Δίδαξε μου που θα βρω την αληθινή ομορφιά …
Της Στεύης Τσούτση.
Δείξε μου την ομορφιά.
Πάρε με από το χέρι και ταξίδεψε με κοντά της.
Μάθε με να συλλαβίζω κάθε τις γράμμα, να αγγίζω κάθε της ίνα.
Να τη μυρίζω, να τη νιώθω, να της υποκλίνομαι.
Δίδαξε μου την ομορφιά.
Αυτή που έχασα παλεύοντας για τα καθημερινά, τα επείγοντα.
Αυτή που έπαψα να βλέπω, καθώς ήταν μικρούλα, πίσω από ογκόλιθους προβλημάτων.
Κλείσε μου τα μάτια και μάθε με να τη βρίσκω με εκείνα της ψυχής. Αυτά που έγραψαν οι ποιητές πως βλέπουν καλύτερα. Αυτά που μπορούν να βλέπουν καλύτερα από το κάθε τι. Αυτά που νιώθουν, που ευφραίνονται.
Δίδαξε με κι ύστερα άφησε με να σου δείξω τι έμαθα.
Άσε με οδηγό στο ταξίδι της. Και σου υπόσχομαι πως δε θα υπάρξει κανείς καθρέφτης. Δε θα υπάρξει τίποτα συμβατικό, τίποτα τετριμμένο, τίποτα αναμενόμενο.
Γιατί η ομορφιά δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται να είναι ούτε συμβατική, ούτε αναμενόμενη.
Θα σε πάρω από το χέρι και θα σου χαρίσω την ομορφιά μου. Εκείνη που φυλακίζεται σε απειροελάχιστες στιγμές. Που είναι γεμάτη χρώματα κι αρώματα. Και μουσικές που κάθε τους νότα γαληνεύει το μέσα σου.
Μια γυναίκα με μαντήλα στην Ξάνθη, που ισιώνει τα φύλλα του βασιλικού της στην παλιά πόλη. Τον κανακεύει και του σιγοτραγουδα “Σγουρέ βασιλικέ μου”.
Ένας ψαρά που απλώνει τα δίκτυα του κάθε βράδυ στην Καβάλα. Κι ύστερα στρίβει τσιγάρο περιμένοντας. Κάθε λίκνισμα της βάρκας και μια ρουφιξιά. Και μια ελπίδα για καλή ψαριά.
Ένα παιδί που τρώει ηδονικά το παγωτό του, με τη μπάλα ακουμπισμένη δίπλα του, σε ένα χωριό της Δράμας.
Ο ήχος ενός μαθητευόμενου βιολιού που σπάει την ηρεμία στις Κρηνίδες.
Το παγωμένο νερό του Νέστου, το δροσερό αεράκι της Σταυρούπολης, η δυνατή βροχή στους Τοξότες.
Κι αυτός ο ήχος από το κύμα που χτυπά δίπλα στο παράθυρο μου. Και τα κρωξίματα από τα θαλασσοπούλια.
Οι ψητές μελιτζάνες της γειτόνισσας και οι παντρεμένες σαρδέλες. Η μυρωδιά του τσίπουρου και η γεύση της μαστίχας βουτηγμένης σε κρύο νερό.
Το τσουλούφι που πετάξε ο αέρας στο πρόσωπο ενός κοριτσιού και το αγόρι που δειλά μα τρυφερά της το απομάκρυνε.
Ήχοι, χρώματα, αρώματα, εποχές.
Άνθρωποι.
Πλάσματα του Θεού.
Εικόνες…
Κάθε τι που προκαλεί έκρηξη στις αισθήσεις σου. Που σε κάνει για μια απειροελάχιστη στιγμή να νιώθεις πως δε σου λείπει τίποτα. Πως η ομορφιά σου χαρίστηκε κι εσύ την απολαμβάνεις. Για όσο κρατήσει. Κι ύστερα την ψάχνεις πάλι. Και πάλι. Μέχρι να την ξαναβρεις.
Γιατί την ομορφιά, την πρωτόγονη κι απλοϊκή, δεν τη χορταίνεις ποτέ. Πάντα θέλεις κι άλλη. Κι ας λες ότι μπορεί να μην τη χρειάζεσαι. Δένεσαι μαζί της με σχέση ηδονική. Τη λατρεύεις.
Η ομορφιά των μικρών πραγμάτων είναι υφασμένη μαζί με τη ζωή.
Δε λύνει τα βασικά προβλήματα της ζωής. Απλά κάνει την ίδια πιο θελκτική.
Μια στιγμή. Μια ομορφιά για να αντέξεις.
Στέκομαι στο βράχο και παίρνω ανάσα. Δε με λένε Μαρίνα, δε γεννήθηκα στο νου του Ελύτη, δεν αποτυπώθηκα στη γραφή του.
Είμαι απλά εγώ.
Παίρνω ανάσα και ανοίγω τον εαυτό μου. Τον αφήνω να δεχτεί κάθε τι που μπορεί να τον κάνει ευτυχισμένο. Κάθε τι μικρό που μπορεί να του διδάξει πως η ομορφιά, η αμπογιάτιστη, ωμή, λιτή ομορφιά, είναι ανίκητη.
Είναι η ουσία.
Είναι το ταξίδι.
Είναι ο σκοπός.
Κι ανοίγω τα μάτια. Και βλέπω. Όσα δεν είδα ποτέ.
Όχι γιατί δεν υπήρχαν.
Αλλά γιατί τα περίμενα αστραφτερά, μπογιατισμένα, πολυτελείας.
Μα γελάστηκα.
Αυτή η πολύτιμη ομορφιά κι ευτυχία που κουβαλά, που γράψαν οι ποιητές και που κάθε απλό ον σε τούτη δω την πλάση ψάχνει όλη του τη ζωή, δεν είναι τυλιγμένη σε γυαλιστερό χαρτί.
Είναι στα σκονισμένα, τα μικρά κι ενίοτε στα ταλαίπωρα. Αλλά είναι πάντα όμορφη. Με έναν τρόπο που δεν μπορεί να της τον στερήσει κανείς.
Εγώ σου απλώνω το χέρι. Κράτα το κι ας το δούμε μαζί. Κι ας το πούμε μαζί μήπως και το εμπεδώσουμε. Μήπως και το ακούσει και κανείς άλλος και μας ακολουθήσει κι αυτός.
Η ομορφιά κρύβεται στα μικρά. Και η ευτυχία το ίδιο.
Και θα στο λέω ξανά και ξανά, ώσπου να το καταλάβεις…
ΠΗΓΗ: www.diaforetiko.gr