Οι ψυχικές ασθένειες δεν είναι ντροπή … Οι σημερινές αγχώδεις συνθήκες ζωής επιβαρύνουν την ψυχική υγεία των ανθρώπων .
Οι έντονοι ρυθμοί, τα συνεχώς αυξανόμενα προβλήματα, η ποιότητα της ζωής μας και ο περιορισμένος ελεύθερος χρόνος προκαλούν άγχος και κατάθλιψη. Οι ψυχικές ασθένειες έχουν αυξηθεί αρκετά σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, κατέχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην καθημερινότητα μας και πλέον μας επηρεάζουν όλους. Όσο πιο νωρίς αντιληφθούμε ότι κάτι δεν πάει καλά με την ψυχική μας υγεία τόσο πιο εύκολα και ανώδυνα θα ξεπεράσουμε το πρόβλημα μας.
Η 23χρονη Ashley Nessman από το Αμβούργο του New Jersey μετά από αρκετά χρόνια λανθασμένης διάγνωσης και αποτυχημένων θεραπειών διεγνώσθη τελικά το 2009 με διαταραχή πανικού.
Αυτή είναι η ιστορία της :
”Παλεύω με το άγχος και την κατάθλιψη από τότε που ήμουν 13. Θυμάμαι μια μέρα που έμεινα μόνη μου στο σπίτι, άρχισα να ιδρώνω και δεν μπορούσα να αναπνεύσω, αισθανόμουν ότι θα πεθάνω. Όταν γύρισαν οι γονείς μου δεν μπορούσα να τους εξηγήσω ακριβώς τι μου είχε συμβεί και ούτε και οι ίδιοι μπορούσαν να καταλάβουν το μέγεθος του προβλήματος . Η αντίδραση τους ήταν να με πάνε απλά σε ένα παιδίατρο ο οποίος όμως δεν κατάφερε να δώσει λύση στο πρόβλημα.
Στην πορεία στραφήκαμε σε εναλλακτικές μορφές θεραπείας, δοκιμάσαμε σχεδόν όλες τις εναλλακτικές μεθόδους ιατρικής. Ξεκινήσαμε από την εκκλησία η οποία προσπάθησε με προσευχές και συμβουλές να δώσει λύση στο πρόβλημά μου. Μάταια όμως.
Έπειτα ακολούθησε ένας ψυχολόγος ο οποίος με συνέδεε με μηχανήματα και οθόνες και μου έδειχνε ασκήσεις αναπνοής. Όπως μπορείτε να φανταστείτε ούτε αυτό βοήθησε. Στη συνέχεια απευθυνθήκαμε σε ένα θεραπευτή ο οποίος μου έδειχνε διάφορες φωτογραφίες και μου ζητούσε να του περιγράψω το πρώτο πράγμα που μου ερχόταν στο μυαλό.
Μετά από αρκετές συνεδρίες και αρκετά τεστ προσωπικότητας κατέληξε ότι είχα διπολισμό κάτι το οποίο φυσικά και δεν ίσχυε. Κανένας δεν μου είπε τι συνέβαινε με το σώμα μου και την ψυχή μου και πάθαινα τις κρίσεις. Ήμουν έτοιμη να τα παρατήσω όταν έπαθα την χειρότερη κρίση της ζωής μου.
Είχα πρόσφατα μετακομίσει σε μια καινούργια περιοχή και ξεκίνησα σε νέο σχολείο. Το κτήριο ήταν πολύ μικρό και όλοι γνωρίζονταν μεταξύ τους. Είχα τη ρετσινιά της καινούργιας μαθήτριας.
Μία μέρα είχαμε διαγώνισμα στα αγγλικά. Η δασκάλα άφησε το διαγώνισμα στο θρανίο μου, ξεκίνησα να γράφω το όνομά μου όταν ξαφνικά άρχισα να μουδιάζω. Ένιωθα το σώμα μου να παραλύει ενώ ταυτόχρονα ίδρωνα και έτρεμα ανεξέλεγκτα. Είχα τις αισθήσεις μου αλλά δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη.
Η νοσοκόμα του σχολείου μου προσέφερε τις πρώτες βοήθειες και μετά από λίγα λεπτά τα οποία μου φάνηκαν αιώνας κατάφερα να ανακτήσω την αναπνοή μου και να ξεπεράσω την κρίση πανικού. Απευθύνθηκα σε ένα ψυχίατρο και συνειδητοποίησα ότι το άγχος και η κατάθλιψη κατείχαν πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή μου.
Μετά από αρκετές συνεδρίες ο ψυχίατρος κατέληξε ότι η αιτία των κρίσεων ήταν ο φόβος που είχα να μην είμαι μόνη μου. Ντρεπόμουν που έπασχα από ψυχική ασθένεια, νόμιζα ότι ο κόσμος θα με κοροϊδεύει και θα με θεωρεί τρελή.
Ακολούθησα εντατικό πρόγραμμα θεραπειών και σε συνδυασμό με φαρμακευτική αγωγή κατάφερα να μετριάσω το άγχος μου και να μάθω να συνυπάρχω αρμονικά μαζί του. Η πάθηση αυτή δεν περνάει απλά με χάπια, χρειάζεται εσωτερική δουλειά, την βοήθεια ενός ειδικού και σε μικρότερο ποσοστό την χρήση φαρμάκων.
Είναι τρομαχτικό, αλλά το άγχος και η κατάθλιψη είναι πολύ πιο συνηθισμένες παθήσεις από ότι νομίζουν οι άνθρωποι. Δεν υπάρχει τίποτα κακό σχετικά με της ψυχικές ασθένειες. Υπάρχουν ειδικοί ιατροί έτοιμοι να βοηθήσουν αρκεί μόνο να έχει αποδεχτεί το πρόβλημα και να αναζητήσεις την βοήθεια τους.
Πρόσφατα παρακολούθησα ένα ακόμη θεραπευτικό πρόγραμμα γιατί ένιωθα ότι είχα αρχίσει να υποτροπιάζω. Όσο περνάει ο καιρός συνεχίζουμε να ανακαλύπτουμε πράγματα για τον εαυτό μας.
.