Η σχιζοφρένεια ανήκει στις ψυχωσικές διαταραχές και συνήθως κάνει την πρώτη της εμφάνιση στο τέλος της εφηβείας ή στη νεαρή ενήλικη ζωή (γύρω στα 20 έτη). Παρόλα αυτά, τα τελευταία χρόνια έχουν αναφερθεί περιπτώσεις παιδιών με… συμπτώματα σχιζοφρένειας. Η παιδική σχιζοφρένεια θεωρείται σοβαρότερη μορφή σε σχέση με αυτή των ενηλίκων, ενώ τα συμπτώματά της σπάνια υποχωρούν με το πέρασμα του χρόνου. Παλιότερα, ο όρος «παιδική σχιζοφρένεια» αναφερόταν σε μια ευρεία κατηγορία παιδιών που αντιμετώπιζαν αναπτυξιακές διαταραχές (π.χ. αυτισμός). Στις μέρες μας γίνεται διάκριση ανάμεσα στις αναπτυξιακές διαταραχές και την σχιζοφρένεια, η οποία θεωρείται ότι συνδέεται με αυτή των ενηλίκων. Ο αυτισμός διαφέρει σε δύο κύρια σημεία από την παιδική σχιζοφρένεια: 1. ο αυτισμός εμφανίζεται ήδη από την βρεφική ηλικία, ενώ η σχιζοφρένεια μετά τα 6 και 2. ο αυτισμός συνήθως συνδέεται με νοητική υστέρηση, ενώ η σχιζοφρένεια όχι. Η παιδική σχιζοφρένεια, παρά τη σπανιότητα της, έχει αποκτήσει μεγάλο ενδιαφέρον τα τελευταία χρόνια και έχει αποτελέσει αντικείμενο ερευνών. Ο λόγος αυτού του ενδιαφέροντος είναι ότι η πολύ πρώιμη έναρξη της διαταραχής θα μπορούσε να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την αιτιολογία της εμφάνισης της σχιζοφρένειας και την αναπτυξιακή της πορεία.
- παραληρητικές ιδέες (πρόκειται για επίμονες σκέψεις και πεποιθήσεις που δεν βασίζονται στη λογική και τις οποίες το άτομο πιστεύει ακράδαντα π.χ. ότι είναι σούπερ ήρωας),
- ψευδαισθήσεις (ακουστικές π.χ. ακούν φωνές ή οπτικές π.χ. βλέπουν ένα φάντασμα),
- αποδιοργανωμένος λόγος (π.χ. ασύνδετες μεταξύ τους φράσεις),
- αποδιοργανωμένη συμπεριφορά (π.χ. παράξενες χειρονομίες και εκφράσεις προσώπου) και
- αρνητικά συμπτώματα (π.χ. τάσεις αυτοκτονίας, κατάθλιψη).
Τα παραπάνω συμπτώματα προκαλούν έκπτωση της λειτουργικότητας του παιδιού σε όλα τα επίπεδα της ζωής του (διαπροσωπικές σχέσεις, σχολείο κ.τ.λ.).