5 τρόποι για να αποφύγετε την “τρέλα”, που σας προκαλούν τα παιδιά σας!!!
“Για να μην τρελαθωωωωωώ…..γυρίζω τις νύχτες” λέει ένα λαικό άσμα. Στην περίπτωση των μαμάδων ωστόσο δεν προβλέπεται και πολύ νυχτοπερπάτημα, προβλέπεται όμως να μας τρελαίνουν τα παιδιά μας….με την καλή (;) έννοια πάντα!
Μήπως είστε και εσείς μια μαμά, που η συμπεριφορά του το παιδί σας κοντεύει να σας τρελάνει; Μήπως αναρωτιέστε γιατί δεν σας ακούει αυτό το παιδί τελικά; Ναι,ε;
Εντάξει δεν είστε οι μόνες. Δεν είναι κακό. Το κακό είναι οι ενοχές που νιώθουμε όταν τους φωνάζουμε, αφού πρώτα μας έχουν βγάλει από τα ρούχα μας και μας έχουν κάνει έξαλλες.
Και βέβαια, δεν χρειάζεται να σας το πώ εγώ ότι με τις φωνές και τις υστερίες φυσικά και δεν βγάζουμε τίποτα. Χάνουμε το δίκιο μας, χάνουμε κάθε εξουσία απέναντι στα παιδιά, χάνουμε τον χρόνο μας εν ολίγοις.
ΜΗΝ τρελαίνεστε! Υπάρχουν κάποιοι τρόποι που μπορείτε να αντιμετωπίσετε αυτή την τρέλα που ενιότε σας προκαλεί το παιδί σας…
1. Μην το παίρνετε προσωπικά.
Όλες οι μαμάδες ανεξαιρέτως νιώθουν ότι εκείνες ευθύνονται για τα παιδιά τους και για τη συμπεριφορά τους. Λογικό. Να θυμίζετε ωστόσο και να λέτε στον εαυτό σας ότι η συμπεριφορά του παιδιού σας δεν έχει να κάνει απαραιτήτως με εσάς. Το παιδί επιλέγει πώς να συμπεριφερθεί, ενώ εσείς από την άλλη επιλέγετε πώς θα αντιδράσετε. Μόνο αυτό μπορείτε να ελέγξετε…Μην το ξεχνάτε!
2. Προσπαθήστε να αποβάλλετε τα αρνητικά συναισθήματα.
Πώς θα γίνει αυτό όμως αν δεν είσαι τουλάχιστον γιόγκι; Αυτό που πρέπει να θυμάστε είναι ότι το ζητούμενο είναι η ηρεμία σας…για να είναι και το παιδί ήρεμο ή τουλάχιστον να υπάρχει προοπτική ηρεμίας. Καλό είναι λοιπόν να δουλέψουμε λίγο με τον εαυτό μας και να μην αφήνουμε τα νεύρα μας να μας καθοδηγούν. Αν η μαμά είναι ήρεμη, τότε όλοι θα είναι ήρεμοι. Μια “τρελή” μαμά το μόνο που καταφέρνει είναι να χειροτερεύει την κατάσταση.
3. Προφανώς και δεν γίνεται να μη θυμώνετε ποτέ, αλλά τουλάχιστον προσπαθήστε να μην σας οδηγούν τα νεύρα σας. Με λίγα λόγια μην παίρνετε αποφάσεις όταν είστε εν βρασμώ. Ξεσπάστε τον θυμό σας (όχι στο παιδί), ηρεμήστε, πάρτε ανάσες και μετά πάρτε αποφάσεις. Αλλιώς θα μετανιώνετε για αποφάσεις που πήρατε.
4. Αποδεχθείτε το γεγονός ότι το παιδί σας είναι ένα διαφορετικό άτομο από εσάς και μια διαφορετική προσωπικότητα. Φυσικά και μπορείτε να αλλάξετε τον τρόπο που συμπεριφέρεται το παιδί σας, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορείτε να αλλάξετε το ίδιο το παιδί. Αν το καταφέρετε αυτό, θα έχετε καταφέρει ήδη πολλά. Δεν εννοώ φυσικά να μην προσπαθήσετε να βελτιώσετε την συμπεριφορά του παιδιού σας, αλλά σε πρώτη φάση καλό θα ήταν να βελτιώσουμε εμάς και τις δικές μας ανασφάλειες και τα άγχη που έχουμε. Να τα βρούμε με τον εαυτό μας δηλαδή. Και να ξεκαθαρίσουμε τα όρια στο παιδί μας.
5. Να εκπέμπετε σταθερότητα. Αυτό χρειάζεται ένα παιδί από έναν γονιό. Άρα κάνετε ουσιαστικό focus στον εαυτό σας και στη δική σας συμπεριφορά πρώτα και αργότερα στου παιδιού σας.