Το ξύλο βγήκε απ’τον παράδεισο;
Όλοι έχουμε βρεθεί στη δεινή θέση να «βγούμε από τα ρούχα μας» με τα μικρά μας και όχι λίγες φορές! Κι αυτά, όταν είμαστε εκνευρισμένοι, θυμωμένοι, κουρασμένοι λες και μας πατούν επίτηδες το «κουμπί» για να εκραγούμε χωρίς έλεγχο και από ήρεμοι να μετατραπούμε σε εξοργισμένους και παρανοικούς γονείς.
Για ποιο λόγο όμως το γλυκό μας, μας οδηγεί σε ακρότητες με την προκλητική του συμπεριφορά;
- Θέλει να μας αποδείξει πως είναι πραγματικά «κακό» και με την αρνητική του στάση να μας αναγκάσει να ασχοληθούμε επιτέλους μαζί του, μετά από τις τόσες ώρες απουσίας μας.
- Ή θέλει να μας υποχρεώσει να μπούμε στο παιχνίδι της επίδειξης δύναμης-ποιανού θα περάσει- δοκιμάζοντας τα όριά μας και τις απαγορεύσεις μας.
- Ή θέλει να μας εκδικηθεί για πιθανές προηγούμενες «αδικίες» και κρύβει την αποθάρρυνσή του πίσω από το προσωπείο του θράσους.
Αποτέλεσμα, η σωματική τιμωρία!
Και αυτή μπορεί να είναι χαστούκι, χτύπημα με αντικείμενο ή χωρίς, τράβηγμα, σπρώξιμο και άλλα πολλά. Και όλ’ αυτά θεωρούνται από πολλούς επιβεβλημένα μιας κι’αυτοί έφαγαν ξύλο ως παιδιά και δεν έπαθαν τίποτα!
Συνήθως, όπως μας μεγάλωσαν οι γονείς μας, θεωρούμε σωστό να μεγαλώσουμε και εμείς τα παιδιά μας, κάτι που είναι τελείως λάθος.
Σωματική τιμωρία είναι η πρόκληση πόνου για την αποτροπή μιας ανεπιθύμητης συμπεριφοράς. Και ναι, μπορεί προς στιγμήν να προστατεύσετε το μικρό σας από τον κίνδυνο που διατρέχει, βάζοντας πχ το χέρι στην πρίζα και να το σώσετε ,όμως κανένα είδος τιμωρίας δε θα φέρει μακροχρόνια υποταγή, μόνο πρόσκαιρα αποτελέσματα.
Άρα τι κάνουμε ή τι δεν κάνουμε όταν το μικρό μας, μάς οδηγεί στην «έκρηξη;»
- Δεν του απευθύνουμε ποτέ εκφράσεις του τύπου «είσαι κακό παιδί» ή « δεν σ’ αγαπώ μ’ αυτά που κάνεις» και άλλα παρόμοια, γιατί έχουμε πει πως στο μυαλό μας έχουμε ξεκάθαρο, πως απευθυνόμαστε στην πράξη και όχι στην προσωπικότητα του παιδιού. Άρα συζητάμε για την αποφυγή της πράξης(η αγάπη μας παραμένει για πάντα ) και επιβάλουμε τη συνέπεια της πράξης, εξηγώντας του τους πιθανούς κινδύνους απ’ την επανάληψή της.
- Επίσης, η μετατόπιση του ενδιαφέροντός του, σε κάτι άλλο την κρίσιμη στιγμή ή και η αδιαφορία στην προκλητική του συμπεριφορά( αν αυτή δεν είναι επικίνδυνη) μπορεί να μας γλυτώσει απ’ τα χειρότερα.
- Τέλος, εμείς οι γονείς πρέπει να έχουμε δουλέψει προκαταβολικά, έχοντας δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα αλληλοσεβασμού και αποδοχής ώστε να μην χρειαστεί να χρησιμοποιήσουμε τη δύναμή μας για να αναγκάσουμε το παιδί μας να συμμορφωθεί στις απαιτήσεις της τάξης. Γιατί ξέρουμε πως η επίδειξη δύναμης μας απομακρύνει συνεχώς από το σκοπό μας που είναι: η σωστή ανατροφή του!
Μιμή Ρουμπέκα – Κούλη — Νηπιαγωγός
mother.gr