοχή του Χάντσβιλ, αργότερα συνάντησα τον Κυβερνήτη Μπέντλεϋ και έλαβα το Βραβείο Ηγεσίας Νεολαίας από την Πολιτεία της Αλαμπάμα. Έχω εκπληρώσει τους στόχους, τα όνειρά μου και πολλά άλλα.
Σε όλη μου την παιδική ηλικία, οι άλλοι με έκαναν να πιστεύω ότι είναι τρομερό να είσαι διαφορετικός. Όμως, καθώς μεγάλωνα, συνειδητοποίησα ότι πρέπει να είσαι διαφορετικός για να κάνεις τη διαφορά στον κόσμο.
Όταν ήμουν θύμα εκφοβισμού στα 16, δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα μου δίνονταν όλες αυτές οι υπέροχες ευκαιρίες. Όποιος και αν είσαι μπορείς να λάμψεις. Αρκεί να κάνεις το πρώτο βήμα.
Επιμέλεια κειμένου: Σωτηριάδου Χριστίνα
ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ FACEBOOK Charisse Living with Cerebral Palsy
Newsroom Aμεα