Μια φορά και ένα καιρό αρχίζει το παραμύθι, και η ένωση με τον άνθρωπό μας θεωρείται ευλογία.
Μετά απο λίγους μήνες καταλαβαίνουμε πόσο είχαμε ξεγελαστεί, όταν θεωρούσαμε ευλογία κομμάτια της ζωής μας.
Η μεγαλύτερη, έρχεται όταν νιώθουμε να ξεσκίζεται, το σώμα μας στα δύο.
Τι οξύμωρο Θεέ μου, τόσος πόνος αντάμα με τόση αγάπη!
Το μωρό μας, η ζωή μας, το είναι μας! Αυτή λοιπόν η ζωούλα, είναι η αρχή, της τεράστιας αλλαγής στη δική μας προσωπικότητα.
Ας το δούμε σφαιρικά λοιπόν.
Το παιδί γεννιέται κι εμείς χάνουμε δια παντός οτιδήποτε πρώτο ερχόταν ποτέ στη ζωή μας. Αν είμαστε απ’ τις τυχερές, λαμβάνουμε την δεύτερη θέση, αν και αυτό, θεωρείται σπάνιο.
Το καινούργιο μέλος αποκτά κεκτημένα μας δικαιώματα με απίστευτη ταχύτητα. Ακόμα και τι ώρα πάμε για την προσωπική μας ανάγκη κανονίζει!
Με αυτή τη λογική, η κάθε μια από εμάς θεωρεί το πλάσμα αυτό δικό της… ολότελα δικό της.
Φυσικά, όσο είναι μικρό και ανήμπορο, αν προσπαθήσεις να την πείσεις για το αντίθετο, θα βρεις κακό μπελά.
Και έτσι μεγαλώνει μέσα στην αγάπη την προστασία την τροφή, το παιχνίδι, χαρίσματα του Δυτικού κόσμου! Ακόμα, και όταν το στέλνουμε στο σχολείο μας διαφεύγει η αλήθεια, η μόνη αλήθεια. Το παιδί μας δε μας ανήκει. Είναι επισκέπτης στη ζωή μας.
Απ’ την στιγμή που θα το φέρουμε στο κόσμο μέχρι τη στιγμή που θα πάει για πρώτη φορά σχολείο, δικός μας σκοπός είναι να το μάθουμε να στηρίζεται πάνω απ’ όλα στα πόδια του. Αργότερα στο ένστικτό του, σε εμάς, και μετά σε όποιους άλλους, επιλέξει ο ίδιος. Κάθε μας βοήθεια είναι για το δικό του αύριο, κάθε μας κουβέντα, είναι η απάντηση στις δικές του απορίες, και το πως θα επιβιώσει. Άραγε καταλαβαίνουμε, πως τα σημερινά παιδιά, είναι έξω απ’ το σπίτι τους απ’ την τρυφερή ηλικία των τριών ετών;
Μπορεί και πιο μικρά αν η μητέρα δεν έχει την δυνατότητα να καθίσει σπίτι της να τα μεγαλώσει. Απίστευτα τρυφερή ηλικία. Σε κοιτάνε στα μάτια την ώρα που αφήνεις το χεράκι τους και γυρνάς την πλάτη σου. Μια βαθιά ανάσα για σένα γιατί αρχίζεις ένα νέο κύκλο πολέμου, αλλά…
Εδώ υπάρχει το μεγάλο αλλά.
Ξέρει η κάθε μια από εμάς πώς περνάει την ημέρα του αυτό το πλάσμα; Πάνω σε τι αγωνίζεται, σε τι παλεύει;
Όχι, ποτέ δεν ξέρουμε πραγματικά, δεν είμαστε δίπλα του, απλά και μόνο υποθέσεις κάνουμε! Οπότε αυτό που πρέπει, να κάνει κάθε μάνα, αυτής της εποχής, δεν είναι μόνο να αγαπάει το παιδί της αλλά να το δείχνει εμπράκτως.
Να του μάθει να είναι όρθιο τις ώρες που είναι μακριά της.
Να παλεύει, να κατακτά τα θέλω του.
Να του μάθει τον τρόπο, να του μιλάει χωρίς να φωνάζει, χωρίς να νιώθει κούραση.
Αυτή να την καταπίνει. Το παιδί, που ήρθε στο κόσμο, απαιτεί τη θέση του και εμείς, πρέπει να του δώσουμε την καλύτερη. Όχι τη γαλαρία, ούτε τις πίσω πίσω, του ανήκει το μπροστά.
Κάποτε μια γυναίκα μου είπε, αν θες παιδί μου να γίνεις μάνα κάνε το, αλλά να ξέρεις, πως ποτέ πια δεν θα είσαι η Θεοδώρα, πάντα θα είσαι πρώτα μάνα.
Το δικαίωμα αυτό το χάνεις με τη γέννησή του.
Αν θέλεις να είσαι πρώτα μάνα και μετά άνθρωπος, τότε με το καλό, και με ένα πόνο.
Ήμουν 16 χρονών, φορούσα ακόμα την ποδιά του σχολείου μου. Ένιωσα τα λόγια της, μέχρι το μεδούλι μου, αλλά όχι εκείνη τη στιγμή, αργότερα.
Όταν έκανα βήματα προς τα πίσω, δίνοντας τη θέση μου, σε άλλες ζωές. Τότε κατάλαβα, τι προσπαθούσε να μου πει. Ατσαλώστε με αγάπη τα παιδιά σας, μάθετέ τα τι σημαίνει ανθρωπιά, σεβασμός, πολιτισμός. Μάθετέ τα να διαβάζουν, να αγαπάνε τις σελίδες με τα μικρά θαύματα, να πονάνε, με τον πόνο των άλλων, να προστατεύουν, να αγκαλιάζουν. Μη βλέπετε τις αγκαλιές, μέσα απ’ τα μηχανήματα, προσθέστε την επαφή. Όταν ανοίξουν τη πόρτα για να φύγουν να είστε σίγουρες πως αυτό το μικρό ανθρωπάκι μπορεί να αντιμετωπίσει τη ζωή.
Όταν νιώσει το βάρος της, στους ώμους του θα έχει μέρος, των δικών σας φτερών μέσα του και αυτό θα σας κάνει να είστε, για πάντα στη ψυχή του!
Της Θεοδώρας Ατζεμιάν.
ΠΗΓΗ: www.anapnoes.gr