Αρχικά εκνευρίστηκε μαζί της. Μετά όμως πρόσεξε τον υπάλληλο..
«Χθες ο Ματ ήταν άρρωστος. Πήρα τον Άρτσι από το παιδικό και την Ελοίζ από το σχολείο και πήγαμε σε ένα πολυκατάστημα για να αγοράσουμε μερικά πράγματα. Ήλπιζα ότι θα κάνουμε γρήγορα.
Βρήκα ένα ταμείο που είχε μόνο ένα άτομο και άρχισα να τοποθετώ τα πράγματα μου. Όταν τελείωσα, σήκωσα το βλέμμα και πρόσεξα καλύτερα την γυναίκα που ήταν μπροστά μου.
Ήταν μια ηλικιωμένη που ήθελε να πληρώσει τα πράγματα της με κέρματα ενώ ζητούσε από την ταμία να τα χτυπήσει ξεχωριστά και όχι όλα μαζί. Κομμάτι του εαυτού μου, αυτό το κομμάτι που είχε μια κουραστική μέρα στη δουλειά, ένα βρέφος στο καλάθι και την έντονη επιθυμία να ξαπλώσει γρήγορα στον καναπέ του σπιτιού, απογοητεύτηκε με την απρόσμενη ταλαιπωρία που μου δημιούργησε αυτή η γυναίκα.
Στη συνέχεια, όμως πρόσεξα την συμπεριφορά του νεαρού άντρα που κάθονταν στο ταμείο. Πρόσεξα το χαμόγελο του, την ευγένεια του, το πόσο τρυφερά έπαιρνε τα κέρματα από το χέρι της κυρίας και τα μετρούσε.
Τον άκουσα κατ ‘επανάληψη να την αποκαλεί: «Καλή μου».
Όταν τον ρώτησε εάν είχε αρκετά χρήματα για να αγοράσει μια επαναχρησιμοποιούμενη τσάντα, εκείνος της είπε «Φυσικά» και πήγε μέχρι την άλλη πλευρά του καταστήματος για να της φέρει μία. Ποτέ δεν φάνηκε να εκνευρίζεται, ούτε να δυσανασχετεί. Το χαμόγελο δεν έφυγε ποτέ από το πρόσωπο του.
Καθώς τους παρακολουθούσα, πρόσεξα ότι τους κοίταζε και η κόρη μου. Στέκονταν σχεδόν δίπλα στην ηλικιωμένη και είχε απορροφηθεί τόσο, που είχε σταματήσει να γκρινιάζει.
Τότε συνειδητοποίησα ότι η κόρη μου μόλις έπαιρνε ένα πολύτιμο μάθημα για την ευγένεια και την υπομονή από έναν εντελώς άγνωστο. Ένα μάθημα που μάλλον το χρειαζόμουν και εγώ.
Όταν η ηλικιωμένη τελείωσε, ο εργαζόμενος άρχισε να χτυπάει τα δικά μου πράγματα και με ευχαρίστησε για την υπομονή μου. Του χαμογέλασα και του είπα ότι του αξίζουν συγχαρητήρια και ότι με την καλοσύνη και την ευγένεια του, έδωσε σε εμένα και στην κόρη μου ένα μεγάλο μάθημα.
Πριν φύγω, έψαξα και βρήκα τον διευθυντή του καταστήματος και του έδωσα συγχαρητήρια για τον Ίσμαελ, τον υπάλληλο. Φύγαμε με ένα καλάθι γεμάτο αντικείμενα, αλλά και με μια γεμάτη καρδιά.
Μακάρι ο κόσμος μας να είχε περισσότερους ανθρώπους σαν αυτόν τον νεαρό εργαζόμενο..»
ΠΗΓΗ: www.dinfo.gr