«Η κυρία που σουφρώνει τα χείλη της δίπλα στο μάγουλο του παιδιού της, κοιτάζοντας συγχρόνως την κάμερα του κινητού, να δει αν βγαίνει καλά η σέλφι, πρέπει να έχει πολλά θέματα». Αυτή ήταν η τελευταία σκέψη μου πριν κλείσω την σελίδα του facebook για να πέσω να κοιμηθώ στο «άδειο» κατά τους οικογενειάρχες φίλους μου, σπίτι.
Τους συγχωρώ όμως. Γιατί πολύ απλά είναι της λογικής ή μάλλον πιστεύουν ότι έχουν βάλει τα πράγματα σε μια σειρά. Παντρεύτηκαν και έκαναν παιδιά…
Κι εδώ μπαίνουμε σε επικίνδυνα ύδατα . Για ποιόν λόγο θέλει κάποιος να αποκτήσει παιδί; Θέλει απλά να δώσει την περιουσία του στο τέκνο του; Θέλει να έχει κάποιο πλάσμα που να το χειραγωγεί όπως θέλει εκείνος; Δηλαδή να θρέψει την προσωπική του ματαιοδοξία; Θέλει να έχει ένα παιδί να αγαπάει; Ή απλά ψοφάει για την στιγμή που θα ανεβάσει το πατουσάκι του βρέφους στο facebook και μετά τις σέλφι με τα σουφρωμένα χειλάκια λίγο πριν το φιλάκι;
Ναι έχω πρόβλημα με κάποιους γονείς. Και η ηλικία μου, μου επιτρέπει αυτό, μιας και τώρα πια, όλοι μου σχεδόν οι φίλοι, «τακτοποιούν την ζωή τους». Είμαι ο τύπος που πηγαίνει σε μια βαρετή γιορτή, με φαγάκι, χαμηλή μουσική, ένα βρέφος που όλοι κάθονται γύρω του και το κοιτάνε να τρέχουν τα σάλια του και συζήτηση τύπου: τι πλακάκια θα βάλω στο μπάνιο και το καινούριο μπάρμπεκιου που ψήνει τα μπριζολάκια και τα κάνει «λουκούμι».
Είμαι ο τύπος, που δεν τον νοιάζει καθόλου πώς είναι αυτό το παιδάκι μετά από 30 δευτερόλεπτα και που αγανακτεί όταν του περιγράφουν τα υφάσματα για κουρτίνες. Δεν θέλω να περάσω ρε παιδί μου σε αυτή την φάση.
Δεν γουστάρω. Δεν μου φταίει το παιδάκι. Ο γονιός μου φταίει. Αυτός γονιός με τα σουφρωμένα χείλη.
Αυτός που έχει αποφασίσει σε ποιο σχολείο θα το γράψει πριν ακόμα το γεννήσει, τι θέλει να σπουδάσει από την στιγμή του πρεντίκτορ, να το μάθει να μην ρεύεται, να μην κλάνει , να του περιορίσει οτιδήποτε είναι φυσικό για ένα παιδάκι αλλά δεν αρμόζει στον δυτικό πολιτισμό μας. Και κυρίως ο γονιός που όταν του λένε «να το δείτε όπως θέλετε» απαντά «ευχαριστώ».
Όχι φίλε μου. Το παιδί σου δεν πρέπει να το δεις όπως θες εσύ, αλλά όπως θέλει εκείνο.
Και κυρίως χωρίς τα σουφρωμένα χειλάκια δίπλα στο μάγουλό του.
Αν με ξαναρωτήσεις λοιπόν «εσύ πότε θα τακτοποιηθείς; Πότε θα κάνεις ένα παιδάκι». Θα σου απαντήσω «όταν είμαι έτοιμος κι έχω ξεπεράσει όλα τα προσωπικά μου κόμπλεξ». Προσωρινά την πληρώνει το σκυλάκι μου. Τεστάρω ένα πλάσμα στο πόσο μπορεί να με ανεχθεί. Κι ας το περιορίζω κι αυτό. Κι ας το μαλώνω αν λερώνει μέσα στο σπίτι, γνωρίζοντας ότι δεν είναι στην φύση του να διατηρεί καθαρό το παρκέ και το χαλί.
Του Όθωνα Λαμπροπούλου
ΠΗΓΗ: www.themamagers.gr , www.anapnoes.gr